Pogody nie przechytrzysz

W czwartek rano było lekko pochmurnie, ale zapowiadał się przyjemny, choć nieco wietrzny dzień. Jedno, co mnie niepokoiło, to informacja, że między dziesiątą a jedenastą może padać, tak na 50 procent. Czyli na dwoje babka wróżyła. W tej sytuacji planujemy trasę asekuracyjną – niebrzydką, ale niedaleko od domu.

Startujemy na wzgórzu Barbarka za Michniowem. Hen, na horyzoncie majaczy Święty Krzyż. 

 

widok z Barbarki na Święty Krzyż
 

Za nami las Kamienia Michniowskiego, przed nami pola Doliny Bodzentyńskiej. I to kusi, i to nęci. Kolega Ed wybiera polny wariant trasy.

 

Dolina Bodzentyńska
 

już po żniwach
 

Maszerujemy polną drogą na zachód, a potem skręcamy w kierunku Wzdołu Rządowego. Na skraju wsi przechodzimy przez zarośnięty wąwóz. Kiedyś to, panie, był kawał wąwozu. Nawet droga przez niego prowadziła uczęszczana. A teraz…

 

wąwóz pół wieku temu - nawet furmanka przejechała (młodzieży zwracam uwagę na nowoczesne koła z ogumieniem, a nie żelaznymi obręczami)
 

a teraz chłop i baba bez furmanki 

 

baba została w tyle, bo fotografowała owoce nawłoci pospolitej
  

chłop wypatrzył jeszcze nawłoć w trakcie kwitnienia
 

Potem wkraczamy na naszą ulubioną drogę w kierunku Podłazia. Nadal jest pochmurno, wieje jakby silniej, ale widoki na Góry Świetokrzyskie da się zauważyć.

 

panorama na pasma Jeleniowskie, Łysogórskie i Klonowskie
 

w stronę Podłazia

 

pola Wzdołu
 

charakterystyczny krzyż na skraju Podłazia 

 

Kiedy przechodzimy w pobliżu Zaskala i Kapkazów, nieśmiało wyłania się słońce. Pola nabierają koloru.

 

ten odcinek jeszcze bez asfaltu

 

pola Zaskala 

 

widok na kopalnię Zagórze

W Kapkazach skręcamy na południowy wschód. Przy drodze spokojnie pasą się konie. 

 

konie na pastwisku
 

Nieco dalej zaglądamy do naszych ulubionych dzbanów przy źródle. Cóż. I tu zaszła zmiana – jednego dzbana brak. 

 

Dzbaniska - Źródliska
 

dwa lata temu i teraz 

 

Z naszej drogi obserwujemy jesienne prace polowe. Zauważamy też zmianę pogody. Minęła dziesiąta – nadciąga deszcz. 

 

pola Wiącki

 

jesienny dialog traktorów
 

Deszcz nie jest uciążliwy – ot większa mżawka. Ale pejzaż znów szarzeje. No i trawa pod nogami nasiąka wilgocią, a wraz z nią i nasze buty. W tej sytuacji skracamy zaplanowaną trasę. Polnymi miedzami maszerujemy na północ. Byle bliżej Barbarki.  

 

taka piękność wyłoniła się zza sterty słomy w Wiącce 

 

nieczynne koło wodne na dopływie Psarki

 

już nie pada, a szosa blisko

Ed wyprowadził nas prawie pod sam parking. Nie musimy maszerować asfaltem. Minęła jedenasta i już po deszczu, ale nikomu nie chce się chodzić w mokrych butach. Wracamy do domu. Nasza trasa liczyła 9,8 kilometra. 

 

pożegnalne spojrzenie na zamgloną po deszczu Dolinę Bodzentyńską
 

A na zakończenie mały suplement diety od Janka. Zdecydował się on na przedłużenie trasy w lesie niedaleko Skarżyska i taki zbiór przyniósł do domu.

 

Na grzyby!
 

Zdjęcia – Edek, Janek i ja