Nasza wycieczka nieduża

Od dłuższego czasu miałam ochotę na wycieczkę gdzieś nad wodę. Ale nie stojącą. Rzeka mi się marzyła. Najlepiej dzika i malownicza. W promieniach słońca.

A tu na czwartek zapowiada się zmiana pogody. Podobno od jedenastej ma padać. W tej sytuacji moją rzeką została Świętojanka. 

 

oto ona - Świętojanka
 

Może nie jest duża, ale urodę ma wysokiej jakości. No i nie jest daleko.

Znacie ją dobrze, bo bywaliśmy nad nią ładnych parę razy. I jeszcze nieraz się wybierzemy. Wije się malowniczo na terenie rezerwatu Rosochacz, potem oddala się z godnością, przepływa przez Lubienię i Młynek, aż wreszcie wpada do Kamiennej. 

 

drzewa przeglądają się w lustrze wody, a potem zbliżają się do niego aż wpadną

Zauważyliście zapewne, że wody Świętojanki mają rdzawe zabarwienie. Jedna z tablic w rezerwacie informuje, że powodują to związki żelaza. 

 

Rzeczka płynie raczej spokojnie, ale tworzy i urocze szemrzące kaskady. Podejrzewam, że bobry już się o niej zwiedziały i zaczynają ekspansję. Na razie zauważyliśmy jedna tamę, ale to się może niedługo zmienić. 

 

Świętojanka przyspiesza 

 

Spacer po terenie rezerwatu urozmaicają porządnie odnowione pomosty nad rzeczką i podmokłymi miejscami. To znaczy, te miejsca ostatnio nie są podmokłe, bo susza zlikwidowała wiele mokradeł.  

 

tablice informacyjne przy platformie z widokiem na rzeczkę

 

platforma widziana od strony rzeki

jeden z solidnych pomostów

w tle pomost i schody w mniejszej części rezerwatu

jeden z mieszkańców rezerwatu sączy przez słomkę soki z kolegi 😉

 

Godzinka spaceru i opuszczamy rezerwat. Mam zaplanowane przejście lasem na północ od niego, dotarcie do głównej szosy ze Starachowic i wejście do wsi Henryk. Kusi mnie nie tyle sama wioska, ile popularne ostatnio imię.

Idziemy przyjemnymi leśnymi dróżkami. Kurzy się niemiłosiernie, jest coraz cieplej, ale już jakby jesiennie.

 

przyzwoita droga 

 

Co oni tam tak oglądają?
 

Po dotarciu do Henryka stwierdzamy asfaltową nawierzchnię we wsi. W tej sytuacji korzystamy z lasu po drugiej stronie wiejskiej ulicy. I tu też przyjemnie, chociaż w oddali słychać odgłosy prac leśnych. Ich efekty tarasują ścieżki, ale udaje nam się dotrzeć na drugi koniec wsi – tamtędy przechodzi czarny szlak. Tu też trwają intensywne prace – powstaje nowa droga do wsi. Na razie idziemy po warstwie piasku, ale już niedługo zagości tu na stałe asfalt.

 

wiejska droga
 

W Lubieni następuje koniec zaplanowanej prze mnie trasy. A na zapowiadany deszcz się nie zanosi. Żal wracać do domu.

W tej sytuacji kolega Ed wysuwa propozycję odwiedzenia pomnika przyrody Skały w Rudzie nad Zalewem Brodzkim. Nasz czterokołowy latający dywan podrzuca nas na mały parking w ich pobliżu. Szok, jaki tam przeżyłam, utrzymuje się do tej pory. Pamiętam czasy, gdy do skał trzeba się było przedzierać przez chaszcze. Później nastąpiła poprawa i można było do nich dotrzeć od strony niedużego placyku, może boiska, ze skromną tablicą informacyjną. Teraz o skromności nie ma mowy. Wycięto drzewa zasłaniające skałki i utrudniające dostęp do nich, zainstalowano lampy podświetlające skałki wieczorami i nocą. Sporą część terenu zamieniono na miejsce rekreacji dla tych, co to im przyroda nie wystarcza. Są place zabaw dla dzieci, ścianki wspinaczkowe, park linowy, nawet miejsce do urządzenia sobie grilla. Pozwólcie, że nie będę tego bogactwa pokazywać, żeby uniknąć publikacji wizerunku korzystających z niego osób.

 

 

Nasza grupka spaceruje luźno między skałkami. Fotografujemy, korzystamy ze słońca i lekkiej bryzy od strony zalewu. 

 

skalna grupa

 

 pojedyncza skała, po której pełznie skalny wąż
 

drzemiący kotek
 

Fascynujące są nie tylko skałki, ale też porastająca je roślinność. Zwłaszcza drzewa, które dokonują cudów, żeby się utrzymać na skalistym podłożu. I wytrzymują w tych warunkach.

 

te drzewa mają sporo miejsca

ta brzoza ledwo się wciska między skały 

 

to najsłynniejsza tutejsza brzoza o poczwórnym pniu
 

Jeszcze tylko przyjrzyjmy się skałom z bliska, zobaczmy, jakie formy przyjmuje powierzchnia piaskowców dolnotriasowych.

 

Dzięki ułatwieniom transportowym nasza trasa liczyła 11,2 kilometra. Pozostaje tylko niepewność, czy to była pierwsza wycieczka jesienna czy ostatnia letnia. Może w jej rozstrzygnięciu pomogą dwa ostatnie zdjęcia. 

 

paproć płonie i rudzieje w słońcu

 

plaża nad zalewem
 

Zdjęcia – Edek, Janek i ja