Świeża zieleń Pasma Jeleniowskiego

Nareszcie! Po kilku krótszych spotkaniach z tym pasmem zrealizowaliśmy długo planowane przejście przez całe Jeleniowskie. Najczęściej bywaliśmy tu jesienią, a tym razem mogliśmy zanurzyć się w wiosennej zieleni buków kontrastującej z ciemnym jodłowym lasem. Szlak bardzo często prowadzi granicą obu typów drzewostanu – po prawej stronie mieliśmy buki, a po lewej jodły.  

 

wiosenne buki na szlaku czerwonym
 

Ale sam początek wędrówki nie ma nic wspólnego z tymi gatunkami drzew. Szlak z Gołoszyc prowadzi aleją lipową wśród pól żółtych od rzepaku i zielonych od młodego zboża. Jest jeszcze chłodno, wieje wiatr, a my wdychamy niezbyt przyjemny zapach rzepaku i zachwycamy się widokami.

 

 

aleja lipowa - pomnik przyrody i jej sąsiad - rzepak

rzepakowe pola w okolicy Gołoszyc

Na skraju lasu zatrzymujemy się na chwilę na cmentarzu wojennym z czasów 1 wojny światowej, gdzie pochowani są żołnierze polscy, rosyjscy im austriaccy. 

 

cmentarz wojenny

Teraz szlak skręca w lewo i prowadzi na granicy lasu i pól. Rzepak chwieje się na wietrze i trudno jego kwiaty uchwycić w bezruchu. 

 

 

rzepak na pierwszym planie

Kiedy szlak wykonuje zakręt w prawo, podchodzimy na pierwszy szczyt – Truskolaską. Tu, w młodym bukowym lesie czuć jeszcze wyraźnie chłodny wiatr. My, rozgrzani podejściem, odpoczywamy chwilkę i maszerujemy dalej. 

 

na Truskolaskiej zielono, jeszcze trochę i zakwitną łany konwalii majowych
 

Nadal las, widoków na okolice zdecydowanie brak, ale wzrok odpoczywa wśród zieleni i tak spokojnie zdobywamy Wesołówkę, kilkanaście minut spędzamy na postoju śniadaniowym na przełęczy Karczmarka. Skoro podobno była tu niegdyś karczma, to należy się posilić i odpocząć. 

 

las też nas obserwuje

 

stare pnie odpoczywają
 

I znów trochę się wspinamy. Tym razem na Witosławską i Chocimowską. Omijamy rezerwat Małe Gołoborze i zdążamy w kierunku Szczytniaka. 

 

na Witosławskiej

 

co widzi drzewo?
 

buki na Szczytniaku

A tam spore zgromadzenie turystów, którzy pierwszy raz w tej okolicy. Kolega Ed i ja zaglądamy na chwilę na gołoborze. Niby takie samo jak dawniej, ale jeden ze starych buków złamany. Czy to starość, czy silny wiatr – trudno powiedzieć.

 

na gołoborzu

Ze Szczytniaka prawie zbiegamy ciesząc się, że nie musimy tędy podchodzić, bo podejście wydaje się dosyć strome. Na Przełęczy Jeleniowskiej krótki postój na zrobienie tradycyjnego w tym miejscu grupowego foto z Jeleniowską w tle. 

 

 

grupa na Przełęczy Jeleniowskiej (zdjęcie z cyklu "znajdź różnice")

Podejście na tę górę początkowo sprawia wrażenie łagodnego, ale zaraz sobie przypomina, że zdobywamy czwarty szczyt Gór Świętokrzyskich i postanawia trochę nas zmęczyć. Jest już dosyć ciepło, większość trasy za nami, to i zmęczenie jakby większe, ale do przezwyciężenia. Jeleniowska zdobyta. Jej szczyt, podobnie jak Truskolaskiej, ma oznakowanie w postaci tabliczki Ekstremalnej Drogi Krzyżowej. Niby nic, ale może by warto było dodać jakąś turystyczna tablicę…

 

jasnota plamista u podnóża Jeleniowskiej
 

podejście na Jeleniowską 

Podczas zejścia z Jeleniowskiej przechodzimy obok rezerwatu Góra Jeleniowska. Dziwne to, ale za tablicą ścieżka wygląda na rozjeżdżoną przez czterokołowe pojazdy. Czyżby ktoś wjeżdżał do rezerwatu? My delikatnie zapuszczamy żurawia w stronę skałek gołoborza ładnie pokrytych delikatnym, mięciutkim mchem.

 

gołoborze na Jeleniowskiej

 

omszała skałka
 

Zakończenie zejścia z Jeleniowskiej to przyjemne leśne wąwozy, polana z widokiem na Łysogóry i dobrze znany, a solidnie postarzały mostek na Słupiance. 

 

widok na Święty Krzyż

 

wąwóz prowadzący do Paprocic 

a jeszcze niedawno mostek był nowiutki... (tu link do relacji sprzed 8 lat)
 

I po wycieczce. Udała nam się, trasa przyjemna, choć trochę męcząca, pogoda idealna na takie wędrówki. Mapki nie zamieszczam, bo cała trasa przebiegała szlakiem czerwonym.

 

Zdjęcia – Edek i ja