Tym razem niebieskim szlakiem z Berezowa do Suchedniowa

Jednym słowem – kolejna wycieczka imienia inżyniera Mamonia. Na razie tylko takie przygotowuję w nadziei, że jeszcze przyjdzie czas na nowe, ciekawe miejsca. A poza tym stare miejsca też są w porządku, co będzie do okazania.

Berezów zaskoczył nas słoneczną pogodą o poranku. Od razu serce się rwało na trasę.

 

słoneczny poranek w Berezowie
 

Tym razem nie miałam serca do eksperymentów i pomaszerowaliśmy ścieżką rowerową przez las, bo tak prowadzi szlak. Przy ścieżce spotykamy dobrze znane dęby. Ten drugi jest pomnikiem przyrody.

 

W końcu szlak na krótko zagląda do lasu, a my z nim. Kiedy jednak skręca ku wsi, nasza grupka porzuca go bez żalu, żeby zajrzeć nad ulubione oczko wodne.  

 

powierzchnia wody zamarznięta

 

w oddali widać pola Michniowa
 

Potem wędrujemy leśną drogą, która doprowadza na tyły Mauzoleum  Martyrologii Wsi Polskich w Michniowie. Wpadam na dziecinny pomysł, żeby sfotografować ten ważny historyczny obiekt zza otaczającego go betonowego płotu. Zobaczcie, co mi się udało uwiecznić przez szpary w płocie. 

 

 

Idziemy niespiesznie, las przyjemny, słonko przyświeca, wiatr nie dokucza. 

 

W końcu szlak doprowadza nas do Kamienia Michniowskiego. Tu spotykamy bulderowców oceniających trasy wspinaczkowe, a my testujemy nowy pomysł na trasę – idziemy niespiesznie u podnóża szczytu. Ścieżki barak, ale za to nie musimy się mozolnie wspinać. I tak docieramy do czarnego szlaku, którym podchodzimy do połączenia z niebieskim.

 

Dalsza trasa prowadzi już zgodnie z planem. Las w słońcu cieszy oczy. Gliniaste podłoże nadal zamarznięte. Było by idealnie, gdyby nie nierówności terenu, które utrudniają marsz.

 

Na tym szlaku najbardziej lubię niewielki wąwozik prowadzący przez jasny bukowy las z uroczymi pniakami.  

 

płytki, ale przyjemny wąwóz na szlaku

 

tym razem takie pniaczki
 

Zbliża się pora turystycznego śniadania. Postanawiamy je zrobić na polance przy źródle Burzący Stok. Po drodze pokonujemy solidną zamarzniętą kałużę i już możemy szykować się do wyżerki.

 

 

Zdjęć źródła nie będzie, bo spotkaliśmy przy nim grupę miłośników źródlanej wody i nie chciałam robić im zdjęć, a poza tym nie przepadam za widokiem źródła obstawionego plastikowym baniakami. Wybraliśmy się za to z Jackiem na mały rekonesans wzdłuż strumienia wypływającego z Burzącego Stoku i mogę zaprezentować parę ujęć wody rozlewającej się w lesie. 

 

 

Kolejny fragment szlaku prowadzi bitą drogą i jest nieskończenie nudny. A tym razem zaskoczył nas niespodziewanym spotkaniem z dużym (ok. 30 sztuk) stadem saren, które przebiegły drogę tuż przed nami. Koziołek zatrzymał się na chwilę i obrzucił nas badawczym spojrzeniem. Z wrażenie ręce mi się tak trzęsły, że nie uwieczniłam spotkania. Trudno. Zostało na kliszy pamięci.

 

za późno... sarny już przebiegły
 

Dalej szlak wchodzi znów w las – ten jest jodłowy z efektownymi pojedynczymi dębami. 

 

 

Bardzo przyjemne się tam wędruje, ale już ma się pewność, że niedługo koniec wycieczki. Jedni w tej sytuacji wyrywają na pociąg, inni zwalniają tempo, żeby jeszcze choć na chwilę przedłużyć kontakt z lasem.

 

Tak czy siak, wszyscy docierają na stację, gdzie następuje zakończenie trasy.

 

przed nami pierwsze zabudowania Suchedniowa
 

Krokomierz wskazuje 16,5 kilometra. Jak dla mojej stopy zdecydowanie za długo, ale bardzo przyjemnie. Trasa nadaje się i na pieszą i na rowerową. Podczas licznych wycieczek tym szlakiem nierzadko spotykaliśmy turystów rowerowych. Należy jednak pamiętać, że po opadach deszczu bywa błotnista i obfituje w kałuże.

 

mapka trasy z naszymi poprawkami wobec szlaku, ale bez ostatniego odcinka, bo trudno go było zmieścić w kadrze
 

Zdjęcia mojego wyrobu