W stronę Miłej

Na mapie okolic Stąporkowa od pewnego czasu kusił mnie nieduży błękitny kształt – zalew Miła na Czarnej Koneckiej. Nigdy się nie udawało zajrzeć w jego okolice, bo do niego trzeba się sporo przejść asfaltem.

W końcu jednak ruszyliśmy na spotkanie z Miłą. Około dwóch trzecich trasy prowadziło leśnymi drogami, czyli nieźle. 

zalew Miła

 

Jedna cześć grupy wyruszyła z Mroczkowa  w kierunku Sołtykowa. Widoki tu często oglądane, ale pierwszy raz zauważyliśmy niewielki zamarznięty podmokły teren, no to się go sfotografowało.  

rozlewisko w pobliżu czarnego szlaku   

   

Potem przekroczyliśmy Kamienną po przyzwoitym mostku i dobrą drogą leśną dotarli do drogi przecinającej tory kolejowe.    

Tu miało nastąpić połączenie mojej grupy z kolegami, którzy wystartowali z Pięt i zbadali, czy kładka przez Kamienną na czerwonym szlaku jest dostępna dla turystów. Jest. Nie zobaczymy jej jednak, bo podobno nic się nie zmieniła, a już kiedyś była na blogu (tu link).

Połączenia nie było, ponieważ koledzy zafundowali nam nieoczekiwaną atrakcję w postaci zaproszenia do spontanicznego zwiedzania rezerwatu Gagaty Sołtykowskie. Byliśmy tam dwa lata temu (tu link), wypada więc zajrzeć powtórnie.

na drodze do rezerwatu

 

Obejrzeliśmy rezerwat – niewiele się zmienił, ale ślady dinozaurów skryte pod wiatą stają się jakby mniej widoczne. A może powinniśmy nosić okulary?

 w rezerwacie

tropy dinozaurów

cóż by to była za relacja z rezerwatu bez obligatoryjnego foto na mostku 

Nowe niezwykle sprawne kierownictwo wycieczki zaproponowało atrakcyjną ścieżkę prowadząca górą rezerwatu w stronę wsi Murawki. Ze ścieżki łatwo zajrzeć na skraj wyrobiska i zobaczyć rezerwat z innej perspektywy.

Gagaty Sołtykowskie widziane z góry 

 

W Murawkach większość grupy była pierwszy raz. Cóż, wioska skromna, nieduża. Ma ładnie usytuowany krzyż pod brzozą. 

krzyż w Murawkach (był już pokazywany na blogu, ale może się nikt nie zorientuje)

 

Kilka minut później zauważyliśmy kapliczkę z roku 1854 zwieńczoną krzyżem z kogutkiem na szczycie. Taki kogutek występuje w naszych okolicach raczej rzadko, a przypomina o trzykrotnym zaparciu się Chrystusa przez św. Piotra, które miało miejsce jeszcze przed pianiem koguta.   

kapliczka - kogutek na wprost, czyli raczej do siebie niepodobny

 

Na placyku rekreacyjnym w Wólce Plebańskiej urządzamy sobie śniadanie. 

 ogórek na zdjęciu ostry, ale w smaku łagodny

 niebiańskie ciacho na deser

Potem wędrujemy przez las. Z oznak zbliżającej się wiosny w tym lesie najłatwiej zauważyć duże ilości błota.

Za lasem mamy wieś Błaszków (o ile można polegać na mojej relacji, bo dziś okazało się wreszcie, że ja nie wiem, gdzie jesteśmy i jak iść; dobrze się maskowałam do tej pory i teraz taka wsypa). Tu, albo gdzie indziej, na rozstajnych drogach sfotografowałam ten oto krzyż. I nadal nie wiem, co tu jest krzywe – krzyż, drzewo, a może horyzont.   

 krzyż na rozstajnych drogach

Docieramy najprawdopodobniej do Stąporkowa, o czym informuje gapę tabliczka z nazwą ulicy – Miła. Przy drodze zaskakuje nas potężne drzewo, to najpewniej klon, o czym nas poinformowało szefostwo.

przydrożny klon 

 

A potem to już wszyscy samodzielnie zauważyli zalew Miła. Czasu mieliśmy pod dostatkiem, a stopy wymęczone porządną porcją asfaltu po wyjściu z lasu z przyjemnością odpoczęły na piaszczystej plaży. Obeszliśmy zalew, zamarznięty jeszcze wprawdzie, ale niebrzydki. I ładnie zagospodarowany. Chociaż zaskakujące barbarzyństwo spotkało wysepkę na nim – ktoś wypalił na niej trawę!  

Czarna Konecka 

 stawidła

i parę fotek zalewu

 

Niedaleko zalewu mamy przystanek busa, ale wleczemy się do kolejnego, żeby nie czekać zbyt długo. Po drodze zauważamy dwa pomniki.

obelisk z tablicą upamiętniającą marszałka Józefa Piłsudskiego 

figura maryjna - wspomnienie zmarłego w roku 1925 Henryka Wielowieyskiego  

 

Na przystanku podliczamy długość trasy. I tu problem – mnogość przyrządów pomiarowych nie sprzyja dokładności pomiaru. W tej sytuacji podajemy średni wynik – 16,3 kilometra.

Zdjęcia – Edek, Janek i ja