Odrobina zimy tuż za progiem

Po długiej przerwie postanowiłam ostrożnie wyruszyć z domu na trasę. Miała być niedługa i nietrudna, żeby sprawdzać, czy już mogę chodzić. W tej sytuacji potrzebny jest tak zwany pewniak, czyli dotarcie do domu znad zalewu Bernatka na skraju miasta.

Poranek szary, pochmurny. Autobus zatrzymuje się w lesie, to nad zalew nie zaglądamy.  Ruszamy od razu w lekko zimowy pejzaż.

 

na trasie

 

w głębi lasu
 

Na trasie właściwie nic nowego, to i zdjęć chyba nie ma sensu robić. Ale koledzy zachęcają, żeby dostrzec i uwiecznić tę odrobinę śniegu i szadzi, które chwilowo zagościły na drzewach.

 

Cóż, kiedy lasu nadal ubywa. Punkt postojowy na żółtym szlaku to właściwie obraz nędzy i rozpaczy. Przy drodze nadal rosną sterty drewna.

 

 

Postój robimy w pobliżu pomnika przy modrzewiu. Kto zagląda na blog, ten wie z poprzednich relacji, że to miejsce upamiętnia przedwojennego leśnika, inżyniera Łagosza. 

 

Jakby w prezencie od niego otrzymujemy krótki przebłysk słońca, które ożywia las i ośnieżoną drogę.

 

 

Wędrujemy dalej w dobrych humorach, ale ostrożnie, bo droga śliska. Trzeba uważać.

 

 

I w końcu wychodzimy na most nad drogą szybkiego ruchu. 

 

Co tam ten ruch drogowy, kiedy na  niebo wyjrzało słońce! Nawet ostry wiatr nie przeszkadza, bo zima pcha się w obiektyw. W tej sytuacji kilka zimowych fotek:

 

Za szosą przechodzimy przez wieś i maszerujemy żółtym szlakiem. 

 

Las i tu niebrzydki, ale słońce znów za chmurami, to i zdjęć nie robiłam. Ot, tylko malutkie drobiażdżki.

 

Trasę kończymy na moich codziennych ścieżkach, które czasem nie są łatwe do przejścia. 

 

Na zakończenie spotkanie z bałwankiem i pora do domu.

 

 

Wklejam mapkę trasy, chociaż była już publikowana przy okazji poprzedniej wycieczki zimą nieco ponad rok temu. Tym razem przeszliśmy 13 kilometrów, już w południe byłam w domu. Stopa wytrzymała wysiłek, czyli trasa nienowa, ale na szczęście nietrudna. Pewnie jeszcze nie raz ją powtórzymy.

 

 

Zdjęcia tym razem tylko mojego wyrobu