Spotkanie po latach

Prawie trzynaście lat minęło od poprzedniego spotkania. Relacja o nim pojawiła się na blogu w czasie pandemii (tu link). Pora więc na powrót w Góry Pieprzowe, bo to z nimi się spotkaliśmy po tak długiej przerwie. Byłam pewna, że nie będzie tak samo. I nie pomyliłam się.

 

widok ze szlaku w kierunku Gór Pieprzowych
 

Startujemy na stacji w Metanie. Tym razem bardzo pilnujemy, żeby iść czerwonym szlakiem, który poprzednio z trudem odszukaliśmy. Od razu powiem – nadal nie jest łatwo go znaleźć. Bardzo pomaga nawigacja w telefonie, bo szlak jest słabo znakowany.

 

Na skraju wsi Kamień Łukawski szlak skręca w lewo. I tu już powinna się pojawić tablica informująca, że oprócz oficjalnego szlaku funkcjonuje szlak prywatny przygotowany przez Wspólnotę Gruntową Gór Pieprzowych. Bardzo by to pomogło w planowaniu trasy. Ja wiem o tamtym szlaku, ale nie jest on uwzględniony na żadnej mapie i trudno przewidzieć, gdzie się zaczyna, postanawiam więc iść szlakiem czerwonym. Prowadzi on przez przyjemny wąwóz, przechodzi obok winnicy i wśród pól (a raczej zarośli) pachnących kwitnącymi akacjami i polnymi różami skręca ostro w prawo. 

 

Przyznam szczerze, że jest naprawdę ostro. Bez znakowania, stromo, po suchym, szarym jak pieprz podłożu. Idziemy właściwie na czworakach. W charakterze podpory wykorzystujemy gałązki. I dobrze, jak się kto nie złapie za różę, bo to naprawdę boli.

 

Zziajani, umorusani wdrapujemy się na płaski teren z drewnianym krzyżem, ławeczkami i informacją o tym, że Góry Pieprzowe nas witają (chyba się lekko z tym powitaniem spóźniły). Mapka na tablicy informacyjnej obrazuje przebieg szlaku, którym idziemy. 

 

Dodatkowo pojawiają się koszmarne drewniane tabliczki z czerwonym paskiem na środku pokazujące drogę w przeciwnych kierunkach. Widocznie inni turyści mają wyższy poziom abstrakcyjnego myślenia, ale ja wychowana na przyzwoicie znakowanych szlakach w takim momencie kompletnie tracę orientację.  Jedna ze wskazanych ścieżek prowadzi ewidentnie w dół i to znów stromo, tę ignorujemy. Druga też jakby w dół, ale spokojniej i w kierunku Sandomierza. Jest nadzieja, że będzie dobrze. Nią idziemy. Jest nieźle. Przy ścieżce umocowano solidne liny, które służą jako podpora podczas przejścia. Doskonały pomysł i olbrzymia pomoc. Duży plus dla Wspólnoty, która zarządza szlakiem. Jest to szczególnie pomocne przy schodzeniu po stromym zboczu. 

 

I w końcu musiał nadejść moment, którego się obawiałam – znakowanie ścieżki Wspólnoty i szlaku się nie zgadzają. Może powinnam bardziej zaufać Wspólnocie, ale zdecydowałam postawić na tradycję. Skutek – straciłam kontakt z obiema ścieżkami i zaprowadziłam grupę na ścieżkę w starorzeczu Wisły. O, jakie to było doskonałe zbłądzenie! Ścieżka łagodna, bez drapiących gałęzi, bez stromizn, a w dodatku z efektownymi wierzbami pochylonymi nad wodą. Cisza, spokój i kwitnące kosaćce. 

 

Mapa wskazywała miejsce, gdzie możemy wrócić na czerwony szlak. Tak też zrobiliśmy. Niestety, część grupy wykazała zdecydowaną niechęć do kolejnej wspinaczki na grzbiet górski. Pokonaliśmy więc jedynie fragment podejścia.

 

 

Grupa się rozdzieliła. Jedni zostali na podejściu. Inni poszli wyżej na platformę widokową z rozległym widokiem na Sandomierz i okolice. 

 

Plan wypadu zawierał jeszcze zwiedzanie miasta, a zbliżała się jedenasta. Decyzja zapadła – wracamy na dół i docieramy do parkingu, skąd na Rynek zabiorą nas taksówki.  Tak zrobiliśmy. 

 

wychodnia łupków 
 

Dodam, że wstęp na teren zarządzany przez Wspólnotę jest płatny – 7 zł od osoby. Dla turystów przygotowano parking i łagodne podejście od innej strony niż prowadzi szlak czerwony. Wszystko jest zorganizowane bardzo dobrze, solidne liny w charakterze poręczy – doskonałe, ale… Ścieżki wprowadzone przez Wspólnotę nie są zaznaczone na mapach, nie mają poprawnego znakowania choćby jako ścieżki dydaktyczne, chaotycznie rozmieszczone drogowskazy nie pomagają. Dopracowanie szczegółów i porozumienie z organem znakującym czerwony szlak turystyczny bardzo by pomogło. Góry Pieprzowe warte są odwiedzin, ale chyba nikt nie podejrzewa, że są jacyś wariaci, którzy próbują tego dokonać idąc od początku do końca ich długości. 

 

zwiedzanie Sandomierza w następnej relacji
 

Zdjęcia mojego wyrobu