Wszystko dla Ań!

Takie są Anie – nie zadowolą się byle czym.

Tym razem napawały się wycieczką w okolicy zalewu w Brodach. I wszystkiego tam było w bród.

Początkowo nasze turystki wędrowały południowym brzegiem zalewu. A tu woda, lazurowe niebo, mięciutki piasek pod stopami, zapach prawie nadmorski, ba, nawet szczeżuje. Ich obecność świadczy podobno o czystości wody. Wniosek – woda w zalewie w Brodach jest czysta. 

słońce zatonęło w zalewie 

najpierw jedna skorupka

potem całe stadko

 

Wędkarzy nie było. Widoki nie tylko na wodę i niebo, ale też i na malowniczą wyspę na zalewie. 

kwitnąca wyspa

 

W okolicy restauracji Karpik przyszło dzielnym niewiastom wejść na szosę – tu było niezbyt przyjemnie. Dość powiedzieć, że remont trwa.

Co robić w tej sytuacji?

Pora w las. A tam suche podłoże, bo las sosnowy. W nim zaś jeden z naszych ulubionych rezerwatów – Skały w Krynkach. Najpierw jedna grupa piaskowców dolnotriasowych. Plus solidna porcja zachwytów.

skałki w słońcu i cieniu

Skalna TV nadaje

 

Potem wyprawa eksploracyjna. Bo nam się Anie zaparły, że same znajdą wejście do wąwozu skalnego, o którym wiadomo, że jest, ale jakoś nie udawało się tam wejść, bo trudno. 

Dla chcącego nic trudnego. Ścieżka w stronę wąwozu znaleziona, wejście wykonane. Ba, nawet przejście wąwozu miało miejsce. I to nie jest wąwóz dla słabiutkich kobietek. Tu trzeba odwagi i rozwagi, żeby się nie wyłożyć na jakiej podstępnej gałęzi, głazie albo innej przeszkodzie. No i dno wąwozu podmokłe, miejscami z wodą lub błotem. Ale jego ściany jakie piękne! Warto było się trochę sponiewierać. Poza tym, wydaje nam się, że dotarłyśmy do wejścia do jaskini św. Barbary. A jak nie do tej, to do jakiejś na pewno. Wejście było, ale wchodzenia nie. Żeby było jasne. I bez tego się nieźle wybrudziłyśmy.

na dnie wąwozu skalnego

ściana wąwozu

pod skałą po lewej jest prawdopodobnie wejście do jaskini  

 

W końcu zrobiło się naprawdę trudno i przyszło podejść świetną ścieżką (inną niż poprzednia) do skałek. Oczywiście było podziwianie drugiej grupy skalnej – tam może mniejsze skały, ale za to jakie dyskusje rozgorzały, czy ta skała przypomina węża, a może jednak jaguara. 

wyjście z wąwozu

 i znów skałki

 

Kiedy już nastąpiło nasycenie widokami skalnymi, turystki przeniosły się z pomocą szlaku w okolice polne. Skromnie się wydawało na początku – ot, zwykłe pola. Ale wystarczyło wejść na wzniesienie i odwrócić się, a tam na horyzoncie góry od Pasma Jeleniowskiego po Klonowskie. Szkoda tylko, że naprawdę daleko.

 pola Krynek

Ze wzniesienia schodzimy uroczym wąwozem lessowym do wsi Krynki. No, kto by pomyślał, że trafimy do takiego przyjemnego wąwozu?

w wąwozie na szlaku

 

W Krynkach byliśmy niedawno, więc nasze Anie nic nowego ani ciekawego nie znajdą, pomyślicie. Błąd.

Przecież jeszcze nie zaglądaliśmy na cmentarz. I ten okazał się wart odwiedzin.

Otóż jest tu grób Ludomira Wędrychowskiego – powstańca styczniowego, który walczył w oddziałach Dawidowiczów i Langiewicza, a po upadku powstania znalazł się we Włoszech w oddziale Garibaldiego. Całą tę drogę przeszedł z bratem, Inocentym, którego losy po powrocie z Włoch są nieznane. Ludomir zaś założył rodzinę, mieszkał w Brodach i pracował w Nietulisku. Nagrobek powstańca odnowiono niedawno, ustawiono też przy nim kamień z powstańczym ryngrafem.

nagrobek Ludomira Wędrychowskiego

 

Jest na cmentarzu w Krynkach kilka interesujących starych nagrobków, w tym jeden szczególny – to miejsce pochówku Marianny, której nazwiska nie potrafię odcyfrować. Miała ona polskie nazwisko panieńskie i francuskie po mężu. Młoda kobieta zmarła w roku 1846, a napisy na nagrobku są wykonane po polsku i francusku.

nagrobek Marianny 

kamienne krzyże

 

To teraz kościół pod wezwaniem NMP w Krynkach. Ten był pokazywany już wielokrotnie – a to jego drewniana brama, a to wnętrze. Czego nie pokazywałam? Fresku związanego z historią Dębu Partyzantów (tu link). Mamy tu nabożeństwo na polanie przy dębie. Może odprawia je proboszcz Antoni Aksamitowski, który przyjeżdżał do parafian ukrywających się w lesie w czasie pierwszej wojny światowej? 

brama raz jeszcze

chrzcielnica

fresk z leśnym nabożeństwem

 

Pora wreszcie kończyć wycieczkę i relację. Jeszcze tylko mały spacer przez Krynki i Brody, pożegnalny rzut oka na zalew oraz zabytkowy przepust i czas do domu.

tablica poświęcona Staszicowi lekko się potarzała 

pylony bez zmian

 

Tyle dostały dwie Ania na jednej niedługiej (9 km) wycieczce. Jeśli ktoś uważa, że to mało, to brylanty, kwiaty i czekoladki chętnie przyjmiemy.

Zdjęcia – tym razem tylko jednej Ani