Nie pytajcie, gdzie byliśmy w niedzielę, bo …

nawet na torturach nikt z nas tego nie wydobędzie. Żeby zacząć zeznawać, trzeba wiedzieć cokolwiek, a my nie wiemy. I już.

Oczywiście nie cała trasa jest spowita mgłą tajemnicy. Ale przynajmniej połowa.

Na początku nic na to nie wskazywało. Wyruszyliśmy z Kucębowa Dolnego na zachód, dotarliśmy do „Piekielnego szlaku”, który pokrywa się z żółtym, ale teraz lepiej więcej szlaków narobić, zawsze ktoś się skusi. Jeden pójdzie żółtym, drugi piekielnym i każdy zadowolony. 

kamienny krzyż z 1813 roku w pobliżu wsi Luta 

Oba szlaki (czytaj - jedna solidna droga) doprowadziły do wsi Krasna, po czym piekielny delikatnie się zdematerializował, a żółty zbladł. W dodatku grupę opuścił kolega Ed, który zapragnął spotkania oko w oko z rzeką Krasną. Kiedy do niego dzwoniłam później, nie wiedział, gdzie dokładnie się znajduje, ale randka z rzeką chyba się udała, bo na końcowym przystanku zameldował się  w umorusanych spodniach i z aparatem pełnym zdjęć. Podobno nieźle się nagimnastykował pokonując przeszkody terenowe na lewym brzegu rzeki.

 

widoki z lewego brzegu Krasnej

świeży "zgryz"

tu zaszła zmiana w ulubionym miejscu Edka, czyli zdjęcie odcinka Krasnej pokazywanego dwa tygodnie temu (tu link)

Pozostała część grupy  radośnie pomaszerowała szlakiem żółtym równolegle do Krasnej. Pięknie było! Sucho, słonecznie, ciepło. Ze dwa razy opuściliśmy szlak, żeby zajrzeć nad rzekę. Nawet niebrzydko ona się prezentuje, ale uparcie dążyliśmy dalej.

 

tak większość grupy widziała Krasną (z prawego brzegu)

Aż tu nagle szlak nas opuścił. Jakoś nikt się tym nie przejął, bo na horyzoncie majaczyła asfaltowa szosa, no to się poszło w jej stronę. Niestety, nie był to ten asfalt, na którym nam zależało – do Błotnicy, a inny – do Duraczowa. Wyjęliśmy wiec wreszcie kompasy i zaczęliśmy iść jak „prawdziwi turyści” – według mapy i kompasu. A czym się to kończy w moim wykonaniu? Znalezieniem fajnej drogi na skróty przez las do Błotnicy! Te fajne drogi mają to do siebie, że lubią się nagle skończyć i rozgałęzić na kilka innych, nieobecnych na mapie. Ta też nas tak wystawiła, a w dodatku zafundowała fragment lasu ogrodzony płotem. 

jadalny czy trujący? jadalny - czernidłak kołpakowaty

Ale potem pojawiła się jeszcze fajniejsza droga –  no cud, miód (bita droga w środku lasu). O, to już był materiał do rozwinięcia sporej dyskusji z udziałem mapy, kompasu, rąk, spoglądania na słońce, ale bez przekleństw (kultura, proszę państwa, u nas na pierwszym miejscu). W efekcie powierzyliśmy mapę i nasz los w ręce Andrzeja, który jako jedyny miał PLAN i postanowił doprowadzić nas do czerwonego szlaku. Poszliśmy za nim. Kierował się na północ i północny wschód – tyle wiem. Zdezorientowane stadko podążało za nim i prawie wpadło w szpony hazardu, bo już się szykowały zakłady, gdzie dojdziemy. Panie, zwłaszcza ja, planowały późny powrót do domu, zachwycały się naprawdę ładnym lasem i nawet nie próbowały zgadywać, gdzie jesteśmy. Janek twierdził, że zgodnie z obietnicą zawartą w zapowiedzi trasy, punktualnie o 12 55 będziemy na przystanku w Stąporkowie. I jak myślicie? Byliśmy? 

gdzieś w środku lasu

Byliśmy!! Jak to Andrzej osiągnął, to tylko on jeden wie. Trochę mu zapewne pomógł szlak konny, który napotkaliśmy i nim poszliśmy w końcowym odcinku leśnej eskapady. A późniejszy marsz przez Stąporków w tempie olimpijskim – niezapomniany. Mam tylko nadzieję, że nie zniechęci on nikogo do dalszej aktywności turystycznej.

Statystykę mamy taką trochę umowną – na podstawie obliczeń z mapy i czasu przejścia wnioskuję, że przeszliśmy i przebiegli około 22 kilometrów.

zdjęcia - Edek i ja