I znów wybraliśmy się na Łysicę

To była spontaniczna decyzja. Ela, Zosia i ja wymyśliłyśmy to wejście. Panowie nie oponowali i w niedzielny poranek wyruszyliśmy ze Świętej Katarzyny zdobywać najwyższy świętokrzyski szczyt. 

 

skoro wyruszamy ze Świętej Katarzyny, to na początku relacji powinien się pojawić tutejszy kościół i klasztor

 

na skraju puszczy zbiorowa mogiła Polaków pomordowanych w czasie 2 wojny światowej
 

Było dosyć wcześnie, a już spotkaliśmy pierwszych schodzących lub zbiegających z Łysicy. A my niespiesznie – chwila przy kapliczce i źródełku św. Franciszka, potem zdumienie nowymi schodami na podejściu. No i zachwyty nad leśnymi obrazkami. Wystraszył nas jedynie głośny trzask – to pękła i spadła z hukiem gałąź jednego z drzew przy ścieżce.

 

źródełko i kapliczka św. Franciszka

 

chwila odpoczynku

mozolnie pod górę - każdy w swoim tempie

Podejście zaliczane niezliczoną ilość razy nie powinno mieć dla nas żadnych niespodzianek. A jednak… okazało się, że zakręt szlaku nosi nazwę „Kolano”. Teraz już będziemy wiedzieć.

 

Kolano
 

stary buk
 

Im bliżej szczytu, tym ciekawsza droga, więcej kamieni, a i turystów przybywa. Niektórzy biegną. A my zatrzymujemy się w pobliżu gołoborza.

 

w stronę gołoborza

 

śluzownic przy ścieżce
 

gołoborze na Łysicy
 

I wreszcie szczyt – krzyż na nim jakby bardziej niż zwykle pochylony, a tabliczka podaje nową wysokość Łysicy – 614 m n.p.m. (wiemy, wiemy – to nie jej wysokość, a Agaty, którą uznaje się za drugi szczyt Łysicy, ale co tam, najważniejsze, że nasz najwyższy szczyt nieco urósł).

 

szczyt Łysicy

 

kamień ze śladami tak zwanego deszczu kambryjskiego
 

Koledzy nieco odpoczęli na ławeczkach, a ja bez odpoczynku ruszam dalej szlakiem, chociaż mam moment zawahania, bo niespodziewanie wyskakuje drobny deszczyk. Na szczęście krótko trwał i bez problemów pomaszerowaliśmy dalej. Przed nami szczyt Agaty (Zamczysko). Kiedy trzy lata temu Agata zyskała sławę jako wyższa od swej siostry – Łysicy, szukaliśmy z pomocą nawigacji jej szczytu. Teraz to zbędny trud – tabliczka informacyjna wskazuje ścieżkę i bez problemu każdy zainteresowany może się tam wybrać. Włazimy i na skałki szczytu i na brzeg gołoborza. Jego kamienie mniejsze niż na Łysicy, bardziej omszałe.

 

skałki na szczycie Agaty

 

gołoborze Agaty

Czeka nas jeszcze jedno spotkanie ze skałkami. Ich grupa znajduje się niedaleko Przełęczy Św. Mikołaja. Ścieżka jest, oznakowania brak. A skałki nadzwyczaj przyjemne – jest ich niewiele, ale są dosyć duże i łatwo dostępne.

 

grupa skałek w pobliżu przełęczy

Na przełęczy koledzy już rozbili obozowisko przy stołach. Śniadanie turystyczne trwa w najlepsze. Kolega Ed z uwagą obserwuje kapliczkę, która wydaje mu się jakby odnowiona. Może ma rację.

 

kapliczka św. Mikołaja      
 

rycerze turystycznego stołu
 

Ale największa nowość pojawia się po śniadaniu. Schodzimy z przełęczy w kierunku dawnej kolejki wyznakowaną niedawno ścieżką edukacyjną. Najbardziej zdumiewa mnie fakt, że ta ścieżka tak solidnie przedeptana. Kiedy chodziło się dawniej szlakiem, nie dało się zauważyć śladów żadnej ścieżki. Albo ja gapa, albo ta nowa ścieżka prowadząca dawną drogą do Woli Szczygiełkowej jest bardzo popularna i dlatego taka przedeptana.

 

na znakowanej na czarno ścieżce 

Przy ścieżce możemy obserwować puszczańskie życie. Na ziemi obumierają stare buki, na których kwitnie życie – wyrastają huby, szczawik zajęczy. Przyroda świetnie sobie radzi. No i nie da się nie zauważyć, że wśród buków rosną gęsto młode jodełki. Chyba puszcza jodłowa się odradza.

 

nowe życie na obumarłych pniach

Na stacji Trójkąt „przesiadamy się” na kolejkę wąskotorowa i jej szlakiem wędrujemy w kierunku przystanku Słupski Weksel. Wspominamy naszą trasę z pierwszego dnia wiosny, kiedy podziwialiśmy sople na uroczych leśnych strumykach (tu link). A teraz… mostki pozostały, ale strumyki w większości wyschły. Ot, uroki suchego lata.

 

Duży Most latem

 

czyściec leśny przy drodze

 

leśny strumień ledwo zipie

Ostatni odcinek trasy prowadzi niebieskim szlakiem do Świętej Katarzyny. Las zielony, przy ścieżce leżą stare powalone pnie. Czasem jakiś dziwny grzybek wpadnie w oko.

 

jak się okazuje trasa szlaku prowadzi również nasypem dawnej kolejki od niegdysiejszej bocznicy Franciszka 

 

w puszczy jodłowej

dziwne grzybki na pniu

Docieramy na parking przed ośrodkiem „Jodełka” i po wycieczce. Pogoda dopisała – uniknęliśmy deszczu i palącego słońca. Wilgotne leśne powietrze zadbało o cerę. Czyli wszystko na plus.

 

mapka trasy z prowizorycznie zaznaczoną ścieżką edukacyjną 

Zdjęcia – Zosia, Edek i ja