Co tu jest do zwiedzania?

… zapytała jedna z pasażerek busa, z którego wysiadaliśmy we wsi Szałas.

Może nowych dla nas miejsc niewiele, bo niedawno byliśmy w tej okolicy (tu link). Teraz jednak postanowiłam znaleźć choćby jedno takie, gdzie jeszcze nie zaglądaliśmy. Zainspirowała mnie dyskusja pod poprzednim postem. Czyli znów ruszamy na „szlak Hubala”.

Zaczynamy wędrówkę w Szałasie. Okazuje się, że we wsi jeszcze trochę zimy, wiatr ostro wieje, ale słońce lekko świeci. 

jeden z dopływów Krasnej w Szałasie 

 

Znów przechodzimy obok pomników przypominających bitwę oddziału majora w lasach niedaleko Szałasu oraz ofiary pacyfikacji wsi kilka dni po tej bitwie w kwietniu 1940 roku. 

krzyż z nazwiskami pomordowanych przez Niemców mieszkańców Szałasu 

 miejsce pamięci w Szałasie 

 

Wchodzimy do lasu. Byliśmy tu niejednokrotnie. Ale dopiero dziś spojrzałam na ten las inaczej – jaki on rozległy: mieliśmy tu już sporo różnych wariantów tras. Często chodzimy solidnymi drogami, ale zdarzało się też brnąć przez podmokły niedostępny teren. I to chyba była przyczyna, że w tym lesie stacjonował oddział Hubala. Oczywiście nie były to długie pobyty - oddział często się przemieszczał. 

Tym razem spróbujemy dotrzeć do gajówki, w której major przebywał w listopadzie 1939 roku, gdy organizował Okręg Bojowy Kielce. Bywał tu jeszcze kilkakrotnie. Ostatni pobyt miał miejsce w kwietniu 1940 r.

Ciekawa jestem, co zobaczymy, bo podobno z gajówki niewiele pozostało. 

na leśnej drodze 

Najpierw schodzimy z trasy, aby zajrzeć nad staw Bunkier. Znajduje się on przy drodze prowadzącej do pomnika w pobliżu miejsca bitwy pod Rogowym Słupem (1. kwietnia 1940 roku). Do pomnika się nie wybieramy – w ubiegłym roku był tam nasz Janek na pikniku kawaleryjskim organizowanym corocznie w tej okolicy (tu link do relacji, a tu zaproszenie na kolejny piknik). 

pomnik w Rogowym Słupie (zdjęcie z października 2011)

 

Staw jest zbiornikiem przeciwpożarowym, może nawet niebrzydko wygląda, ale  akurat jego okolica cała pokryta śniegiem, z trudem się przebijamy. Cały rok się tu wybierałam i takie nieszczególne widoki. Trudno, może znów tu zajrzymy za jakiś czas i będzie ładniej.

 staw Bunkier (nie wiem, skąd ta nazwa, ale czytałam, że po wojnie detonowano tu niewybuchy)

zmarznięta wiosna nad stawem

W końcu jednak trzeba stawić czoło głównemu celowi naszej wyprawy. Mamy dobrą mapę i dzięki niej bez problemu znajdujemy drogę, przy której  widzimy resztki podmurówki, jakiś dziwny budynek i zdziczałe drzewa owocowe. Trafiliśmy!

 pozostałości sadu i podmurówki gajówki Rosochy

komórka, gdzie podobno znajdowały się agregaty prądotwórcze

Ale drogą nadchodzi leśnik, który ze zdziwieniem przygląda się naszym akcjom fotograficznym. Na wszelki wypadek pytam, czy dobrze trafiliśmy do pozostałości gajówki Rosochy. Zgadza się, ale…

- „Pani, co tu fotografować?”

- „Jak to co? Hubal tu stacjonował”.

- „Tu go nie było, tamta gajówka spalona; tę zbudowali w latach sześćdziesiątych”.

No, ale głupio mi się zrobiło. Taka skucha. Na szczęście nie poddaję się łatwo i pytam, gdzie była tamta oryginalna gajówka. I co? Myślicie, że nie wiedział?

Wiedział! „Tam w sosnowym młodniku, gajówka była po lewej stronie – w tym miejscu zostały dwie stare jabłonki.” Nie zgadniecie, jakie było moje kolejne pytanie. Zapytałam, po której lewej. Jak już się przestaniecie śmiać, pomyślcie, że staliśmy twarzami do siebie i moja lewa była jego prawą. 

i tu już można zacząć poszukiwania 

 

Okazało się, że po mojej lewej. A po prawej zostały dwie okrągłe piwniczki, bo gajówka była na dwie rodziny. 

jeden z pagórków skrywających piwnicę 

 

O jedno nie zapytałam – kiedy gajówka została spalona. Trudno, nie dowiemy się na razie.

Niestety – pożar, upływ czasu i śnieg nie sprzyjały zachowaniu resztek drewnianej gajówki. Z trudem wypatrzyliśmy nieduże kupki kamieni. 

 nie wiem, czy to zwykły kamień, czy historyczny 

Janek na przysypanej śniegiem stercie kamieni, która może kiedyś była podmurówką gajówki Rosochy 

Tak więc  sukces wyprawy umiarkowany, ale cel osiągnięty. Ruszamy dalej w kierunku Zagnańska. 

na drodze

 wielkanocne jajeczka w typowo wiosennej scenerii 

 

Droga teraz trudniejsza – bardziej zimowa, śniegu na niej więcej, a tam, gdzie go nie ma, pojawią się rozlegle kałuże. 

 ostrożnie

wiosna i zima przy drodze

W tej sytuacji decydujemy się na dotarcie do stacji w Zagnańsku najkrótszą drogą, bez szlaku przez wieś Kaniów. Świetny pomysł. Żeby tylko ta najkrótsza droga też taka najlepsza była… Gdzie tam – zaśnieżona, z malowniczymi rozlewiskami, ale do przejścia. 

rozlewisko przy drodze do Kaniowa

 

I w ten sposób dotarliśmy do stacji w Zagnańsku. Pokonaliśmy 15,7 kilometra i czekali 5 minut na pociąg.

Jeszcze jedno – czy wiecie, że w czerwcu tego roku przypada 120 rocznica urodzin majora Henryka Dobrzańskiego? I może właśnie dlatego warto o im czasem przypomnieć.

Zdjęcia – Janek i ja

Mam teraz dodatkowe materiały. Od pana Andrzeja Staśkowiaka dostałam mapę ze współrzędnymi GPS, a na niej widoczna jest polana Rosochy. Niestety, szybko to wszystko zarasta: 

Z linka, który podał parlando skopiowałam mapę i zaznaczyłam na zielono miejsce, gdzie mogła się znajdować starsza gajówka. Nie wiem, czy to wyobraźnia, czy rzeczywiście widzę dwa pagórki piwniczek po prawej stronie drogi, ale równe nasadzenia sosen są dobrze widoczne.