Wymyślona i Radostowa, czyli wiosenny brak kondycji

Zapowiadał się ciepły, choć wietrzny, słoneczny dzień. Prawie taki był. Jedynie słońce nie dopisało – świeciło słabo, jak zza zasłony.

Zaparkowaliśmy w okolicach dworku Żeromskiego w Ciekotach i wyruszyli na trasę nienową, ale przynajmniej niemęczącą. Taki był plan. 

 

Początkowo zaplanowałam krótszy wariant trasy z podejściem żółtą ścieżką dydaktyczną. Nawet na nią weszliśmy, ale później nagle mi się odmieniło i pociągnęłam grupę na dłuższą trasę  łąkami bez szlaku. Rosa nawet nie była szczególnie dokuczliwa. Błota też niewiele. Można przejść spokojnie.

Gorzej z widokami na malowniczą skądinąd okolicę. Poranek był szary i widoki niby obecne, a jednak zasłonięte.

 

widok na Wymysloną
 

Najbardziej liczyłam na rozległe widoki z podejścia drogą w stronę Kraińskiego Grzbietu. A tu kicha – pokrętło w aparacie przesunęło mi się na jakieś przedziwne ustawienie i zdjęcia wyszły prześwietlone. Cud, że to zauważyłam, bo wszystko by było do wyrzucenia.

 

nieźle wiało
 

zawsze się kojarzy "skrzypy i widłaki", a tu skrzypy i mniszki
 

Na czerwonym szlaku przez pola w stronę Wymyślonej zrobiło się bardzo przyjemnie – relaks, lekki wiatr i znane widoki na okolicę. Te ostatnie niby te same, a nieco inne, bo z wiosennymi kwitnącymi drzewami.

 

na czerwonym szlaku

 

widok w stronę Wymyślonej i Radostowej

 

widoki na Dolinę Wilkowską

Mieliśmy już za sobą jedno podejście – to do szlaku. Nadeszło drugie – na szczyt Wymyślonej. No, tu się szło jak z kamieniem u szyi – długo, mozolnie i ciężko.

 

podejście na Wymyśloną
 

Całe szczęście, że nie było zakazu zatrzymywania się i podziwiania okolicy. 

 

widok z podejścia na to samo drzewo z pejzażem

widok spod szczytu Wymyślonej na pola

a tu widok na Psarską i Miejską

Skałki na szczycie – grzęda z piaskowców kwarcytowych nadal jest pomnikiem przyrody i nadal zarasta w zastraszającym tempie. Oj, nie będzie już z tego miejsca żadnych widoków. 

 

na szczycie

Zejście z Wymyślonej pozwoliło trochę odpocząć, ale wiatr bardzo teraz zimny nie zachęcał do zatrzymywania się. 

 

ostatnie bazie tej wiosny
 

W obniżeniu terenu przedziera się nieduży strumyk.    

 

Kamesznica Bęczkowska
 

A potem rozpoczęliśmy spokojne podejście na Radostową, przerywane postojami rzekomo na sprawdzenie, czy widać za nami górę, z której dopiero co zeszliśmy. Może i widać, ale raczej słabo. Zasłaniają ją chaszcze, które zarastają Radostową.

 

podejście na Radostową 

 

Wymyślona za nami, a zza niej przeziera czubeczek Łysicy
 

Na punkcie odpoczynkowym w pobliżu szczytu robimy postój śniadaniowy. Tym razem pod wiatą nie buszują szerszenie. No i można sprawdzić, co się kryje w runie leśnym. 

 

paproć jeszcze nieśmiała

 

dąbrówka rozłogowa
 

Sam szczyt zyskał nową tablicę, której dwa lata temu jeszcze nie było.

 

na szczycie
 

Schodząc spotykamy dawno niewidzianych Izę i Remka, którzy kilka lat temu chodzili z nami na trasy. Radości było mnóstwo. 

 

grupa jak za dawnych lat
 

A potem to już spokojnie suniemy w dół ciesząc się, że już żadnych podejść nie będzie, bo nie dalibyśmy rady. Nie wiem, jak inni, ale ja opadłam z sił kompletnie.

 

zejście z Radostowej

często spotykaliśmy na trasie kolarzy

Nad Lubrzanką zatrzymujemy się krótko na mostku, a potem ruszamy dalej w stronę Ciekot. Bardzo to przyjemne przejście, bo w aromacie kwitnących drzew.

 

tradycyjne foto na mostku
 

czeremcha
 

I w końcu docieramy do parku przy dworku w Ciekotach. Padamy na ławki, żeby chwilę odpocząć. Niektórzy rezygnują z odpoczynku, stąd jest kila zdjęć stawu  i jego otoczenia. 

 

z widokiem na Łysicę

 

czarna dama Ciekot

wierzbowy tunel poczuł wiosnę

Na tym kończymy niedzielną wycieczkę. Pora wracać, bo po południu zapowiadają się burze. 

 

Zdjęcia – Edek i ja