Z Końskich do Stąporkowa

Można dotrzeć na różne sposoby. Nawet szlakiem. I tu bym się zastanawiała nad trafnością takiej decyzji. 

A jeszcze w styczniu 2015 zachwalałam szlak żółty z Końskich i planowałam ponowne przejście nim (tu link).

Teraz jest inaczej.

Startujemy w Końskich. Wędrujemy przez niewielki park z uroczym stawem.

staw przy ulicy Browarnej

 

Potem kierujemy się  na konecki cmentarz.

Zajmuje on bardzo rozległy teren, więc ograniczmy się do odwiedzenia kliku ciekawych grobów. Innych niż pokazywane w poprzedniej relacji.

ojciec Jana i Władysława Kiepurów jest pochowany w Krynicy, a matka, która zmarła w czasie wojny w Końskich, na tutejszym cmentarzu 

część cmentarnego terenu zajmuje wydzielony cmentarz  wojenny z czasów 1 wojny światowej

grób rodziny Stoińskich - patriotów, którzy oddali życie za Ojczyznę w latach 2 wojny światowej 

 

Naszą uwagę zwróciła osiemnastowieczna figura św. Kazimierza umieszczona w kapliczce wieńczącej wysmukłą kolumnę. Pominę fakt, że nikt nie wie, jaki to tam święty figuruje, bo nie jest może bardzo popularny. Ale te kosze na odpadki i śmieci walające się u jej podnóża wołają o pomstę do nieba.

kapliczka w centrum cmentarza

 

Oddzielny kącik muszę tu poświęcić pomnikom związanym z powstaniem styczniowym. Od razu uprzedzam – tylko nielicznym.

Na skrzyżowaniu ulic w Końskich odwiedzamy krzyż ustawiony na miejscu, gdzie 8 maja 1864 roku Moskale powiesili dwóch powstańców schwytanych kilka dni wcześniej pod Glinianym Lasem – Franciszka Makulskiego i Lucjana Łączkowskiego. 

powstańczy krzyż

 

Na koneckim cmentarzu jest kilka mogił powstańców. W pobliżu kaplicy rzuca się w oczy ta najbardziej znana – to grobowiec rodzinny Falkiewiczów, w którym spoczywa Kazimierz Falkiewicz, który ruszył do powstania porzucając seminarium duchowne. Walczył między innymi w oddziale Langiewicza, a po upadku powstania musiał się ukrywać i nie mógł wrócić do seminarium, został więc prawnikiem.

tabliczka pamięci Kazimierza Falkiewicza umieszczona na grobowcu rodzinnym

 

Przy innej alejce zauważamy niedawno odnowiony grób Władysława i Jana Radwanów – uczestników powstania 1864 roku. Wstyd przyznać, ale obok jest grób innego powstańca i jakoś go nie zauważyliśmy. Odwiedzimy innym razem.

pamięci powstańców styczniowych

 

Wreszcie ruszamy na leśny odcinek szlaku, który tak nam się spodobałał kilka lat temu.

Już na początku jest słabo – ścieżka szlaku prowadząca w las za Izabelowem całkowicie zawalona sporymi drzewami po wycince. Leżą sobie i już. A my omijamy.

Na szczęście dalej jest lepiej, a nawet bardzo przyjemnie – szeroka droga, słońce, świeża zieleń. 

humory dopisują

 

Skręcamy na teren podmokły, po którym trzeba przechodzić po drewnianych kładkach i pomostach. I niespodzianka – zakaz wstępu wydany przez nadleśnictwo Barycz. Powód – niebezpiecznie jest na starych pomostach. Wszystko się zgadza, ale … Przecież jesteśmy w środku lasu, na szlaku turystycznym. I jak mamy dalej iść?  W przypadku takiego zakazu na szlaku wypadało by pokazać trasę zastępczą, którą turyści mogą iść bezpiecznie. Nie ma nic takiego. Wracać? Głupio. Obchodzić teren bagnisty – bez przygotowania niemożliwe. Trzeba się skupić i zaryzykować. Tym razem się udało, ale drugi raz, zwłaszcza po deszczu bym nie próbowała.

iść? nie iść?

 

Z sercem na ramieniu przedarliśmy się przez skądinąd ładny teren. Nawet znaleźliśmy siły na podziwianie potężnych dębów. Jednego nie zauważyliśmy – nie było zakazu wejścia na ten odcinek dla tych, co idą w stronę Końskich. Jak ich uprzedzić o niebezpieczeństwie? 

 śródleśny staw na szlaku

na jednym z mostków

okazałe dęby na szlaku i mój debiut w roli sztafażu 

A może zakaz dotyczy tylko jednego mostka – pierwszego od strony Końskich? Nie wiem. Gdybyśmy znów za parę lat zamierzali tędy przejść, trzeba dzwonić do gospodarza szlaku z pytaniem o warunki.

jeszcze jeden mostek

Dalszy odcinek szlaku prowadzi już bezpiecznymi ładnymi drogami. Doprowadza do przyjemnego miejsca postoju w pobliżu źródełka. Odpoczywamy i ruszamy dalej w drogę.

zadaszenie nad źródłem (zastanawiam się, dlaczego ktoś robi takie głupie napisy)

odpoczynek

Słońce mocnej przypieka i może dlatego żmije wyszły już na miejsca nasłonecznione. Spotkaliśmy jedną. Żyjemy.

żmija zygzakowata

 

Po zejściu ze szlaku docieramy nad Czarną w okolicy Starej Wsi, potem szlakiem żółtym maszerujemy na południe, aby zejść z niego i poszukać kolejnej nowej drogi do kopalń „Edward” i „Stanisław” (tu link do poprzedniej relacji).

rzeka Czarna w Starej Wsi

nad rzeką kwitną czeremchy 

 

Drogę do kopalń znaleźliśmy.

„Edward” ładnie się prezentuje w słońcu – trochę łazimy po hałdach.

hałdy po kopalni "Edward"

 

W kopalni „Stanisław” próbujemy dotrzeć do szybów wentylacyjnych. Rozbijamy się na małe grupki. I nic. Jeszcze nie tym razem. Ale może niedługo…

 szyb kopalni "Stanisław"

Pozostaje teraz dotrzeć lasem do Stąporkowa. Tym razem przejście kolejką niezłe, jakby mniej chaszczy.

I już Stąporków. Trasa liczyła 21,8 kilometra. I mimo niesprzyjających warunków w niektórych miejscach wycieczka była naprawdę udana.

mapka trasy

 

Zdjęcia – Edek, Janek i ja