Jedziemy do Łącznej, wysiadamy w …

… w Wąchocku, rzecz jasna.

Skąd taka dziwna decyzja? Jak to skąd? Bus w kierunku Łącznej nie przyjechał. Napatoczył się taki w kierunku Wąchocka, to się z niego skorzystało. Szczerze mówiąc, dużo wygodniejszy i bardziej nowoczesny niż ten, którym mieliśmy jechać pierwotnie. 

Tym razem nie chcemy powtarzać niedawnej trasy zastępczej. Wybieramy więc przejście drogą na południe od Wąchocka.

Na pierwszy ogień idzie spotkanie z Wąwozem Rocław. Jest okazja, bo krowy jeszcze go nie okupują. Dno wąwozu mocno podmokłe, ale ściany pokryte zrudziała trawą i resztkami śniegu nawet Edward uznaje za przyjemne dla oka. O tych, gdzie wypalano trawę szkoda wspominać. 

 wkraczamy do Wąwozu Rocław 

Pogoda zmienną bywa

Zwłaszcza na przedwiośniu. I taką mieliśmy w pierwszym dniu kalendarzowej wiosny.

Wyruszyliśmy z Wąchocka w pełnym słońcu. Maszerowaliśmy na zachód, więc słońce nie świeciło nam w oczy. Za to wiatr miał używanie – ten wiał z zachodu. Czyli, rzecz jasna, w pysk. W rezultacie przeszłam całą trasę w kurtce. Czasem nawet kaptur przyszło naciągnąć. 

 Wąchock kolejowy

Światło i cień

Właściwie tego wpisu miało nie być, bo wycieczki też nie było. Ale w niedzielę wybrałam się na zwyczajny spacer do lasu. Do towarzystwa zabrałam mojego debilka (tak pieszczotliwie nazywam malutki kieszonkowy aparacik fotograficzny).

Do czego służy szlak?

Do ratowania z opresji.

Taka sytuacja trafiła nam się w środę. 

Przygotowałam trasę nowymi drogami, zrobiłam mapkę (nawet w wersji na blog – może się jeszcze kiedy przyda), z dziesięć razy sprawdziłam rozkład jazdy i pojechaliśmy do Starachowic. Tu czekamy na przesiadkę – bus elegancki stoi w pewnym oddaleniu i ani drgnie. Pukamy, stukamy, bez reakcji. Dzwonię do firmy – rekolekcje są, bus nie kursuje. Następny za godzinę.

Toż zmarzniemy. A tu podjeżdża bus do Wąchocka. Szybka decyzja – wsiadamy.

Nie mam mapy, ale tam przecież szlak jest. Poradzimy sobie.

Na starcie chciałam ruszyć bez szlaku, nawet się udało, ale w połączeniu z brakiem mapy skutkowało drobnymi perypetiami w lesie. 

takiego obiektu z Wąchocka jeszcze na blogu nie było, ale pozazdrościłam Maciejowi pustułki, no to mam taki okaz (plastik jak nic)

Las jeszcze śpi

Cicho jest. Ptactwo jeszcze nie śpiewa. I zieleń jak w piosence Wałów Jagiellońskich: „zieleni się sosna, cóż, wiosna, zieleni się drzewko”*.

Czyli las szary, ale barwy dodają mu malutkie cytrynki, które co jakiś czas się pojawiają przy drodze. Uwijają się tak szybko, że nie zdążamy złapać ich w obiektyw.

las na przedwiośniu

Pałac, grodzisko i przedwiośnie

A do tego zestawu trójka nieco przegrzanych, ale gotowych na każdy upał, turystów.
Co z trasą? Świetna! Sama planowałam, to wiem.

Zaczynamy w Borkowicach.

Na początek zwiedzanie. Oczywiście nie wszędzie zaglądamy. Wybrałam kilka obiektów.

W porannym słońcu najlepiej prezentuje się zabytkowy spichlerz wybudowany pod koniec 19.w. Trudno go fotografować, bo właściciel ogrodził teren, ale skradamy się przy płocie z siatki i mamy taki oto materiał:

zabytkowy spichlerz

Tym razem na zimowo

Wycieczki do Zalewu Wióry odbywaliśmy wielokrotnie i o różnych porach roku z wyjątkiem zimy. Zapowiadała się słoneczna niedziela, dlatego postanowiliśmy ruszyć w tamte strony.

Trasa odbiegała nieco od dotychczasowych, bo wyruszyliśmy ze Stykowa Iłżeckiego. Okolice Zalewu w Brodach przykryła poranna mgiełka, toteż dalekich widoków nie było, ale w miarę upływu czasu widoczność się poprawiała.