Wiosna rozleniwia

Jeszcze niedawno był zimno, a tu jakoś tak szybko zrobiło się nawet nie ciepło, a gorąco. W domu trudno wysiedzieć, ale długi marsz męczy okropnie. W tej sytuacji wybieram możliwie najkrótszy wariant niedzielnej trasy. W sumie pokonaliśmy 14,5 kilometra, ale mam niejasne przeczucie, że najlepsza w całej wycieczce była jej ostatnia godzina, kiedy towarzystwo rozłożyło się malowniczo na mecie.

 idealne warunki do leniwego wypoczynku 

Zanim jednak do tego doszło zaliczyliśmy spokojną wędrówkę Pasmem Masłowskim.

Start w Dąbrowie, skąd wędrujemy na Białą Górę, a potem Domaniówkę. Początkowo mamy sporo błota na trasie, ale takiego nietrudnego do ominięcia. Potem zaczyna się podziwianie łanów zawilców na Domaniówce.  

na prowadzeniu (peleton w tle)

zawilce na Domaniówce 

pierwsze wiosenne listki

 bazie odchodzą, listki się wyłaniają 

 

Cały czas pamiętam, że tu gdzieś ma się pojawić zmiana w trasie szlaku  i tylko dzięki temu udaje nam się przełamać przyzwyczajenia i jednak zbadać nowy jego przebieg. Jest nieźle – schodzimy skrajem lasu, mamy rozległe widoki na pola Masłowa i górującą nad nimi Klonówkę. Szkoda tylko, że po zejściu z polnej drogi zyskujemy spory odcinek marszu asfaltem. Na szczęście i z tej drogi widoki niezłe naokoło. 

 widoki pod światło

pola Masłowa widziane z Domaniówki 

Domaniówka widziana z Masłowa 

Szlak prowadzi przez Masłów, gdzie tym razem udało nam się zajrzeć do wnętrza kościoła pod wezwaniem Przemienienia Pańskiego. Parafia właśnie obchodzi stulecie istnienia, a sam kościół jest sporo młodszy, bo zbudowany w latach 1926 – 37 według projektu profesora Karola Zubrzyckiego. Wnętrze świątyni kilka lat temu ozdobiły oryginalne freski. Próbowałam się czegoś o nich dowiedzieć, więc pytałam mieszkańców Masłowa zdążających do kościoła. I teraz wiem – freski powstały niedawno i są bardzo ładne ("Pobadały się wam! Prawda?"). Parafianie zadowoleni. I o to chodzi.  

wnętrze kościoła w Masłowie 

 fragment wystawy poświęconej historii parafii

 

Pora ruszać dalej w drogę – z trudem pokonujemy nieprzyjemny asfaltowy odcinek i zbliżamy się do Klonówki.

 pola Masłowa 

Na Klonówce mały postój na zielonej trawce, podziwianie widoków z platformy widokowej. No i te wspomnienia o rozległości panoramy z tej góry przed laty. Zarasta nam Klonówka, niestety.  

na szczycie Klonówki 

widok z platformy na Klonówce  

 

Następny punkt programu – Diabelski Kamień. Nie do wiary, ale są w naszej grupie tacy, co pierwszy raz na Kamieniu. Stare wygi z sentymentem patrzą, jak się młodzież cieszy ze zdobywania tej skały. 

radość zdobywców 

 

W drodze na Dąbrówkę napotykamy znów kolejne błotne przeszkody, a potem z pomocą kijków schodzimy z jej stromego zbocza. Dla mnie to za każdym razem wielkie przeżycie – czy znów się uda zejść. Tym razem się udało. Ale tylko dzięki pomocy solidnego kija znalezionego przy drodze.

skałki na Dąbrówce 

początek zejścia - jeszcze zwarta grupa 

im niżej tym trudniej 

mimo trudności zauważamy kwitnące drzewa 

 

Teraz nadszedł czas spotkania z Lubrzanką, która tworzy malowniczy przełom miedzy Dąbrówką a Radostową.   

 Lubrzanka

 pierwiosnka nad Lubrzanką

Po przejściu rzeki decydujemy się na dotarcie do Ciekot, gdzie możemy spędzić przyjemną godzinę nad stawem w pobliżu dworu Żeromskiego. Sezon letni się jeszcze nie zaczął i  dworek oraz Centrum Edukacyjne „Szklany Dom” w niedzielę nieczynne. Nikt się tym nie przejął (no, może trochę ja). Rozłożyliśmy się na ławeczkach, niektórzy obeszli staw, inni zajrzeli na wiklinowy plac zabaw. Krótko mówiąc – sjesta. Czasem turysta i takiej formy wypoczynku potrzebuje.

staw w Ciekotach (w dali Łysica czeka na nas)

dwór Żeromskich (rzecz jasna rekonstrukcja)

 Centrum Edukacyjne "Szklany Dom" 

ziarnopłon wiosenny 

 

No i po wycieczce.

PS Początkowo byłam zawiedziona, że obiekty w Ciekotach zamknięte, a teraz sobie myślę, że to nawet lepiej - będzie pretekst do przeprowadzenie kolejnej wycieczki w te okolice. 

Zdjęcia – Zosia, Janek, Edek i ja