Raźnym krokiem na Szczytniak i dalej

Dawno już nie byliśmy na Szczytniaku. A na Jeleniowskiej? O, tego to już chyba nawet najstarsi świętokrzyscy górale nie pamiętają. Coś tam przebłyskiwało w pamięci, ale słabo. Czyli ładnych parę lat mięło.

Wymyśliłam więc trasę niezbyt długą, ale czasu na jej przejście mieliśmy nieco mniej niż 4 godziny. Trzeba się było sprężyć. 

 Święty Krzyż w porannej mgle 

Początek trasy asfaltowy – przez Nowy Skoszyn. Naszą uwagę zwraca budynek tutejszej szkoły zgrabnie ulokowany w starym dworku otoczonym zabytkowym parkiem. I, nie wiem dlaczego, akurat, kiedy fotografowałam, zabrzmiał szkolny dzwonek. A może mi się zdawało?

przydrożny krzyż

szkoła w Nowym Skoszynie 

pola Nowego Skoszyna z Pasmem Jeleniowskim w tle  

Na Szczytniak wkraczamy owym tytułowym raźnym krokiem. I tak jakoś bezstresowo. Nawet robimy sobie mały postój na gołoborzu. 

wreszcie szlak bez asfaltu

 gołoborze w rezerwacie otoczone napierającym lasem

dziwne "tropy" w jednej ze skał

ławeczka

 

Ze Szczytnika już prawie zbiegamy, bo czasu coraz mniej, a przed nami Jeleniowska. 

Przełęcz Jeleniowska 

 

Podejście na Jeleniowską wykonujemy indywidualnie – każdy własnym tempem. Tak nawet lubię, bo nikt nikomu nie zawadza. I można sobie spokojnie podziwiać drzewa i inne punkty sprzyjające złapaniu oddechu.

pień? sowa? 

 

Przy zejściu ze szczytu mijamy tablicę rezerwatu. No – warto zajrzeć, nawet na chwilę. Śliczne miejsce – takie, powiedziałabym, kobiece. A to z powodu intensywnie zielonego mchu, który jak plusz pokrywa skały (piaskowiec kwarcytowy, rzecz jasna). Mięciutki jest i taki kanapowy.

w rezerwacie "Góra Jeleniowska" 

 

Schodząc z Jeleniowskiej spotykamy kilku turystów. Nareszcie! Jest jednak nadzieja, że nie jesteśmy jedynymi dinozaurami turystyki pieszej.

A u podnóża góry wreszcie mamy miejsce z odrobiną widoków na okolice – to Paprocice.  

przecudnej urody nowy mostek na Słupiance 

Kobyla Góra przed nami

Jeleniowska za nami 

 

Właściwie ulica wiejska, którą idziemy to już początek podejścia na kolejną górkę – Kobylą. 

Paprocice 

Kiedy już wleźliśmy do lasu na zboczu tej góry, to mi się panowie kompletnie zbuntowali – stracili głowy dla prawdziwków. No, fakt. Dużo ich tu było. A i las nie rezerwat – można się obłowić. 

pierwsza zdobycz jeszcze na zdjęciu

  

Mimo oporu opanowałam bunt na pokładzie i szczęśliwie doprowadziłam wycieczkę do zaplanowanego końca na przystanku w Trzciance. 

 schodzimy z gór 

dziwna tama na Słupiance

Jedno tylko pozostało zagadką - gdzie te jelenie w Paśmie Jeleniowskim?  My nie spotkaliśmy żadnego. A co zamiast...?

I żaden nie przypomina jelenia.

Zdjęcia – Janek i ja