Garść zimowych drobiazgów

Pierwszy śnieg leży już trzeci dzień. Ubywa go, ale dzielnie się trzyma gałązek i uschniętych kwiatostanów. 

 

Śnieżne czapki okrywają zmarznięte kolory mijającej jesieni. Chwilowo trwa zmaganie dwóch pór roku. Na razie jest remis. Zobaczymy, co czas przyniesie.

Ostatnio zima często przegrywała. Kto wie, jak będzie w tym sezonie…

 

 

 

Śnieg na ziemi jeszcze się utrzymuje. Nie, żeby jakieś zaspy, ale coś się bieli pod stopami.

 

śniegu nie za dużo, ale jednak...

 

Ratunku! Na pomoc ginącej jesieni!
 

Najprzyjemniej prezentują się jesienne jagody – zima serwuje je pod warstewką bitej śmietany. 

 

Kałuże lekko zamarzają, ale rzeczka nie zwraca uwagi na mróz – spokojnie sobie płynie wytyczoną przez siebie trasą. 

 

Oleśnica na początku zimy

 

Ciszę i spokój mroźnego poranka przerywa niespotykany o tej porze, ale przecież znajomy, dźwięk. Nie do wiary – słyszę klangor żurawi! Pierwszego grudnia! Odwracam się i widzę te ptaki nadlatujące od północy. Chyba opuszczają swoje letnie siedziby w okolicach Lipowego Pola. Lecą po mojej wschodniej stronie na południe. A słońce świeci mi w obiektyw od południowego wschodu. Trudno, próbuję rozpaczliwcem złapać je w obiektyw. Zdjęcie wybitnie słabe (o, to mi się oksymoron trafił!), ale mam dowód na prawdziwość mojej opowieści.  

 

klucz w trakcie formowania
 

Skoro już się zrobił nieoczekiwany kącik ornitologiczny, to pokażę jeszcze inne ptaki spotkane przeze mnie tego dnia.

Sroczkę trzeba uważnie wypatrywać – jest. Ja zauważyłam jej obecność dopiero po zrobieniu pierwszego zdjęcia. 

 

sroczka na brzozie

 

aha!
 

Pozostałe ptaszyska spokojnie się posilały tuż przy granicy miasta. Kawki, jak kawki. Wszędzie ich pełno. Ale gawron nieco mnie zaskoczył. Początkowo myślałam, że jest jeden. Myliłam się. Na trawniku kręciło się ich kilka. 

 

kawka z chlebem

 

gołym okiem widać różnicę między gawronem a kawką
 

twardy orzech do rozłupania
 

Ot i całe moje obserwacje w pierwszym dniu meteorologicznej zimy. 

 

Śnieg przyczepił się do rzepu, czyli zamierza zostać na dłużej.
 

Zdjęcia – samodział 😉