W góry! W góry, miły bracie!

W ramach wspominania dawnych czasów proponuję wycieczkę w góry. Nie są wysokie – ot, około 200 m n.p.m. Ale za to bardzo stare – powstały z osadów morskich w środkowym kambrze, czyli jakieś 500 milionów lat temu. Starsze są od Świętokrzyskich. I to dużo starsze. A do tego malownicze i trudno dostępne.

To co? Brzmi zachęcająco? Nie? Sprawdźmy. 

zdjęcie gór wykonane w maju 2009 r.

 

Jest początek września roku 2012. Pociągiem do Sandomierza nijak nie dojedziesz. Docieramy busem do Dwikóz, a potem maszerujemy przez Metan do Kamienia Łukawskiego. I tu wreszcie długo wyczekiwana tabliczka kierująca w góry. 

Jeszcze niedawno nie lubiłam takich dróg, a teraz z największą ochotą bym po niej nawet przebiegła... 

 drogowskaz w Kamieniu Łukawskim

 

Tak, nie mylicie się, odbędziemy spacer przez Góry Pieprzowe. Gdzieś w okolicy kamiennego krzyża z roku 1870 wchodzimy w pola i szukamy szlaku prowadzącego przez nasze góry. 

kamienny krzyż

poszukiwania szlaku

 

Szlak jest. Prowadzi przez teren rezerwatu.

Ale czasem ginie wśród roślinności bujnie porastającej grzbiet. Cóż to za zarośla? No, takie z gatunku niełatwych. Najczęściej to krzewy dzikich róż (to podobno największe skupisko naturalnie rosnących dzikich róż w Polsce), zdarzają się i tarniny, jakieś wisienki i co tam jeszcze – już nie pamiętam.

 jesienna róża

a tak było w maju

Przedzieramy się z trudem. W kronice zapisałam taką refleksję – początkowo żałowałam, że nie zabrałam kijków, ale szybko się okazało, że w gęstych zaroślach tylko utrudniają chodzenie, bo zaplątują się w krzaki. 

byle do ścieżki ...

i znów niełatwo

 

Czasem wyłaziliśmy z tych zarośli pokłuci, zakrwawieni i podziwialiśmy widoki na okolicę i wychodnie skał budujących Góry Pieprzowe. To łupki w różnych odcieniach brązu i szarości. Przypominają podobno pieprz i stąd pochodzi nazwa gór. 

widok na Wisłę z Gór Pieprzowych 

 łupkowa wychodnia w plamach słońca

piórko

Kiedy już pokonaliśmy najgorsze zarośla, udało się nam wyjść na porządną ścieżkę z tablicami informacyjnymi i nowymi widokami. 

wschodnie zbocze Gór Pieprzowych

wreszcie wygodna ścieżka

 

Zwykle do tego miejsca dochodzą turyści, którzy wyruszyli w Góry Pieprzowe z Sandomierza. Skąd to wiem? Z własnego doświadczenia, bo odbyłam i taki wariant wyprawy. Z przewodnikiem, który ciekawie opowiada o budowie gór, porastającej je roślinności, a potem odradza przejście dalej, bo trudno iść.  Ma rację, ale nam się  podobał i ów trudny odcinek szlaku.

Dzięki temu kolejna jego część wydaje się dużo łatwiejsza. 

szeroko, ale uważać trzeba 

widoki znów się pojawiają 

Udaje nam się nawet zejść w stronę starorzecza Wisły, gdzie podziwiamy szeroki powolny nurt rzeki i rośliny. 

Te przynajmniej nie kłują. We wrześniu zaskoczyła nas kwitnąca strzałka wodna. Wiosną gdzieś w tej okolicy obserwowałam kosaćce. 

kwiaty i owoce strzałki wodnej (wrzesień)

kosaciec żółty (maj)

 

Jeszcze tylko najbardziej popularne wychodnie łupków, rzut oka na Sandomierz i opuszczamy Pieprzówki.

 łupki Gór Pieprzowych

widoki na Sandomierz z Gór Pieprzowych

Samo przejście przez grzbiet Gór Pieprzowych nie trwa długo – ot, nieco ponad godzinę. Ale za to ile wrażeń!

tęskne spojrzenie na grzbiet, który już za nami 

i jeszcze ścieżką wśród zarośli 

 

Ciąg dalszy wycieczki to zwiedzanie Sandomierza, ale o nim już sporo pisywałam na blogu, to tym razem nie będę tam wracać.

w stronę Sandomierza 

 

Zdjęcia – Edek i ja