Moja wymarzona (zbyt) ambitna wycieczka

Od pewnego czasu „ciągnie” mnie w okolice raczej górskie. Oczywiście na nasze, świętokrzyskie możliwości.

Tym razem zapragnęłam zajrzeć na początek czerwonego szlaku im. Edmunda Massalskiego. 

W gruncie rzeczy, mam ochotę i na drugi koniec tego szlaku, ale tam to już pojedziemy, jak się cieplej zrobi, bo trzeba wyjechać z domu o nieprzyzwoicie wczesnej porze.

W ładny październikowy dzień startujemy w Kuźniakach. Jak się okazuje, tak dawno tam nie byłam, że widok osiemnastowiecznego pieca zupełnie mnie zaskoczył. Zarósł, biedaczek, już mocno.

ruiny wielkiego pieca z roku 1782

Nie rozczulamy się, pora na szlak. Podczas podejścia na Kuźniacką jest jeszcze chłodno, a i słońce słabo świeci. Z mroków niepamięci wynurzają się  skałki na tym odcinku szlaku. To znaczy – wcale ich już nie pamiętałam.

skałki na Górze Kuźniackiej - część rumowiska (prawdopodobnie pomnik przyrody, ale tablica informacyjna mocno wypłowiała i brak pewności)

skałki w obniżeniu między górami Kuźniacką a Perzową

  

Następna góra – Perzowa, na której byliśmy rok temu (tu można sprawdzić). Na niej ładnie jesiennie. I coraz cieplej.

jeszcze łagodnie (za kilka chwil zacznie się bardzo ostre podejście)

w rezerwacie Perzowa  Góra 

skalna kaplica św. Rozalii (bez takiego zdjęcia nie ma relacji z Perzowej Góry, to tak, jak by się tu nie było)  

 

Odpoczywamy w marszu na odcinku od Perzowej w stronę Siniewskiej, która nieśmiało wyłania się z mgły. A samo podejście nieźle rozgrzewa. Cóż, jest to w końcu najwyższy szczyt Pasma Oblęgorskiego. 

 zamglona Siniewska na horyzoncie

pola między Perzowa a Siniewską 

W trakcie podchodzenia robimy postój w pobliżu platformy widokowej. To mogło być miejsce z rewelacyjnymi widokami na okolicę, ale widoki akurat zrobiły sobie wolne. Cała okolica zakryta lekką jesienną mgłą. 

platforma widokowa chwilowo bez widoków 

Teraz tylko wejść na szczyt i możemy zacząć kolejne radosne schodzenie.  

jesiennie czerwony szlak na Siniewską

 

Przed nami Barania Góra. Nawet się człowiek nie zmęczył podejściem. I już schodzimy.

w drodze na Baranią Górę 

tyle słońca w całym lesie

 

Na zejściu z Baraniej jest trochę lepiej z widokami. Te jakby mniej zamglone. I w tym miejscu najbardziej rozległe. 

 widoki na północ ze zbocza Baraniej Góry 

Docieramy do szosy, za którą już planowane przejście na Wzgórza Tumlińskie. I one mogą być niebrzydkie w jesiennych barwach. Okazuje się jednak, że większość grupy ma inne plany wycieczkowe.  

Nastąpiła zmiana prowadzącego oraz trasy. Prowadzący wybrał rewelacyjny odcinek asfaltem w kierunku Bobrzy (wsi). Główna atrakcja – intensywny marsz. To zamiast kamieniołomu na Ciosowej.

Później zrobiło się trochę lepiej, bo asfaltu chwilowo zabrakło. Mieliśmy nawet przyjemne miejsce nad Bobrzą (rzeką) i malownicze rozlewiska jej dopływu w okolicy Miedzianej Góry. 

Bobrza

rozlewisko na Młynku

  

No i zaliczyliśmy przemarsz po okolicy toru samochodowego. 

morze asfaltu, czyli tor samochodowy Miedziana Góra

 

Potem wędrujemy lasem u podnóża Wykieńskiej. Idziemy szybko. No, bo czym się tu zachwycać, a pociąg niedługo.

Została jeszcze jedna góra z mojego planu – Grodowa. No, tu to nawet mnie się nie chce włazić. Niby po co? Żeby zobaczyć kamieniołomy w jesiennej szacie? Nie ma takiej potrzeby. Przemykamy u podnóża i tej góry.

las u podnóża Grodowej

 

W Tumlinie znów widoki – i te zamglone. 

każdy, kto chodzi czerwonym szlakiem, zna to drzewo nad chodnikiem przy skrzyżowaniu w Tumlinie

 Tumlin Węgle - widok na Pasmo Dymińskie 

 

Zdążamy na pociąg o 14:14! Skorygowana trasa liczyła 23,6 kilometra. I mogła być zupełnie inna, ale widocznie musiała być taka. A przecież późniejsze pociągi też kursują. I to co godzinę.

Zdjęcia – Edek i ja