W moim magicznym lesie

Nie za górami, nie za lasami, ale całkiem blisko, prawie w mieście jest sobie las. Mieszany. Często odwiedzany. Podobno gospodarczy. Dla mnie magiczny.

Gdzieś w środku lasu wkraczam na Aleję Królewską. Prowadzi ona wśród jodeł – strażniczek prosto do siedziby Króla Lasu.

 

 

mroczna i cienista, jak to w jodłowym lesie, Aleja Królewska

 

Oto on. Dorodny, choć zapewne niemłody, dąb. Przypuszczam, że bezszypułkowy. Jego pień jest prosty, wyraźnie widoczny. Gałęzie nie mają zbyt wiele miejsca, żeby się rozłożyć, ale pną się w górę, ku niebu i słońcu.

 

Król Lasu

 

Podziwiam jego majestat. Zawsze kłaniam mu się z szacunkiem. Nie okazuje tego, ale chyba już do mnie przywykł. Wita mnie w milczeniu.

 

 

Za siedzibą Króla Aleja Królewska wyraźnie się zwęża. Prowadzi ku komnatom zajętym przez innych członków królewskiego rodu.

Oto przy ścieżce wyłania się Następca Tronu. Jest lekko pochylony. Chyba jest przytłoczony myślą o czekającym go panowaniu. Nic to, Król jeszcze nie jest bardzo stary. Następca ma dużo czasu.

 

Następca Tronu

W niewielkiej od niego odległości rosną Książęta. Są jeszcze młodziutkie. Muszą nabrać ogłady, zdobyć potrzebną wiedzę. O to wszystko dba Królewska Niania – pani Katarzyna. Ta dorodna sosna osłania swoich podopiecznych od wiatru, wychowuje ich. Na pewno za marne kilkadziesiąt lat wyrosną z nich piękne dęby.

Książęta na pierwszym planie

 

tym razem na pierwszym planie troskliwa pani Katarzyna
 

Las ma też swoją bukową armię, która broni go przed coraz liczniejszymi agresorami.

Niedaleko szczytu góry rezyduje głównodowodzący tej armii – Marszałek Wielka Stopa. Jego dwa pnie to Strategia i Logistyka. A w pobliżu Marszałka zawsze jest jego Adiutant – młody buk. Jestem pewna, że, gdy nikogo nie ma w pobliżu, przenosi błyskawicznie rozkazy marszałka po lesie.

 

Wielka Stopa

 

Strategia i Logistyka
 

Adiutant w cieniu Marszałka
 

Adiutant dociera też pewnie na północno – wschodni kraniec lasu, gdzie bezpieczeństwa strzeże Generał Zielona Stopa. Jego teren graniczy z ruchliwą szosą. Czasem bywa tu głośno, ale ostatnio sytuacja zdecydowanie się poprawiła.

 

Generał Zielona Stopa
 

Wszyscy w lesie znają i szanują Trzech Muszkieterów z małej polanki na skrzyżowaniu ścieżek. Istnieje obawa, że ich polanka wkrótce się powiększy, bo w okolicy trwa wycinka poddanych Króla. Cała armia pod wodzą Wielkiej Stopy nie jest w stanie pokonać wroga zajmującego coraz większe tereny.

 

Trzej Muszkieterowie
 

Ochmistrzem w Leśnym Królestwie jest pan Sękacz. Bardzo się zaprzyjaźnił z sąsiadem – dyrektorem Leśnej Orkiestry. To pan Kamerton. Sękacz podrzuca mu smakowite kąski, ale Kamerton wciąż jest szczupły. Dzięki temu najlepiej nadaje ton, dba o szum liści i gałęzi, śpiew wiatru, brzęczenie owadów i ptasie koncerty. 

 

pan Sękacz

 

jego sąsiad i przyjaciel - pan Kamerton
 

W grupie leśnych artystów rzuca się w oczy Tańcząca Brzoza. O, ta potrafi się wdzięcznie wygiąć! 

 

 

Tańcząca Broza

 

Jest też słynna aktorka – Brzoza w Masce. Aktualnie specjalizuje się w rolach zwierząt. Jej największym osiągnięciem jest mistrzowska interpretacja „Słonia Trąbalskiego”.

 

Brzoza w Masce

 

Poznajcie życie rodzinne poddanych Króla Lasu.

Oto Mezalians. Urocza sosenka uległa czarowi buka, który tak ją omotał, że pozostała z nim na dobre i na złe.

 

Mezalians
 

Inna para nie żyje tak sielankowo. To już właściwie Rozwód, każde dąży w swoją stronę. Niestety – muszą żyć w jednym mieszkaniu (nic, tylko wzięli kredyt we frankach).

 

Rozwód
 

Jest też Strata. Tu para buków utraciła jednego członka rodziny. Rana już się jednak zabliźniła, a w pobliżu wyrasta nowy radosny buczek.

 

Strata

 

tuż za Stratą wyrasta młodziutka Nadzieja
 

No i Leśny Pocałunek. Ta para trwa w czułościach i miłosnym uścisku dopóki los ich nie rozłączy. Niech im się dobrze wiedzie!

 

Leśny Pocałunek
 

A na zakończenie mały prezent. Dla wszystkich, którzy widzą w lesie drzewa, nie składnicę drewna – Bukowe Serce.

 

PS Ten tekst – dziecinny i naiwny – przygotowałam jako memento z okazji Międzynarodowego Dnia Lasów. Czemu memento, zapytacie. Zajrzyjcie na stronę Lasów Państwowych (tu link), zrozumiecie.

 

Zdjęcia sama robiłam podczas różnych spacerów.