Spacerkiem w nowy rok

Tradycyjnie wyruszyłyśmy z Elą na nasz noworoczny spacer do Mostek. Tym razem Ela zaproponowała start w Suchedniowie, no to wykombinowałam bardzo miłą trasę, która tam się zaczyna.

Wystartowałyśmy na stacji, gdzie było naprawdę niebezpiecznie ślisko, ale drobnymi kroczkami oddaliłyśmy się niczym gejsze w kierunku lasu, gdzie już było lepiej, a potem to już nawet zupełnie bezpiecznie.  

w lesie za Suchedniowem

 

Szłyśmy najpierw szlakiem niebieskim , a potem przerzuciłyśmy się na ścieżkę czarnego szlaku rowerowego. Prosto, łatwo i przyjemnie. Nawet przy niesprzyjającej noworocznej pogodzie (a ostatni dzień starego roku był taki ładny!).

paśnik tej zimy raczej mało popularny 

 

W Dobrej Dróży, do której dotarłyśmy, znów zrobiło się lekko ślisko, ale dało się iść, byle ostrożnie. I tym sposobem znalazłyśmy się znów w lesie, tym razem w pobliżu zalewu w Mostkach. Chciałyśmy iść brzegiem zalewu, ale tam odczuwało się intensywną mżawkę, wróciłyśmy więc pod osłonę drzew. 

zamarznięte rozlewisko przy wiejskiej drodze

cienka warstwa lodu na zalewie w Mostkach

 

Po wyjściu z lasu wdrapałyśmy się na niewielkie wzgórze, gdzie stoi dziewiętnastowieczny dworek – obecnie Wiejski Dom Kultury, a przed nim figura świętego Floriana. Biedak, ozdobiony wstążkami jak panna, moim zdaniem lepiej by wyglądał bez tych ozdób nadmiernych. 

święty Florian

dworek w Mostkach
 

Za domem kultury został nam już tylko cmentarz, gdzie tradycyjnie zapalamy lampki na grobach rodzinnych, i nagle się okazało, że mamy bardzo dużo czasu do odjazdu najbliższego autobusu.

Co się robi w takiej sytuacji zimą? Oczywiście – udziwnia się trasę, żeby nie stać za długo na przystanku. Przyznam szczerze, że bardzo mi się to udziwnienie nasze spodobało, bo przy okazji odkryłyśmy dobrą, a dotychczas nieużywaną przez nas drogę przez pola i mały lasek do przystanku w Parszowie. Ale zanim to nastąpiło, powłóczyłyśmy się po polnych drogach, nawdychałyśmy się świeżego powietrza i ze dwa razy wpadły niegroźnie w błoto. Sama przyjemność. 

 samotny dąb

brzezina

droga do przystanku (jak widać nie asfalt)

Zaś kulminacja wycieczkowo-noworocznych przyjemności nastąpiła na przystanku, gdzie zjadłyśmy pyszny sernik. Choćby dla tego momentu warto było wybrać się z domu na niewielki, bo liczący ok. 13,2 kilometra, spacerek.

Zdjęcia mojego autorstwa, co tam za autorstwo – warunki słabe, to i zdjęciami nie ma się co chwalić.