W stronę Oleśnicy

Nie, nie wyjechałam ze Skarżyska. Wybrałam się ku rzece o tej nazwie. Idzie się ścieżką wzdłuż torów.

 

       W drogę!

 

Zagajnik obok ścieżki już prawie bezlistny. Jeszcze tylko niektóre brzózki zachowały resztki koloru na gałązkach.

 

dzika róża też jeszcze ma listki

Po spotkaniu z moim ulubionym słupem mogę liczyć na to, że wreszcie i Oleśnica wychynie z zarośli. 

 

 

Przeciska się, bidula, przez gęstwinę – ani podejść. Raz tylko odważyłam się na bliższy kontakt z rzeką. Podeszłam ścieżką wydeptaną przez zwierzęta, które tu mają wodopój.

 

Jakieś dwadzieścia lat temu, kiedy Oleśnica była większą rzeką, spotkaliśmy nad nią dzieci. Zapytane, jak się ta rzeka nazywa, powiedziały "Pleśnia".

 

Teraz moja ścieżynka robi delikatny zwrot na zachód, tu mocniej wieje. 

 

Widzicie, jak wieje?

 

I zwiało prawie wszystkie liście.
 

Widoki się nieco zmieniają, zamiast torów kolejowych mam po prawej stronie niegdysiejsze łąki, na horyzoncie Skarżysko – po prawej Kościelne, po lewej Książęce. 

 

 Oleśnica przebija się z trudem przez zarośla nawłoci
 

wieś niedaleko

 

prawie jak kanał
 

Wreszcie jestem w okolicy brodu na rzece. Chętnie bym przeszła na drugi brzeg, ale kamienie mokre i śliskie, obawiam się wpadnięcia do wody, a nie mam ani kijków, ani towarzystwa do pomocy. Mogę tylko pomachać na pożegnanie krzyżowi na wzniesieniu i zawrócić. 

 

małe zawirowania

 

chwilowo niedostępny krzyż na drugim brzegu
 

Skoro już rozstajemy się z Oleśnicą, to dodam jeszcze parę informacji. Otóż pani Elżbieta Jach, której wiersz dotyczący pokazanego tu krzyża cytowałam w jednym z dawnych wpisów (tu link), zwróciła moją uwagę na dawną nazwę Oleśnicy. Nosiła ona urocze imię Dobrzyca. Jest to informacja zaczerpnięta z monografii "Dzieje Gminy Skarżysko Kościelne" autorstwa panów P. Kardysia, M. Medyńskiego, K. Zemeły i T. Wojewody. 

Jako ilustracje dołączę zdjęcie Oleśnicy zrobione latem roku 2009. Też musiała się przeciskać z trudem przez trawy. Ale za to miała ciekawe życie roślinne. Sami zobaczcie. 

Oleśnica w lipcu 2007

a na niej włosienicznik wodny zwany równiż jaskrem wodnym

I znów przenosimy sie do roku 2020.

Głupio tak jednak wracać tą samą drogą. Decyduję się przejść przez Książęce. 

 

widok z łąk na Górę Szpitalną
 

Ale tam asfalt. No to sobie znalazłam ścieżkę prowadzącą w łąki. Dopiero jak się wpakowałam w wysokie trawy, przypomniałam sobie, że teren tu poprzecinany kanałami melioracyjnymi. One wyglądają niegroźnie, ale potrafią być dosyć głębokie. W tej sytuacji jedyna słuszna decyzja – wycofajko. Przy okazji takie widoczki.

 

bezlistne drzewa
 

Gdybym się tak głupio nie wpakowała w łąkę, mogłabym dotrzeć do lasu, ale czas już zmarnowany. Pora wracać do domu asfaltem. Od strony szosy widać przyjemne dróżki w stronę natury. Można będzie skorzystać przy innej okazji. 

 

ścieżka czeka
 

przydrożne brzózki
 

A na zakończenie zdjęcie dziewiętnastowiecznego krzyża na skraju miasta. Przed renowacją znajdował się po przeciwnej stronie drogi. Obecna lokalizacja jest bez wątpienia bezpieczniejsza od poprzedniej. Ale dla zdjęć wybitnie niekorzystna. 

 

 

I po spacerku.

 

Zdjęcia sama robiłam.