Żaden kamieniołom się przed nami nie ukryje

Zwłaszcza przed kolegą Edwardem. Wypatrzył jeden niedawno na mapie i dał mi na niego zlecenie. Miałam go odszukać w terenie. Cóż było robić, przyjęłam robotę.

Żeby wycieczka nie była za krótka, wyruszyliśmy w sporej odległości od celu wyprawy. Maszerowaliśmy z Grzybowej Góry ogólnie rzecz biorąc na północ. I był to marsz na rozruszanie, bo miejsca znane, często odwiedzane. Na wietrzny poranek w sam raz, bo w lesie przyjemnie i ciepło.

poletka wśród ugorów

przedwiośnie w lesie

leśna dróżka 

kapliczek na tym drzewie wciąż przybywa

krótka narada - zaraz kompas pójdzie w ruch 

 

Odcinek polny w stronę Krza Niedźwiedziego dostarczył trochę atrakcji w postaci przewiania. Poza tym okazało się, że zaginiony głaz narzutowy nadal nie wrócił na swoje dawne miejsce. Ale tęsknimy.

na granicy lasu i pól

zboża jeszcze drzemią  

na drodze w kierunku Krza Niedźwiedziego 

 

Za Kierzem spotkanie ze starym znajomym mostem „oponowym”, który nieodmiennie uświadamia mi, że tworzywa sztuczne są wieczne. Jeszcze za marne trzysta lat turyści tu przyjdą (o ile drzewa zostaną) i spokojnie pokonają strumyk na skraju lasu po tych oponach od malucha. 

mostek oponowy - zawsze do usług

 

Po śniadaniu zaczynamy zmieniać kierunek marszu na bardziej północno zachodni, żeby jednak znaleźć obiecany kamieniołom. Wśród pól Gąsaw Rządowych wieje solidnie, ale uparcie dążymy przed siebie. Czyli do stacji kolejowej w Szydłowcu, która, jak wiadomo, jest oddalona od właściwego Szydłowca o ładnych parę kilometrów. 

 rozległe pola Gąsaw Rządowych

podupadająca willa w Gąsawach 

to ona cztery lata temu

rozlewisko przy drodze do stacji kolejowej

pozostałości budynku stacji w Szydłowcu

 

My jednak nie wybieramy się  do miasta. Zmieniamy ostro kierunek marszu na zachodni i wreszcie docieramy do porządnej drogi leśnej, która prowadzi do poszukiwanego kamieniołomu. Nieśmiało przypominam sobie, że to ja go miałam znaleźć, ale kolega Ed wyrwał do przodu jak gazela i to on pierwszy go wypatrzył.

Przyjemny ten kamieniołom jest. Ma jedną ścianę skalną, a poza tym jest wypełniony wodą. Na razie woda zamarzła, ale to nawet lepiej, bo przynajmniej daje się ją zobaczyć na zdjęciach. Poza tym cały jest otoczony lasem, ale można przejść wokół niego. Widać, że miłośnicy ognisk też tu mają używanie.

Poza tym żadnych informacji o tym miejscu nigdzie się nie udało znaleźć. 

nieczynny kamieniołom w Sadku 

 

Przyszło nam wrócić do drogi i zaraz znaleźliśmy się we wsi Sadek. Tu trochę wydłużyliśmy planowaną trasę, żeby dotrzeć na skraj wsi, gdzie kilka lat temu umieszczono krzyż upamiętniający śmierć dwóch żołnierzy AK – Jana Bąka i Aleksandra Szymańskiego. Zostali oni zastrzeleni przez hitlerowców w tym miejscu w lipcu 1944 roku.  Krzyż ufundowała córka Jana Bąka.

Jest w tej wsi jeszcze jeden krzyż związany z wojenna historią Sadku, ale zostawiliśmy sobie dotarcie do niego na inna wyprawę.

płyta upamiętniająca Janusza Kusocińskiego - patrona szkoły w Sadku

krzyż na miejscu egzekucji żołnierzy AK

 

Sami zaś powędrowaliśmy leśną ścieżką na zachód, a potem na północ, żeby dotrzeć do przystanku we wsi Barak. 

A tam trwa budowa nowej drogi szybkiego ruchu w kierunku Radomia. Na całej trasie tak nie ubłociliśmy butów jak na tym ostatnim odcinku. Nic to, najważniejsze, że na bus zdążyliśmy, a nawet trochę czekaliśmy.

Licznik wskazał, że przeszliśmy 18,5 kilometra. Trochę nas wiatr przewiał, ale deszczu ani śniegu nie było. Pogoda niezła. Warto było wyjść z domu.   

Zdjęcia – Edek, Janek i ja