Przed nami pola i zagadka ortograficzna

Trafiła mi w ręce stara mapa wschodniej części Gór Świętokrzyskich. Jej najbardziej skrajny fragment w prawym górnym rogu pokazuje tereny na południowy wschód od Iłży. Biały jest z różnej grubości kreskami. Wniosek – powinny tam być rozległe pola i porządne polne drogi. Prowadzi przez nie żółty szlak. No dobrze, można nim dojść do Starachowic. I co dalej? Teraz nasze wycieczki mają kształt pętelek. Pora więc znaleźć możliwość zapętlenia. I tu się pojawia nasza zagadka ortograficzna.

Najpierw zobaczcie owe pociągające pola. Tak je widzieliśmy z wieży iłżeckiego zamku latem roku 2009. 

 

 

iłżeckie pola latem

 

Teraz pola już po żniwach. Mało tego, orkę i siew też niektóre już mają za sobą. 

 

wrześniowe pole

 

Wyruszamy z Iłży szlakiem, który prowadzi ulicą św. Franciszka. Zatrzymujemy się przy mogile powstańców styczniowych. 

 

symboliczna mogiła powstańców styczniowych, podobno mieszkańcy w najgłębszej tajemnicy przenieśli ciała powstańców z tej mogiły na iłżecki cmentarz i tam ich pochowali 
 

centralny element mogiły
 

Za miastem porzucamy szlak na rozstajach dróg przy krzyżu.

Przed nami szare pola, zamglone widoki, niewyraźne niebo. Spodziewam się słabej wycieczki.

Za nami widok na zamek w Iłży, na horyzoncie wiatraki. Niebo nieco bardziej niebieskie.

 

zamkowa wieża wyłania się zza drzew  

 

Na kolejnej krzyżówce mamy do wyboru błotnistą drogę i ścieżkę porośniętą mokrą trawą. Rezygnuję z nich i postanawiam dotrzeć do szlaku. Tam powinna być lepsza droga.  

Spotykamy szlak na rozstajach przy dwóch kapliczkach. Ta z Nepomucenem bardziej nam się podoba.

 

św. Jan Nepomucen rano (jeszcze się spotkamy)
 

A i droga szlaku bardzo przyjemna. Bez błota, z widokami na pola. Szkoda, że jednak te pola na wschodzie i trudno je fotografować. 

 

pola na wschód od Iłży
 

 widok ze szlaku na zachód
 

 wiejska studnia w polu

 

tak wyglądała wiosną 2012
 

Mijamy zabudowania przysiółka Budy i już przed nami Błaziny Górne. Tu skręcamy na północny wschód i maszerujemy kawałek przez wieś Kotlarka.

 

prawie stuletni krzyż w Kotlarce
 

Nie o taki marsz mi chodziło. Przenosimy się na polne drogi prowadzące do miejscowości, która na mojej mapie nosi przedziwną nazwę Kolonia Pręndocin. Skąd takie dziwadło? Czyżby nadgorliwość piszących? Prawdopodobnie to wina chochlika drukarskiego, bo w terenie i w Internecie wieś nosi nazwę Prędocin. Ale warto było się naocznie przekonać.

 

 na polnej drodze w stronę Prędocina 

 

wieś coraz bliżej
 

We wsi poszukujemy tutejszych zabytków. To osiemnastowieczny park, a w nim modrzewiowy dwór z drugiej połowy dziewiętnastego wieku.

Nietrudno je znaleźć – są dobrze widoczne z daleka. Przynajmniej park, bo dwór skrywa się w nim przed oczyma ciekawskich. 

 

dworski park na horyzoncie

 

parkowa aleja
 

W latach powojennych działał tu PGR, po którym pozostały zabudowania, w parku pracują ludzie, którzy patrzą na nas podejrzliwie. Pozwalają jednak obejrzeć dwór.

Różni się on od znanych nam dworów w Mircu i Rzucowie, choć łączy je uroda starego drewna, pamięć przeszłości. Warto zauważyć ciekawostkę: dwór w Rzucowie zbudowany jest przez właściciela – Mokiejewskiego, a ten przez dzierżawcę – Mokijewskiego. I znów chodzi o jedną literkę. 

 

frontowa elewacja modrzewiowego dworu
 

Dwór ma bogate i oryginalne snycerskie ozdobniki. Zachowane od początku istnienia dworu okna i drzwi mają ciekawe zdobienia. A i ściany wcale im nie ustępują. Tyle tu elementów ozdobnych, że można prowadzić poglądową naukę terminów z dziedziny architektury.  

 

uroczy ganek a może ryzalit
 

boczne wejście od wschodu

 

naczółek jednego z okien
 

Po opuszczeniu dworskiego parku wędrujemy na zachód. Droga początkowo słaba, potem ginie zaorana (na szczęście jeszcze nieobsiana), aż w końcu staje się przyjemnie szeroka i wygodna. A widoki jakie tu mamy! Pola, pola, pola i niebo.

 

droga na zachód

 

zabrzmi to jak paradoks - skromny, a jednocześnie bogato ozdobiony krzyż wśród pól 

wrześniowe niebo nad polami
 

Gdzieś tam na horyzoncie Góry Świętokrzyskie. W polach zapracowane traktory.

 

traktor skromnie wtapia się w pejzaż
 

ten pozuje chyba do folderu eklamowego
 

I znów wyłaniają się przed nami kapliczki przy żółtym szlaku. 

 

droga dobiega końca

 

przed nami kapliczki przy szlaku żółtym
 

i znów św. Jan Nepomucen - tym razem pod chmurką
 

Powędrujemy teraz tym szlakiem w stronę Iłży. 

 

ostatnia prosta przed Iłżą

 

Zamiast znanych miejsc pokażę wam teraz skromną iłżecką kapliczkę, która wita i żegna turystów. Może niektórzy zwrócą na nią uwagę. 
 

kapliczka przy ulicy Podzamcze - wciśnięta w zabudowę, trudno ją zauważyć

 

tak wyglądała w tym samym miejscu (!) w latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku
 

Na zakończenie trasy zaglądamy na kilka chwil do malinowego chruśniaka. Altanka ciągle stoi. Czeka na zakochanych. Na tych, co kochają poezję, szczególnie.

 

nie możemy sobie odmówić choćby chwilki przy tej jakże poetyckiej altance
 

I po wycieczce. Inne zakątki Iłży zostawiamy do obejrzenia na kiedyś tam. Trasa liczyła równiutkie 17 kilometrów. Oto jej przebieg:

 

PS. Edward prosił, żeby przypomniała, że pola, po których wędrowaliśmy były miejscem jednej z bitew kampanii wrześniowej. Toczyła się ona 8 i 9 września 1939 r. Wojska Armii Prusy pod dowództwem gen. S. Skwarczyńskiego walczyły z niemieckim 15 Korpusem Lekkim gen. H.Hotha. Polscy żołnierze polegli w tej bitwie są pochowani na cmentarzu iłżeckim.

kwatera wojenna - miejsce spoczynku żołnierzy  i partyzantów poległych w czasie 2 wojny światowej

 

Zdjęcia – Edek, Janek i ja