Jedziemy do Łącznej, wysiadamy w …

… w Wąchocku, rzecz jasna.

Skąd taka dziwna decyzja? Jak to skąd? Bus w kierunku Łącznej nie przyjechał. Napatoczył się taki w kierunku Wąchocka, to się z niego skorzystało. Szczerze mówiąc, dużo wygodniejszy i bardziej nowoczesny niż ten, którym mieliśmy jechać pierwotnie. 

Tym razem nie chcemy powtarzać niedawnej trasy zastępczej. Wybieramy więc przejście drogą na południe od Wąchocka.

Na pierwszy ogień idzie spotkanie z Wąwozem Rocław. Jest okazja, bo krowy jeszcze go nie okupują. Dno wąwozu mocno podmokłe, ale ściany pokryte zrudziała trawą i resztkami śniegu nawet Edward uznaje za przyjemne dla oka. O tych, gdzie wypalano trawę szkoda wspominać. 

 wkraczamy do Wąwozu Rocław 

na razie ja prowadzę

w wąwozie (szkoda, że nie da się pokonać całej jego długości, bo im dalej, tym więcej chaszczy) 

lessowa ściana na szczycie wąwozu

Za wąwozem maszerujemy polną drogą. Latem była suchutka, a teraz różnie się ścieli. Dobrze by było mieć mapę dla sprawdzenia, czy dobrze idziemy. Niezawodny Janek wypożycza swoją i możemy sprawdzić – wszystko w porządku.

 na zakręcie

 pola na przedwiośniu

narada taktyczna

polna droga

A, że czasem trzeba pokonać wodne przeszkody, to tylko urozmaica trasę. 

jednak nie odleciałam 

w Ratajach
 

Docieramy do niebieskiego szlaku i postanawiamy skorzystać z niego, aby dojść do drogi w kierunku Wykusu. Z tym, że spontanicznie rezygnujemy z dotarcia na Wykus. Ostatecznie byliśmy tam niedawno.

 a na szlaku - wiadomo, wyżerka 

Zaświtało mi w głowie, że dawno nie zaglądaliśmy na Polanę Langiewicza. No to idziemy w tym kierunku. Chociaż nie od razu. Na początku zupełnie spontanicznie przechodzimy przyjemną leśną drogą, która niestety nie zbliża nas do polany, wracamy więc na szlak. 

cóż, że droga porządna ... 

Szczerze mówiąc niespecjalnie wygodny ten szlak – śniegu trochę tam leży, ale to drobiazg w porównaniu z licznymi powalonymi drzewami tarasującymi ścieżki.

 niewielki staw przy szlaku

 na szlaku

W końcu jednak docieramy na polanę wskazaną przez weteranów powstania w roku 1923 jako miejsce obozowania dyktatora powstania styczniowego – Mariana Langiewicza. Czy generał tu obozował, czy mieścił się tu jedynie obóz ćwiczebny jego wojsk, teraz już trudno sprawdzić. Ale polanę z taką historią warto odwiedzić. 

pomnik na Polanie Langiewicza

nasze obozowisko w historycznym miejscu
 

Po zejściu ze szlaku pieszego zmierzamy w kierunku naszej dobrej znajomej drogi nazywanej Zuzeanką. Idziemy sobie radośnie i spokojnie,  słońce przygrzewa. Pewnie złapaliśmy pierwszą wiosenna opaleniznę.

na Zuzelance 

Jaki obiekt stale spotykamy przy tej drodze? Pomnik przyrody nieożywionej – piaskowce dolnotriasowe, czyli naszą ulubioną Cygańską Kapę. Do pobliskiego Białego Kamienia nie zaglądamy, bo chcemy zdążyć na bus.

Cygańska Kapa
 

Droga doprowadza nas do zalewu na Żarnówce w Mostkach. Potem czeka nas spotkanie z kilkoma zabytkami. Jeden z nich to ustawicznie przeze mnie pokazywany dziewiętnastowieczny budynek administracyjny wielkiego pieca, w którym obecnie mieści się Wiejski Dom Kultury. Ten budynek był jednym z dziesięciu, w których działała pierwsza polska szkoła techniczna – Szkoła Akademiczno-Górnicza.

dworek w Mostkach

Nadarza się okazja dotarcia do ciekawego krzyża. Jest to krzyż wystawiony 1 czerwca 1863 roku, wykonany podobno w odlewni, która dostarczała również uzbrojenie dla powstańców (jak głosi wieść gminna – 2 działka). 
Trudno go dostrzec i sfotografować, bo jest umieszczony za płotem prywatnej posesji, otoczony gęsto rosnącymi tujami, które za jakiś czas zapewne zupełnie go zakryją. A szkoda, bo jest bardzo oryginalny, poczerniały. Udało mi się wyłowić zza tuj jedynie sam krucyfiks.  

powstańczy krzyż przy ulicy Cmentarnej w Mostkach (a jednak głowa Chrystusa na lewym ramieniu)
 

Z Mostek przechodzimy nad Żarnówką, która tworzy teraz malownicze rozlewiska.  

rozlewisko Żarnówki
 
I tak docieramy do Parszowa, gdzie decydujemy się na desperacki wyczyn. Przedzieramy się przez rów i zaglądamy do pozostałości ruin odlewni z roku 1748. Była ona częścią dużego zakładu hutniczego, który tu funkcjonował długie lata. 
Dostanie się tam nie jest  łatwym zadaniem i na pewno już się tam nie będziemy wybierać, bo strasznie to zarośnięte miejsce. No i samych ruin ubywa. 
W pobliżu jest jeszcze jeden wiekowy budynek, będący częścią owej huty, ale tak się zaplątaliśmy w krzakach, że wyszliśmy w oddalonym od niego miejscu i nie fotografowaliśmy go. Ten budynek pokażę przy innej okazji. 

to zdjęcie już było pokazywane na blogu, ale powtarzam je tutaj - ruiny w Parszowie jeszcze w niezłym stanie pozwalającym zobaczyć, jaki duży to był obiekt (lata sześćdziesiąte ubiegłego wieku)

 

ostatki osiemnastowiecznych ścian obecnie

I takie nieoczekiwane spotkania z przyrodą i historią przyniosła nam nasza spontaniczna wycieczka, która liczyła 17,5 kilometra.

Na wypadek, gdyby znów jaki bus nas zawiódł, Wąchock ma jeszcze kilka możliwych do przejścia tras. I na pewno nas wyratuje z opresji.

na mapce wykropkowałam na czerwono odcinki trasy bez szlaków turystycznych, zaś dwie niebieskie kropki, to oznaczenie miejsca powstańczego krzyża i ruin przemysłowych

Zdjęcia – Zosia, Edek, Janek i ja