Wycieczka zmienną jest

Jak pogoda. Kiedy piszę ten tekst, za oknem świeci ostre słonce, a wszystkie portale pogodowe mówią, że właśnie u nas pada.

Taka oto dezinformacja meteorologiczna spowodowała, że zrezygnowałam z trasy planowanej na niedzielę i wybrałam tak zwany wariant bezpieczny – jedziemy pociągiem do Łącznej i wracamy do domu blisko szosy. W razie czego będzie łatwy odwrót.

A jak było? Jak w tytule i w pogodzie – ciągłe zmiany. 

Już na początku kolega Ed zaczął domagać się odejścia od planowanej drogi i przejścia w kierunku pól. Skoro właściwie żadnej planowanej drogi i tak nie było, to się poszło w kierunku pól. Połaziliśmy tu i tam bez większego entuzjazmu, ale też i bez problemów – tu jakieś nowe ścieżki, tam widoki. 

polna droga (ta prowadzi do Krzyżki)

 

W okolicy Krzyżki Stach doznał olśnienia i zaproponował wejście na Kamień Michniowski, który jest w gruncie rzeczy niedaleko. Skoro tak, to poszliśmy w jego kierunku. Drogi polne tym razem znane, z widokami na południe. A przy drodze najdziwniejsza kapliczka świata – budowla o bardzo kontrowersyjnej urodzie, ale za to bogato zdobiona w stylu "napchałem se, com ta miał".

kapliczka w zagajniku wśród pól 

 widok na pola Podłazia

 

Później wychodzimy na jedną z moich ulubionych dróżek – ta ma niesamowite widoki na Góry Świętokrzyskie. Jeden minus – wieje tu dziś okropnie. 

roztopy na polnej drodze

na polach jeszcze odrobina zimy

 widok na Górę Miejską i Łysogóry 

droga ku Barbarce  

 

W tej okolicy mamy swoją ulubioną stareńką kapliczkę. No i jednak już nie – miejsce to samo, ale kapliczka nowiutka. Trochę żal… 

nowa kapliczka 

jej poprzedniczka

 

No i wreszcie zmierzamy już naprawdę w kierunku Kamienia Michniowskiego. Zaglądamy tu raz, dwa razy w roku, ale zawsze z przyjemnością. Tym razem tak się prezentuje.

na czarnym szlaku w kierunku Kamienia Michniowskiego 

Kamień Michniowski 

Po wyjściu z lasu zmierzamy do Michniowa. Jakimś cudem z tragedii wojennej pacyfikacji wsi ocalały dwie przydrożne figury.  

kamienny krzyż z roku 1884 

tak wyglądał kilka lat temu - wyraźnie potrzebował renowacji 

matka Boska z roku 1886 

 

Michniów to przede wszystkim Mauzoleum Martyrologii Wsi Polskich. Nawiązuje ono do tragicznej historii wsi zniszczonej przez Niemców w lipcu 1943 roku. Niemcy wymordowali prawie wszystkich mieszkańców (jedynie nieliczni zdołali się ukryć lub uciec), zabudowania spalili. Ta okrutna akcja wymierzona została w wieś, która pomagała oddziałom partyzanckim Ponurego.  

nowa część Mauzoleum (od lat w budowie)

Pieta Michniowska - rzeźba poświęcona w 50. rocznicę pacyfikacji Michniowa  (zdjęcie z roku 2008 - w tle teren obecnie zajęty przez betonowe budowle)

budynek Mauzoleum, w którym są prezentowane wystawy poświęcone martyrologii Michniowa i innych wsi 

fragment ekspozycji

 

Za Michniowem zamierzamy zbierać się do domu, bo może jednak będzie padać. Wybieramy najkrótszą możliwą drogę w kierunku Berezowa, czyli lasem. Zatrzymujemy się na chwilę przy pomniku poświęconym 300 leśnikom zamordowanym w czasie II wojny światowej za walkę z okupantem. Byli to pracownicy z obszaru obecnej Dyrekcji Lasów Państwowych w Radomiu. 

 pomnik leśników

W Berezowie pogoda już słabsza się robi, ale ja namawiam kolegów do przejścia w kierunku Suchedniowa, gdzie za trzy kwadranse mamy mieć pociąg. Idziemy, sypie drobny śnieżek. Średnio jest. 

 kaczeńce (knieć błotna) w przydrożnej kałuży)

Ale naprawdę słabo robi się w Suchedniowie, gdzie się  okazuje, że pociąg źle sprawdziłam i wcale go nie będzie. Cóż, w końcu wyszła ze mnie blondynka.

Musimy więc przejść jeszcze przez Suchedniów, gdzie mamy okazję rzucenia okiem na miejsce zalewu na Kamionce. Obecnie jest on przygotowywany do generalnego remontu i woda została spuszczona. No to może małe foto o charakterze dokumentalnym.

ślad Kamionki na dnie zalewu

zalew na Kamionce w trakcie osuszania  

 

No i w końcu docieramy na przystanek autobusowy. Brak na nim rozkładu jazdy, ale twardo trwamy w nadziei, że coś jednak podjedzie. I podjeżdża. Wracamy do domu, chociaż akurat nie pada, ale 19,6 kilometra bezładnego włóczenia się po terenie to i tak niezły wynik jak na dzień, w którym ciągle leje (oczywiście w Internecie).

Zdjęcia – Edek i ja