Pałac, grodzisko i przedwiośnie

A do tego zestawu trójka nieco przegrzanych, ale gotowych na każdy upał, turystów.
Co z trasą? Świetna! Sama planowałam, to wiem.

Zaczynamy w Borkowicach.

Na początek zwiedzanie. Oczywiście nie wszędzie zaglądamy. Wybrałam kilka obiektów.

W porannym słońcu najlepiej prezentuje się zabytkowy spichlerz wybudowany pod koniec 19.w. Trudno go fotografować, bo właściciel ogrodził teren, ale skradamy się przy płocie z siatki i mamy taki oto materiał:

zabytkowy spichlerz

Nie sposób przegapić oryginalnego św. Jana Nepomucena. Figura osiemnastowieczna, pomalowana trochę dziwnie. Trudno powiedzieć, czy to tradycja od lat, czy tylko wybryk współczesnych malarzy z puszką farby olejnej. Jedno jest pewne – nigdzie takiego Nepomucena nie spotkacie. Tylko w Borkowicach!

I co? Widzieliście gdzieś takiego świętego Jana Nepomucena? 

Po przeciwnej stronie ulicy kusi nas brama w odrodzeniu rozległego parku w stylu angielskim. Zarówno spichlerz jak i park z pałacem były własnością rodu Dembińskich. Przez park prowadzi zielony szlak pieszy, dlatego odważamy się przejść alejkami, bo nie da się przegapić tablic z zakazem przechodzenia przez „teren budowy” (Jakiej budowy? Żadnej nie widać.) Wśród okazałych drzew najbardziej rzuca się w oczy potężny platan.

plan ogólny

pień ze sztafażem

 

I wreszcie pałac. Zbudowany w roku 1908 według projektu Władysława Marconiego i Zygmunta Hendla, czyli nie taki znów stary, ale opuszczony. Na początku wojny Niemcy odebrali go Dembińskim przeznaczając na siedzibę Wehrmachtu, potem był tu rosyjski lazaret, a do roku 1987 szkoła rolnicza. Dalszych losów pałacu nie ogarniam – co strona internetowa, to inne informacje. A pałac, zdewastowany tuż po wojnie, marnieje. 

 fasada frontowa

Jak widać styl obiektu eklektyczny. Ale, jak dla mnie elegancki. Podobno bardzo to był nowoczesny obiekt. Świetnie wyposażony. Oj, zasługuje na drugą szansę. 

widok od wschodu i południa 

W niewielkim oddaleniu zauważamy jeszcze jeden niszczejący obiekt. To zapewne rządcówka. Teraz pilnuje jej niewielki jazgotliwy psiak. 

rządcówka z przylegającym do niej kurnikiem

 

Po takiej porcji zwiedzania wyruszamy na szlak. A, niech i ja raz zrobię wycieczkę szlakiem. Dla urozmaicenia wybieram rowerowy. Oczywiście głównie z powodu pory roku. Śnieg topnieje, błoto się zaczyna panoszyć, trzeba wybierać niezłe drogi.

I ta jest niezła. Na początku prowadzi skrajem parku w niewielkim wąwozie.

na szlaku 

Potem wkraczamy na porządną leśną drogę. Na lato się nie nadaje, ale teraz – świetna. Przy coraz wyższej temperaturze śnieg dosyć miękki i nie śliski. A przy drodze współczesna kapliczka myśliwska. 

kapliczka

zaskakujący okaz we wnętrzu

 

Planuję rozstać się ze szlakiem, ale jak ten tylko skręca, zaraz na naszej drodze pojawia się inny – tym razem czerwony. Ale i jego udaje nam się pozbyć.  Skręcamy na wschód i maszerujemy leśną drogą, która zapewne kilkadziesiąt lat temu prowadziła przez wieś Galapatów (tak sugeruje mapa). Teraz o wsi świadczą resztki płotów, drzewa owocowe, czasem podmurówka. No i dziewiętnastowieczny krzyż na skraju wsi - tuż przy skrzyżowaniu dróg oraz o sto lat młodsza od niego figurka Matki Boskiej w "centrum wsi" poświęcona w roku 1947.   

dziewiętnastowieczny krzyż

   

Naszym celem jest Wola Kuraszowa, przez którą prowadzi pieszy szlak zielony. A, niech prowadzi. Jest tak słabo znakowany, że nawet nie przeszkadza.

