Jednak zamarzły

Dacie wiarę? A ja już się tak cieszyłam na wiosnę. I kicha. Przy minus dziesięć każdy strumyk zamarznie.

Ale my nie. My zauważamy, że już jest -9 i ruszamy na trasę. Ja to nawet ze dwie minuty szłam w rękawiczkach. Taka zima.

 szron

Miejsce startu dobrze znane. Dobra Dróża. Tak, jak tydzień temu. Ale warunki atmosferyczne inne, więc wycieczka nowa. 

opłotki Dobrej Dróży

droga za wsią

  

Żarnówka prawdopodobnie płynie nadal, ale już się sprytnie schowała pod lodową powłoką. 

Żarnówka w Dobrej Dróży

Droga ta sama, ale sami zobaczcie, czy taka sama, jak tydzień temu? Trochę mrozu, trochę słońca i już świat nie ten sam. 

na szlaku zielonym w stronę Wykusu

Żarnówka w okolicy Kaczki (wieś się tak nazywa)

 prosto w słońce 

na zakręcie

równym krokiem

Poza tym nasza wyprawa ma nowy CEL. Oczywiście wypływający z poprzedniej wycieczki. A ściślej z dyskusji w komentarzach.

Wtedy to na starej mapie (tu link) zauważyłam górę o nazwie Pogański Cmentarz. Okazało się, że nosi ona obecnie nazwę Ostre Górki (bo to dwie górki, proszę państwa) i chodzimy drogą u podnóża tychże górek lata całe. Ileż tu się wspomnień nazbierało, ale na górki nikomu się nie chciało wejść. No, bo co to za wyczyn – dwa małe pagórki zdobywać…

Tym razem jednak zdobywamy. Bo podobno na jednym szczycie ciekawa skała – coś jakby tron, a na drugim pozostałości głazów, które przed wiekami były ułożone w tajemnicze kręgi. Ani chybi pogańskie.

Nie wiem, czy dobrze zrozumiałam te podpowiedzi, ale mamy dokumentację foto tego, co zobaczyliśmy. 

Na jednej z górek kilka sporych skał. Nie, żeby jakieś wielkie, ale spore wychodnie skalne. Porastają je paprocie i mchy. 

 tron? 

przedziwny dąb

U podnóża drugiej górki, tej bardziej na wschód, coś w rodzaju wąwozu – może pozostałość kamieniołomu? Na szczycie niewielkie kamyki ułożone w krąg – to raczej współczesne ognisko. Podobno duże kamienie były wynoszone z lasu i stosowane do budowania domów w okolicy.

niewiele tych kamieni zostało

Tyle odkryć. Może nie jest to dużo, ale i tak warto było się wdrapać na Ostre Górki.

Po śniadaniu u podnóża górek (może to tu była słowiańska wioska – fantazjujemy, nie powtarzajcie tego za mną) ruszamy na spotkanie z Lubianką. Tym razem szef wybiera jakąś nową dróżkę, mamy więc inne niż zwykle widoki na tę rzekę. 

 zakola Lubianki

I nie obchodzimy zalewu, co zdecydowanie skraca trasę. Rzucamy jedynie na niego okiem od północy i ruszamy przed siebie starachowickimi ulicami. 

zalew na Lubiance
 

Właściwie już po wycieczce, nuda. Mamy dużo czasu do odjazdu pociągu, więc podziwiamy zalew Pasternik. Ot, kilka widoczków. 

zimowy zalew Pasternik

spacer po lodzie
 

Nie spodziewamy się mocnego akcentu na zakończenie. Ale go nieoczekiwanie dostajemy w prezencie. Jakaś drobna pomyłka w odczytywaniu kartki z rozkładem jazdy i co widzimy? Pociąg właśnie wjeżdża na peron, a my nad zalewem. Tego chyba nikt jeszcze nie widział – biegniemy za nim i machamy jak wariaci, żeby zaczekał. Czekał na kogo jaki pociąg? A na nas – tak. Maszynista, ludzki człowiek, zobaczył nas w lusterku wstecznym i się ulitował nad zdyszaną ferajną.

Skutek – strumyki może i nadal zamarznięte, ale my rozgrzani do czerwoności dotarliśmy do domów.

Trasa liczyła 17,5 kilometra. Świetna była. Jal zapewne pamięta, że to nie pierwszy raz, kiedy biegiem wpadamy na peron w Starachowicach.

Zdjęcia – Edek, Janek i ja