Pogoda zmienną bywa

Zwłaszcza na przedwiośniu. I taką mieliśmy w pierwszym dniu kalendarzowej wiosny.

Wyruszyliśmy z Wąchocka w pełnym słońcu. Maszerowaliśmy na zachód, więc słońce nie świeciło nam w oczy. Za to wiatr miał używanie – ten wiał z zachodu. Czyli, rzecz jasna, w pysk. W rezultacie przeszłam całą trasę w kurtce. Czasem nawet kaptur przyszło naciągnąć. 

 Wąchock kolejowy

Trasę wybrał nam Staszek specjalną. Szliśmy otóż ostatnim odcinkiem trasy Ekstremalnej Drogi Krzyżowej „Świętego Stanisława Kostki”. Nasz odcinek wyliczył Stach na 13 kilometrów (całość – 47).

Najpierw szliśmy ulicą wzdłuż torów, potem małym laskiem i przez wieś Marcinków Górny, gdzie spotkaliśmy krzyż z XII stacją EDK.

droga w lesie

jeden ze starych domów w Marcinkowie 

nie było sposobu sfotografowania tego krzyża bez drutów elektrycznych

 

Za Marcinkowem weszliśmy na doskonale nam znaną drogę do leśnego stawu, który dosyć często odwiedzamy. Ma on sporą dokumentacje fotograficzną, ale tym razem nie mam zdjęć do pokazania. Słońce akurat się schowało i staw wyglądał jak jednolita biała płaszczyzna na białym tle.  

rzeczka, na której znajduje się staw

 

Za stawem pomaszerowaliśmy drogą w lewo. Tu przyszło nam omijać podmokły teren i trochę brnęliśmy w mięciutkim śniegu. Nic trudnego. 

gdzieś w lesie 

Trudniej zrobiło się po wyjściu z lasu. Tu nas zaatakował kąśliwy wiatr. Pola płaskie, niewielkie pojedyncze sosenki nic a nic nie chroniły od wiatru. Na szczęście wkrótce schowaliśmy się za rozległą kopalnią piasku. Teraz dla odmiany sypnął śnieg. Krótko sypał, bo zaraz wyjrzało słońce i mogliśmy spokojnie zjeść śniadanie. 

 nieźle sypało

a po kilku minutach ...

zima zgubiła maseczkę karnawałową 

Staszek bez trudu odnalazł XIII stację EDK umieszczoną na drzewie w niewielkim lasku, a potem trzeba było pokonać podmokły odcinek w obniżeniu terenu. Na szczęście kolega mróz jeszcze działa i spokojnie przeszliśmy. Tu sobie z Jankiem pomyśleliśmy, że byłoby dobrze, gdyby ten mróz się utrzymał tej nocy, kiedy uczestnicy EDK będą tędy iść (w najbliższy piątek).

bardzo pomysłowe oznakowanie przy pomocy odblaskowych pasków - duże ułatwienie dla wędrujących nocą 

na razie zamarznięte

Droga nam skręciła w stronę Skarżyska Kościelnego. Ładnie się zrobiło, słonecznie. 

wśród pól (oczywiście pod wiatr) 

 ulica Południowa w Skarżysku Kościelnym

 

Trasa doprowadziła nas do terenów przemysłowych, a potem do kościoła pod wezwaniem Świętej Trójcy, gdzie umieszczono ostatnią stację EDK. 

Staszek już czeka przed kościołem

tu umieszczono ostatnią stację Ekstremalnej Drogi Krzyżowej  

 

Tym razem nareszcie udało nam się wejść do wnętrza kościoła. Kościelny pozwolił nam się rozejrzeć i zapraszał do ponownych odwiedzin po Świętach, kiedy ołtarze będą odsłonięte. 

wnętrze kościoła Świętej Trójcy

najbardziej sensacyjne miejsce w kościele - relikwiarz w Kaplicy  Aniołów Stróżów, w którym znajdują się relikwie Krzyża Świętego; trafiły one do świątyni w drugiej połowie XIX wieku, w późniejszych latach popadły w zapomnienie i dopiero w roku 2014 odnalazł je proboszcz parafii, ksiądz Marian Czajkowski

 fragment Drogi Krzyżowej we wnętrzu kościoła

krzyż w pobliżu kościoła

   

I tu mogłaby się nasza wyprawa zakończyć, ale wcześnie jeszcze było, no i trasa niedługa. Postanowiliśmy dotrzeć do domu pieszo.

Ruszyliśmy w kierunku torów kolejowych. Droga, nie powiem, niezła była. Czasem wiało, czasem nie. Widokowo raczej bez fajerwerków. 

mróz jeszcze trzyma

krzyż wśród pól  

Po opublikowanie tego wpisu poznałam jeszcze jedną ciekawostkę związaną z  krzyżem z ostatniego zdjęcia. Jest to nowy krzyż ustawiony na miejscu starego, który miał na ramionach napisy świadczące o jego historii. Na belce poziomej napisano "O Boże Miłosierdzie", a na pionowej "Zmiłuj się nad nami. Fundator 1934". Znalazłam jego zdjęcie zrobione w roku 2010.
I właśnie temu staremu krzyżowi poświęciła swój wiersz pani Elżbieta Jach. Przeczytajcie i spójrzcie innym wzrokiem na poniższe zdjęcie:
"Krzyż u św. Jana"
Rozstaje zapomnianych dróg
drewniany krzyż
na zmurszałych ramionach
"Jezu zmiłuj się nad nami" 
a On
pod skorupą rdzy 
kona
zapomniany
jak droga*

stary krzyż

Ostatni odcinek trasy dał mi mocno w kość, bo droga zamieniła się w ścieżkę, którą prawie nikt nie chodzi. No, trzeba było brnąć przez śnieg. I tak dobrnęliśmy do miasta. 

Oleśnica płynie pod lodem

 

W sumie pokonaliśmy 18 kilometrów. 

Życzymy Stachowi i pozostałym pielgrzymom Ekstremalnej Drogi Krzyżowej jasnej nocy i dobrej drogi, kiedy wyruszą na trasę.

*Wiersz napisany 9.1. 2008 r opublikowany w tomiku "W cieniu wikliny"

Zdjęcia – Janek i ja