Więc chodź, pomaluj mój świat na żółto i na niebiesko*

Ten refren starego przeboju grupy Dwa plus Jeden towarzyszył mi właściwie podczas całej sobotniej wycieczki na pola Pakosławia. I wcale nie trzeba było używać czarodziejskiej kredki – przyroda sama zadbała o to, żeby świat zalśnił „w pełnym słońcu kolorami całej ziemi”*

 

Rzeczywiście przeważały trzy bardzo intensywne kolory – zielony, żółty i niebieski. Przewijały się też inne, co będzie do okazania. Na zdjęciach tego nie widać, ale podczas całej wycieczki towarzyszyły nam: przyjemny wiaterek, intensywny zapach rzepaku i kwitnących głogów oraz cichy szum skrzydeł wiatraków. 

Trasę wybrałam dobrze znaną (tu link do relacji z ubiegłego roku), nie będę więc opisywać jej przebiegu szczegółowo, skoncentrujmy się na wrażeniach.

 

Wędrujemy wygodnymi drogami wśród pól zasianych zbożem i rzepakiem. Nad nami cicho przesuwają się cienie rzucane przez śmigi wiatraków.

 

Niektóre pola jeszcze nieobsiane, czekają na swój „przydział”.

 

W jednym z wąwozów, przez który prowadzi nieco błotnista ścieżka, kwitną głogi. Mają tak intensywny zapach, że jako jedyne są w stanie przyćmić aromat rzepaku. 

 

Im głębiej w pola, tym więcej rzepakowych zasiewów i wiatraków. Spotkany przypadkiem mieszkaniec wsi powiada, że przybyło ich w ubiegłym roku i można się doliczyć ponad trzydziestu. Nie sprawdzaliśmy – bardzo trudno liczyć rozmieszczone nieregularnie  obiekty.  

 

Na skraju jednego z pól zauważamy intensywnie czerwone plamki. To kwitnąca teraz koniczyna krwistoczerwona. Przyznam, że spotkałam się z nią pierwszy raz i nie mogłam uwierzyć, że ten gatunek ma tak nietypowe w kształcie kwiaty.

 

Niedaleko łączki z koniczyną wije się nasza ulubiona polna droga. A przy niej dwie grusze strzegą malutkiego pólka rzepaku. 

 

Tym razem nie idziemy tą drogą, wybrałam inną. Ta prowadzi grzbietem niewielkiego wzgórza i daje rozległe widoki na okolicę. Minusem jest silniejszy wiatr. Mamy za to przed sobą widok na pola w pobliżu lasu. Brak tam wiatraków, za to rzepak rozgościł się na dobre. 

 

Naszą wycieczkę kończymy wracając do Pakosławia. To chyba najtrudniejszy odcinek trasy. Słońce mocno już praży, wiatr tu akurat nie wieje, a za to mamy towarzystwo rozległego pola rzepaku. Jego zapach zwala z nóg. Nic to, idziemy przed siebie.

 

 

Chwilę odpoczynku w cieniu zapewnia ławeczka obok patriotycznego skwerku w Pakosławiu. W tle słychać odgłosy meczu piłkarskiego na pobliskim boisku. 

 

skwer upamiętniający zdobycie 15 września 1943 roku przez oddział AK pod dowództwem Antoniego Hedy "Szarego" majątku w Pakosławiu, gdzie stacjonował oddział Wermachtu
 

gniazdo bocianów w okolicy
 

Świąteczny spacer miał w planie spotkanie z ciekawymi, choć dobrze znanymi kapliczkami. Pierwsza znajduje się przy jednej z uliczek Pakosławia nad nieznanym z nazwy strumieniem. 

 

 

Drugą spotykamy przy drodze w kierunku Iłży. Pisałam o niej 5 lat temu (tu link). To kapliczka słupowa z XVIII wieku przedstawiająca scenę chrztu Chrystusa w Jordanie. Jak widać na zdjęciu, została niedawno odnowiona. 

 

Wycieczkę kończymy w Iłży jedząc pyszne lody w jednej z licznych iłżeckich lodziarni. 

 

droga do Iłży

 

Nasz spacer wśród pól liczył 8 kilometrów. Trasa jest idealna na rower, do chodzenia i nawet biegania. Można ją swobodnie wydłużyć o kolejne świetne drogi. Jej minusem jest kompletny brak cienia. Sami widzicie na zdjęciach, że drzewa są tu dużą rzadkością. Trzeba więc samemu zadbać o osłonę przed palącym słońcem.

 

Zdjęcia mojego wyrobu

 

*M. Dutkiewicz „Chodź, pomaluj mój świat”