No i przestało padać

Z tym, że nie od razu. Deszcz nas testował. Rano lekko mżyło. No to my nic. Pojechaliśmy do Kunowa. A tam jak nie lunie! Nie, żeby ulewa, ale mocny deszczyk. Na szczęście było dosyć ciepło, to się poszło na trasę.

Szliśmy w tym deszczu, zdjęć się nie robiło, spokojny spacer.

Wędrowaliśmy niebieskim szlakiem do Nietuliska. I pojawiła się myśl, że świetnie tak iść w deszczu asfaltem. Przynajmniej nam nogi nie przemakają. Tacy z nas optymiści.

W okolicy Nietuliska deszcz niespodziewanie ustał. I już nie wrócił. Szarość pozostała, co widać na zdjęciach.

taka biedna ta matka Boska, że aż serce boli

Czerwcowe popołudnie w Krośnie

Do Krosna wybraliśmy się w dniu zakończenia roku szkolnego. Pogoda była bardzo zmienne – czasem słońce, czasem deszcz. I mnóstwo odświętnie wystrojonej młodzieży. Zwłaszcza na rynku.

Pierwsza rzecz, jaka mnie zadziwia, to fakt, że ja przecież byłam w Krośnie tak pi razy drzwi 40 lat temu, ale to chyba jednak nie w tym Krośnie. Pamiętam jakieś nieduże, zwyczajne miasto. Wniosek – albo moja pamięć nietęga, albo miasto tak wypiękniało.

No to rzućmy okiem na rynek. Duży, elegancki z ciekawymi kamienicami. Prawdziwy raj dla miłośników kawiarenek pod parasolami i spacerów podcieniami, kiedy pada deszcz. 

Ojciec Klary kupił ze wsią zamek stary …*

Zamek jest tak stary, że bez problemu się domyślimy jego budowy w czasach Kazimierza Wielkiego. Był własnością królewską do czasu, gdy król Władysław Jagiełło podarował go mężnemu rycerzowi – Klemensowi z Moskorzewa.

Ów zamek został rozbudowany w piętnastym wieku przez potomków Klemensa. I tak mamy zamek górny (starszy) i dolny (późniejszy).

zamek Kamieniec - łatwo rozróżnić górny i dolny zamek, a i wieś też trochę wchodzi w kadr 

Prządki – skałki owiane legendą

Legend jest kilka, niektóre się wykluczają, inne różnią się niewielkimi szczegółami. Ogólnie rzecz biorąc najczęściej pojawia się w nich motyw panien zawzięcie przędących mimo dnia świątecznego (czy to niedziela czy Wielkanoc, różnie powiadają). Oczywiście w tle jest przystojny i zamożny młodzian. 

twarz Prządki-Baby

Pada? A, niech pada…

Pod tym skromnym hasłem przebiegała nasza niedzielna miniwycieczka.

Było jasne, że zanosi się na deszczowa niedzielę. Mieliśmy jednak ochotę wyjść z domu. Logika podpowiada w takiej sytuacji trasę niedługą i prowadzącą do domu.

Wysiadamy z pociągu w Marcinkowie i ruszamy czerwonym szlakiem w kierunku Pleśniówki. Od razu zaczyna lekko mżyć, wyciągamy osłony przeciwdeszczowe i maszerujemy dalej.

Kamienna w Marcinkowie - już lekko mży

Ledwo się wycieczka zaczęła, a tu już koniec

Od dłuższego czasu chciałam sobie połazić po górach. Nawet nie, żeby specjalnie wysokich, ale tak, żeby były. No i kolega Ed wymyślił wycieczkę, która teoretycznie pasowała.

Tylko ramy czasowe dziwne były. Nawet bardzo. Wyjechaliśmy busem po dziewiątej. To już taki poziom ekstrawagancji, że aż dziw. Myśleliśmy – późno wyjedziemy, późno wrócimy. Ale nie – się przebiegło trasę i powrót wczesny był.

Początek wycieczki w Kostomłotach w pobliżu grafitowego hotelu (dojazd – ponad godzinę). A tam świetna, choć lekko pokryta rosą droga leśna. Chłodno było, więc ruszyliśmy szybkim krokiem przed siebie. Udało mi się kątem oka zauważyć kilku grzybiarzy. Koledzy odnotowali grzyby (trafiły do torebek).

doskonała droga - nieprawdaż?

Bóbrka kobiecym okiem

Chyba dla nikogo nie jest tajemnicą, że nie przepadam za zwiedzaniem obiektów przemysłowych. Ale do muzeum w Bóbrce bardzo chciałam się wybrać. Dlaczego? Bo uległam sile reklamy. I to jakiej – babskiej! Dwie koleżanki zwiedzały to muzeum i tak się nim zachwycały, że dałam wiarę szczerości ich entuzjazmu.

Poza tym nie bez znaczenia jest fakt, że w Bóbrce mamy pierwszą na świecie kopalnię ropy naftowej. W dodatku jest ona nadal czynna. Wniosek – być w pobliżu i nie zajrzeć to duży błąd.

A teraz moja relacja. I nich nikt nie oczekuje obiektywizmu. Tak wszystko opiszę, jak mi serce dyktuje.

do muzeum