W duchu Włóczykija

Przychodzi taki moment, że jak Włóczykij musisz wyruszyć w drogę. To nie musi być jakaś wielka wyprawa, po prostu wyruszasz.

Tak właśnie wyruszyliśmy w czwartek, to był akurat 23 lipca – Dzień Włóczykija. Nasza droga prowadziła początkowo wzdłuż torów kolejowych. I to nie było uciążliwe towarzystwo. Nie przejechał ani jeden pociąg. Trafiały się za to liczne rośliny. 

W drogę!

 

wilżyna ciernista

 

Na tej drodze mam swój ulubiony punkt. To (nie uwierzycie!) słup linii elektrycznej. W czasie, gdy po  mieście musieliśmy chodzić w maseczkach, ale już wolno było iść do lasu, chadzałam codziennie tą drogą aż doszłam do owego słupa i zawracałam do domu. Dawało to 4 kilometry. Na powrót do kondycji. Wróciła!

 mój "punkt zwrotny"

Tym razem zatrzymaliśmy się tylko na chwilę przy owym słupie i poszliśmy dalej. Droga zmieniła się już w ścieżkę wśród łąk i ugorów aż doprowadziła nas do Oleśnicy. Rzeczkę przekroczyliśmy po kamieniach solidnie ułożonych od brzegu do brzegu.

ekologiczna regulacja rzeki
 

A za Oleśnicą spotkanie z krzyżem, którego historię opisywałam już na blogu (tu link).  

Dróżka obok krzyża to najmilsza droga tego dnia. Nazwałam ją „nostrzykową alejką”. Jej brzegi porasta gęsto nostrzyk biały i żółty. A jak pachnie! Poezja. Aż by się chciało być pszczołą i zbierać tu pyłek.

nostrzyk biały

 nostrzyk żółty

nostrzykowa alejka
 

I jeszcze ostatni odcinek drogi przy torach. To przejście po betonowych płytach. Niby koszmar piechura, a jak przyjemnie. No, kto by pomyślał?

droga twarda, a ile roślin po bokach 

 lepnica rozdęta

cieciorka pstra

młode szyszki świerka
 

Zupełnie nieoczekiwanie (ha, ha) znajdujemy się na zielonym szlaku Pogody Ducha i nim docieramy do wsi Lipowe Pole. 

nawłoć pospolita
 

Tu krótki postój nad niewielkim stawem. Kilka fotek, ale to nadal nie te, jakie chcemy zrobić. Światło nie takie. Może pora dnia nieodpowiednia.

 wiejski staw

kaczka - kadr niecentralny

plac zabaw nad stawem

Przy brzegu stawu pływa coś intensywnie różowego. Z daleka wyglądało jak foliowa torebka. Na szczęście okazało się czymś zupełnie innym.

samotny grzybień
 

Chcemy zajrzeć na pobliskie mokradła. Nie da się „na”. Trzeba tylko „obok”. Zdecydowanie przybyło wody. A zapach jaki! No nie jest to nostrzyk, oj nie.

mokradła

krwawnica pospolita

Zaglądamy też do pobliskiego sosnowego lasu. Ale na krótko, bo kolega Ed obawia się, że jak już tam wleziemy i zapuścimy się bez planu w leśne drogi, to zatrzymamy się przy szosie szybkiego ruchu i kapota.

 w lesie

groszek leśny

No to wracamy na szlak. Tu jest fatalnie. Komary tną jak szalone. Nie ma na nie żadnego lekarstwa. W dodatku akurat, kiedy sprawdzamy na mapie przebieg szlaku, z mokradła podrywają się dwa żurawie. Pięknie leciały. Foto brak.

 widok ze szlaku w kierunku Lipowego Pola

Z lasu wychodzimy na skraju wsi Skarżysko Książęce, która już nie jest wsią, a częścią Skarżyska-Kamiennej. 

 droga do wsi

Tu napotykam roślinę mojego dzieciństwa – miododajną trojeść amerykańską. Na jej kwiatach uwijają się pszczoły. Nieliczne, ale jednak…

 trojeść amerykańska - pszczela stołówka 

Dalej droga wśród pól do kolejnej części wsi – miasta.

 bodziszek łąkowy

przydrożny krzyż

Zatrzymujemy się na chwilę pogawędki z pewnym panem, który przedstawił nam przemiłą nową znajomą. Oto ona – Roma. Ma dopiero 4 miesiące, czyli znajomość może się interesująco rozwijać.

 Roma - owczarek belgijski 

Przed nami jeszcze tylko polna droga i las na horyzoncie. Jakie tu dorodne zboże rośnie - akurat materiał na zdjęcia. Ale nie możemy się zatrzymać, bo za nami toczy się traktor. Porusza się w naszym tempie, więc trzeba iść bez przystawania.

byle szybciej!
 

Ostatni odcinek trasy to znane do bólu ścieżki, po których odbywamy codzienne leśne marsze. Czyli jesteśmy w skarżyskim lesie na Górze Szpitalnej. 

tu traktor nas wyprzedził 

Tak wygląda nasza góra prawie w całości.

Po wyjściu z lasu ogłaszamy koniec wycieczki. Przebiegała bez planu, bez pośpiechu. Udała nam się.

Długość trasy? 14 kilometrów.

Zdjęcia – Edek i ja