Mała tumlińska pętelka

Mam do niej słabość. Co jakiś czas oznajmiam, że już mi zbrzydło, że trzeba dać sobie odpocząć, ale potem i tak tu wracam. Trasy mają różny przebieg, ale w gruncie rzeczy chodzi o Wzgórza Tumlińskie.

Tym razem robimy pętelkę na południowy zachód od Tumlina, do którego na zakończenie trasy wracamy.

O poranku kościół w Tumlinie oświetlony słońcem, lekki mróz podkręca tempo marszu.

poranne słońce oświetla kościół pod wezwaniem św. Stanisława BM 

tablica epitafijna Nutallów i Salvinich tym razem czytelna (tak było w roku 2016)

kamienny krzyż obok kościoła  

 

Przechodzimy u podnóża Grodowej – zostawiamy ją sobie na później. 

rzut oka na Grodową (tu nam się grupa rozsypała, ale to zupełnie inna historia)

Na pierwszy ogień idzie Wykieńska. Uważam, że podejście na nią trudne, ale zejście może być jeszcze trudniejsze. Mam rację. Na zboczu walają się całe sterty gałęzi po wycince lasu, ścieżka trudna do przebycia. Mimo wszystko udaje się ją pokonać. Ja pomagam sobie ekologicznym kijkiem – pełno ich leży na wyciągniecie ręki, to głupio nie skorzystać. 

Wykieńska widziana z podnóża Grodowej 

przeszkody na podejściu 

 

Z Wykieńskiej schodzimy w kierunku Kamienia. W bukowym lesie czuje się już nadciągającą wiosnę, tyle tu światła.

las na Wykieńskiej 

Na Kamieniu znów odwiedzamy skałki „Piekło”. Tym razem światło lepsze niż jesienią, mam wrażenie, że łatwiej je sfotografować.

skałki na górze Kamień

 

Szlak prowadzi dalej w stronę szosy, a potem do Ciosowej. No, tej góry to już z kilka lat nie odwiedzaliśmy. Dlatego należą jej się dłuższe odwiedziny. W kamieniołomie robimy mały piknik – tu łyk herbaty, tu kęs bułki, a tu rzut oka na rude ściany piaskowców. W dolnej partii zauważamy efektowne szczeliny, górne partie sprawiają wrażenie sterty kartek ciasno ułożonych jedna na drugiej. Niestety, słońce chwilowo nie świeci i  barwy wydają się zgaszone. 

pomnik przyrody - kamieniołom na górze Ciosowej  

kamieniołom z bliska

Wszystko wskazuje na to, że już zaczyna się nasz powrót do Tumlina. Ale po drodze jest co obejrzeć.

Ot, choćby takie urocze leśne źródełko, z którego wypływa spory strumyk. 

gdzieś w lesie

leśne źródło u podnóża Wykieńskiej  

 

Kolejny punkt programu – kamieniołom Wykień. Ten, w odróżnieniu od kamieniołomu na Ciosowej, nie jest pomnikiem przyrody, a tylko stanowiskiem dokumentacyjnym, co zupełnie nam nie przeszkadza często tu zaglądać. Można powiedzieć, że dokumentujemy jego stan. Tym razem lekko zamarznięty.

 kamieniołom Wykień

sople z bliska

wyjście z kamieniołomu

Nadchodzi czas spotkania z Grodową. Teraz zdobywamy i tę górę, która sprawia wrażenie jesiennej.

 podejście na Grodową - tu jesień trzyma się  do wiosny 

 

Za to w partii szczytowej (rezerwat przyrody Kamienne Kręgi) trochę zimy. Można rzucić okiem na wyrobisko czynnego kamieniołomu Tumlin - Gród: no ten akurat nie pracuje. Zaglądamy też do nieczynnego kamieniołomu. 

 kamieniołom Tumlin - Gród 

nieczynny kamieniołom 

Co do kamiennych kręgów, które mają być pozostałościami pogańskich wałów kultowych, to nawet nie próbujemy ich szukać, bo to zadanie niewykonalne. Podobno kamienie z nich były wykorzystywane przez wojska polskie jako umocnienia w czasie obrony przed Szwedami, a poza tym działalność kamieniołomów na pewno też się przyczyniła do zniszczenia pozostałości tych wałów.

zamiast kamiennych kręgów - kapliczka pod wezwaniem Przemienienia Pańskiego (niektórzy błędnie uważają, że widoczne na zdjęciu ogrodzenie kapliczki to owe kręgi, ale to niemożliwe - niektóre z kamiennych tabliczek mają wyryty krzyż, na jednej jest data 1926)

 coraz bardziej zrujnowana skocznia narciarska na zboczu góry (tu link do poprzedniej relacji na blogu) 

 

Na zakończenie naszej wycieczki oglądamy Drogę Krzyżową na kościelnym wzgórzu. Trzeba przyznać, że niektóre z rzeźb uległy wpływom pogody i wydają się podniszczone. Zaglądamy też na tumliński cmentarz.

Jezus przybity do krzyża

Jezus pociesza płaczące niewiasty 

kapliczka z Frasobliwym

jeden z nagrobków z tumlińskiego piaskowca

W Tumlinie sprawdzamy jeszcze nową drogę, która przebiega obok stacji. Krótka się okazała – ledwie do najbliższej ulicy. Już to wiemy. 

samotny świerk w pobliżu stacji kolejowej

 

I po wycieczce. Licznik wystukał 17,1 kilometra. 

Zdjęcia – Edek i ja