We wsi mam MISJĘ. Bardzo chcę odszukać ślady grodziska z przełomu 11. i 12. wieków. Na mapie jest ono zaznaczone za Rzucowem, ale strona gminy Borkowice sugeruje, że jest w Woli Kuraszowej. Podają tam, że w tej okolicy istniał gród będący strażnicą graniczną Kasztelanii Żarnowskiej. Podobno grodzisko ma kształt pierścieniowaty i jest otoczone parkiem z pomnikowymi dębami.

No to szukamy!

Przyznam się, że szukałam śladów grodziska na mapie satelitarnej. Szkoda fatygi. To, co wydawało mi się grodziskiem, wcale nim  nie jest.

Na szczęście mieszkańcy wsi wiedzą, że grodzisko jest. Nawet wiedzą, gdzie jest, ale nie wszyscy potrafią to wytłumaczyć. Jedno jest pewne – trzeba przejść całą wieś, a potem to się zobaczy. Takiej górki pani nie zobaczy? No, powiem wam – nie zobaczy, bo górka schowana. 

W końcu spotykam małżeństwo. On – pani, tam nic nie ma. Ona – pójdzie pani tą drogą, jak droga skręci w prawo, to pani w lewo. I się znajdzie.

Znalazło się. Dokładnie według opisu.

Wchodzimy w drogę naprzeciwko domu z numerem 6, a potem idę według instrukcji i wypatruję dębów. Są! Ale, żeby pomnikowe, to raczej nie. Przyzwoita dróżka do nich prowadzi. I oczywiście do pierścieniowatego grodziska. Szkoda, że słońce akurat nie świeci, więc teren wygląda niezbyt plastycznie. Jest to coś jakby krąg pagórków z płaskim  terenem wewnątrz. Na tym płaskim zrobiliśmy sobie śniadanie. Kto wie, może tam właśnie była sala jadalna dawnych wojów? Na pewno była!

średniowieczne grodzisko

 tu śniadają współcześni turyści 

 

Opuszczamy średniowiecze i wracamy na drogę. Przed nami Rzuców. Tym razem chcemy zajrzeć do ruin dawnej gwoździarni zbudowanej w 1864 roku przez Wojciecha Krygera. Zaglądamy, rzecz jasna. O tej porze roku jest to możliwe. Widać przez zarośla, że budynki fabryczne zajmowały spory teren. Wśród mchu rysują się fundamenty, małe strumyki to pewnie dawny kanał doprowadzający wodę do gwoździarni.
Korekta po przeczytaniu komentarza pani Małgorzaty.
Zaglądaliśmy nie do ruin gwoździarni, a do pozostałości elektrowni (szczegóły w komentarzu poniżej). Zastanawia mnie tylko, że nie trafiłam nigdzie dotychczas na informacje o tej elektrowni. Trzeba się bardziej przyłożyć do poszukiwań.  

 ruiny

Co też to mogło być?

prawdopodobnie kanał

Na zwiedzaniu czas upływa szybko i nagle się okazuje, że mamy już niewiele ponad godzinę do odjazdu busa z Chlewisk. Postanawiamy zrezygnować z oglądania dworu w Rzucowie i ruszamy brzegiem stawów w kierunku lasu, a potem szosy w kierunku Chlewisk. 

 rozmiękło 

Trzeba przyznać, że bus przyjeżdża punktualnie. Ale i tak zdążamy wypić kubek herbaty na przystanku. Na zwiedzanie Chlewisk nie ma czasu. I tak nazwiedzaliśmy się do woli. Nieprawdaż? 

zegar w Chlewiskach (późni się)

 

Długość trasy wyliczyłam na podstawie mapy na 16 kilometrów. Było przyjemnie i świątecznie. Koledzy elegancko wystąpili z okazji święta. Czekoladki pyszne!

zamiast reklamy czekoladek mapka trasy (ścieżka nad Porąbką prowadzi do grodziska zaznaczonego na tej samej mapie na północny wschód od Rzucowa - duża różnica) 

Zdjęcia – Janek i ja