Prawie trzy miesiące spóźnienia

Ta wycieczka miała się odbyć pod koniec listopada, ale przyszło na nią poczekać do 20 lutego. Jej celem miał być Mirzec. Dlaczego?

Nie będę ukrywać, lubię zaglądać na internetową stronę gminy Mirzec, żeby dowiedzieć się, co tam ciekawego. No i trafiłam na nie lada ciekawostkę – 11 listopada w Mircu odsłonięto interesujący pomnik, który upamiętnia stulecie odzyskania przez Polskę niepodległości. Uznałam, że musimy go koniecznie obejrzeć.

Pomnik umieszczono na placyku w pobliżu przystanków autobusowych, niedaleko dworku Prendowskich, zadbano o ładny wystrój placu – wyłożono go granitową kostką i ozdobiono roślinami. 

 

A sam pomnik to 6 stalowych paneli z blachy rdzewiejącej. Panele oglądane z różnych stron dają inne widzenie konstrukcji. Sami zobaczcie, nie będę się wymądrzać i opisywać to, co widać gołym okiem. Warto dodać, że wewnątrz paneli zauważyłam sprytnie ukryte oświetlenie.

Jeszcze tylko informacja o autorkach projektu. Architekt Irmina Bociarska zaprojektowała pomnik według pomysłu uczennicy mirzeckiego gimnazjum Gabrieli Majstrak. Jeśli o mnie chodzi – jestem pod wrażeniem.

Główny cel wycieczki zrealizowany, ale nie wracamy do domu. Wypada pospacerować po Mircu. Zaglądamy na stary cmentarz, gdzie oko przyciąga kilka dziewiętnastowiecznych nagrobków.

Wśród nich odrestaurowany w ubiegłym roku nagrobek uczestnika powstania styczniowego, komisarza województwa sandomierskiego – Józefa Prendowskiego, który swe wątłe zdrowie nadwerężył towarzysząc żonie na zesłaniu. Niedługo po powrocie z Syberii zmarł w Mircu w wieku 43 lat. 

odnowiony nagrobek

tak wyglądał 5 lat temu

 

W innej części cmentarza znajduje się nagrobek ojca Józefa – Ludwika Prendowskiego. A obok niego interesujący nieco zniszczony nagrobek z roku 1837. Trudno odczytać nazwisko zmarłego, ale po dużym powiększeniu zdjęcia tablicy zobaczyłam – Pomorski (z imieniem są na razie kłopoty). Na tablicy umieszczono herb zmarłego – Trzy Gwiazdy. Co ciekawe, kiedyś ktoś opowiadał, że na cmentarzu w Mircu jest pochowany jakiś muzułmanin, bo ma na nagrobku półksiężyc. Jak to się rodzą plotki… 

nagrobki Prendowskiego i Pomorskiego

herb Trzy Gwiazdy

 

Wracając z cmentarza zajrzeliśmy na kościelne wzgórze z kościołem pod wezwaniem św. Leonarda. Tym razem zwróciliśmy uwagę na stary drewniany krzyż wystawiony z inicjatywy Jadwigi Prendowskiej dla uczczenia patriotycznej demonstracji w Warszawie w roku 1861. Napisy na nim już prawie nieczytelne, ale daty wystawienia i renowacji są dobrze widoczne. 

kościół p.w.św. Leonarda

 krzyż z roku 1861 

stary budynek po drugiej stronie ulicy naprzeciwko kościoła
  

Do dworku tym razem nie zaglądamy. Po drodze w stronę Malcówek zatrzymujemy się na chwilę przy pomniku poświęconym bojownikom poległym w czasie 2 wojny światowej. Potem zaś rozkoszujemy się polnymi widokami, które co chwila jaśnieją w słońcu lub bledną, gdy słońce skryje się za chmurami.

pomnik bohaterów wojennych

mogiła żołnierzy września na mirzeckim cmentarzu
 

pola Malcówek

wreszcie oznaki wiosny

 niebo nad Mircem

Tyle wycieczki historycznej. Ciąg dalszy to wycieczka przyrodnicza fatalnie przygotowana przez kierownictwo, które nie sprawdziło w prognozie pogody kierunku wiatru i zafundowało uczestnikom, ale też i sobie, wędrówkę prosto pod wiatr. A wydawać by się mogło, że w lesie wiatr nie powinien być odczuwalny. Tym razem był – wędrowaliśmy szerokimi drogami leśnymi na zachód. Było wygodnie, ale raczej chłodno.

na drodze czarnego szlaku

jeden z wielu rowów przecinających las w tej okolicy 

na drodze w kierunku Marcinkowa 
 

las wyjeżdża w nieznane 

 

Tuż przed Wąchockiem obejrzeliśmy nasze ulubione „kamienne świnie”, które nadal są skamieniałe i nic a nic nie zbliżyły się do skraju lasu. 

kamienne świnie czekają na zaklęcie, które je odczaruje 

 

Wąchock prawie przebiegliśmy w nadziei na bus do domu – udało się zdążyć! 

pałac Schoenbergów - nadal bez zmian 

 

Trasa okazała się niedługa (12,3 kilometra), ale wietrzny i chłodny dzień spowodował, że ją skróciłam maksymalnie. Na przystanku zgodnie uznaliśmy, że była to dobra decyzja.

Zdjęcia – Edek, Janek i ja