Leśna i sielska niedziela

Pogoda dopisała, frekwencja również. Tym razem ja wymyśliłam trasę.

Zaczęliśmy w lesie na zboczu góry Piekło w okolicy Mirowa. Las głównie sosnowy, a w nim ukryte wśród zieleni skałki – piaskowce środkowo-jurajskie. 

Podobno jest tu planowany rezerwat, ale na razie skałki radzą sobie same. Ich wychodnie pojawiają się w różnych miejscach w niewielkiej odległości od ścieżki, łatwo do nich dotrzeć. 

 nasza grupka w rozsypce poszukuje skałek

skałki coraz mocniej pozieleniałe

Niektórzy zajrzą i od razu trudno im się powstrzymać od rycia w skale napisów przeróżnych. No cóż…

Po wyjściu z lasu wybraliśmy się na skraj Rogowa, żeby przejść polnymi drogami. Oczyma wyobraźni widziałam dwie wersje – optymistyczna przedstawiała kolorowe pola, zboża, maki, chabry, w pesymistycznej wyłaniały się ugory i szarość. 

Jak było?

Pola okazały się naprawdę bogate. Zboża już prawie dojrzałe. Maki przekwitły, ale chabry i inne kwiaty dodają barw. 

żniwa tuż, tuż

kolorowo

 pola i linia elektryczna 

 niby zwykły ziemniak, a jaki ładny kwiat 

dziurawiec zwyczajny

lucerna nerkowata

wyka

rumianek pospolity

 

Zaplanowałam przyjemną pętelkę polnymi drogami. Drogi zupełnie nienudne – w większości porządne i przyjemne do wędrowania. 

ruszamy w nieznane

 przed nami zagajnik

 

 dużo nas, prawie jak dawniej...

Jedna tylko dała nam w kość. Na mapie wyglądała nieźle, ale w terenie okazała się raczej nieuczęszczana. Trawy tam po pas. Z trudem się przedarliśmy. 

 dobrze, że trawy suche

 iłżeckie wiatraki na horyzoncie

Ta droga doprowadziła nas na niewielkie wzgórze wśród pól. Takie nawet z widokami. Na co? Na pola, rzecz jasna.

 ot, taki sobie pagórek

 widok z niego na południowy zachód

 

I jeszcze jedną ciekawostkę miały dla nas te pola. Napotkaliśmy tam całkiem przyzwoite głazy narzutowe. Leżały sobie nonszalancko przy drodze i wygrzewały w słońcu obłe grzbiety.

głazy narzutowe

 

W drodze do domu zatrzymaliśmy się jeszcze na kilka minut przy pomnikowych dębach szypułkowych rosnących przy szosie do Mirowa. 

 

Jest ich tam dziesięć, mają około 150 lat. Nie są identyczne – różnią się wysokością i obwodem pnia, większość rośnie po jednej stronie drogi, ale dwa lub trzy wychylają się  z drugiej strony. Jeszcze rok temu można tu było usiąść przy drewnianym stoliku. Teraz ze stolika ostały się nędzne resztki.

I tak minęła nam niedzielna wycieczka. Licznik wskazał 13,5 kilometra. Wniosek – to była trasa dla przyjemności, nie wyczynu.

Zdjęcia – Edek, Janek i ja