Nowe życie starych pniaków

Podczas codziennych spacerów po lesie nie tylko przemykam szybkim krokiem po ścieżkach, ale czasem zauważę to i owo. Wiosną zaczęłam przyglądać się starym pniakom pozostałym z dawnych wyrębów lasu. Zazieleniły się te pniaki, zaczęły na nich wyrastać interesujące rośliny. Wcale nie takie oczywiste. I dlatego hub w tej relacji nie będzie. 

 

Z roślin – pewniaków narzuca się rzecz jasna mech. Bo pniaki często omszałe ze starości. Ale i tu młodość przebija się ze swoim pędem ku życiu. Jakoś tak w maju wypatrzyłam mech płonnik z rozwiniętymi zarodniami. 

 

wcześniej

 

klika dni później
 

Na wiele pniaków wiatr przywiał nasiona jodeł. Przyczepiły się do drobin ziemi, które tam zalegają i zaczęły kiełkować. 

 

 

W innych miejscach już widać „las na pniu”. Nie wiem, ile tych maciupeńkich drzewek dorośnie – może żadne, ale walczą. 

 

W zaroślach dębu czerwonego leżą sterty brzuchatych żołędzi. Niektóre wykiełkują na ojczystym gruncie, ale jeden został przeniesiony w odległy zakątek lasu i tam próbuje swoich sił korzystając z próchnicznego podłoża starego pniaka.

 

Na wielu pniakach wyrastają paprocie. Te zapewne i przez następne lata będą wyrastać, zamierać i znów się odradzać.

 

Podobnie szczawik zajęczy. O, jego jest mnóstwo na wielu pniakach. Zdominował najniższe partie lasu i rozsiadł się wygodnie na ziemi i starych pniakach. Nawet potężny dąb, którego nazwałam Królem Lasu udzielił szczawikowi gościny w dolnej partii swojego pnia.

 

szczawik ukryty bezpiecznie w zakamarku pnia potężnego dębu

 

Na zakończenie zaprezentuję okaz, który mnie najbardziej zaskoczył. Przechodząc w pobliżu jednego z pniaków zauważyłam powtykane w niego spalone patyczki. Dziwne, bo pniak niespalony. O co tu chodzi? Podeszłam, zrobiłam zdjęcie i już wiem. To grzybek – próchnilec, prawdopodobnie gałęzisty. 

 

Takie to ciekawostki można spotkać w naszym lesie. W innych pewnie też, ale czy patrzymy na stare pniaki? Może warto.

 

na jagody

 

Zdjęcia mojego wyrobu