Tropimy zimę na Bukowej Górze

Raz ta zima jest, raz jej nie ma. W sobotę przed południem, na przykład, była. Ale potem jakoś spłynęła wraz ze wzrostem temperatury.

W niedzielę rano śniegu nie było specjalnie dużo. Ale może w lesie na Bukowej będzie go więcej? Idziemy sprawdzić.

ruszamy na trasę; Zosia, pierwszy raz na wędrówce po długiej przerwie, na razie się rozgląda

 

Maszerujemy z Leśnej w kierunku Psar. Wieje. Niebo zasnute chmurami dosyć szczelnie. Czasem tylko prześwituje na chwilkę słońce. Szczęśliwi ci, co w tej chwili zdążą wyjąć aparat fotograficzny i złapać widoczek. Mnie się udało uchwycić Psarkę w słońcu.

 zimowe pola Psar

Psarka

 

Przed nami nasz ulubiony Lisi Ogon. Podchodzimy ostrożnie, bo ślisko. Upadków nie stwierdzono. A jak z widokami? Tak, jak na poniższych zdjęciach.

 pola Psar u stóp Pasma Klonowskiego

widok na Górę Miejską

 

Przechodząc przez Psary Podlesie zauważamy, że odnowiono pomnik upamiętniający wojenną tragedię wsi. 23 kwietnia 1943 roku Niemcy rozstrzelali 8 mężczyzn podejrzanych o pomoc partyzantom.  Do egzekucji 6 z nich doszło w pobliżu miejsca, gdzie znajduje się pomnik, dwóch rozstrzelano na ich podwórzach. 

tak pomnik wyglądał dawniej 

a tak obecnie

 

We wsi szlak skręca do lasu. Trochę się obawiałam, że może tam być dużo śniegu, ale nie było źle. Wręcz przeciwnie – śniegu niewiele, idzie się po nim miękko i przyjemnie. Czyli zima pokazała swoje łagodne oblicze.

Zatrzymujemy się tradycyjnie przy kapliczce „Obrozik”, a potem przy grupie skałek na szczycie. 

kapliczka na polanie

skałki

 

Najwięcej emocji budzi zawsze zejście zielonym szlakiem w stronę przełęczy. Jest nieco stromo i ślisko, trzeba uważać. 

ostrożnie!

Na dalszym odcinku szlaku czasem znów wygląda słońce, śniegu nadal sporo, a przebiśniegi, które tu się pojawiają wczesną wiosną, jeszcze nie wystawiły główek do słońca. To by mogło znaczyć, że zima jeszcze nie zamierza nas opuścić. 

światło i cień

na zakręcie

 

Tradycyjnie, choć z wielką ostrożnością, zaglądamy do kamieniołomu nieopodal szlaku. 

 kamieniołom w Zagórzu 

Jeszcze mały odcinek trasy w zimowym lesie i pora wracać do cywilizacji – pola przy drodze do Łącznej jeszcze delikatnie przyprószone śniegiem, na szosie silny wiatr.

pola Zagórza 

 

Żeby nie marznąć czekając prawie godzinę na bus, wpadamy do „Kafejki” w Łącznej. Dobry pomysł. Rozgrzaliśmy się herbatą i kawą, spróbowali różnych gatunków ciasta.  Podobno najlepsza była szarlotka.

Trasa nie była długa – 15,7 kilometra. 

gang obuwniczy? 😀

 

Zdjęcia – Edek, Janek i ja