Trasa na szóstkę z plusem

Zaplanowana była skromniutko - ot, dotrzeć z Rusinowa do Przysuchy omijając asfalt. I taka właśnie była, tylko zapragnęła zrobić nam kilka niespodzianek. 

Z Rusinowa wyruszyliśmy na południowy wschód ulicą Zaciszną, która wkrótce doprowadziła nas do lasu.

drewniany dom na skraju Rusinowa 

W lesie droga najpierw bardzo wygodna, potem mniej wygodna, ale do przejścia. Mapa zapowiadała spotkanie z rzeką Wiązownicą. Odbyło się ku obopólnemu zadowoleniu - rzeka płynie dalej, a my się  nie zmoczyliśmy przy jej przekraczaniu. Trochę nas tylko po tym lesie rzuciło i nieoczekiwanie spotkaliśmy niewystępująca na mapie szosę asfaltową. Musi nowa - mapa ma już kilka lat.

  

w lesie za Rusinowem

 

Dzięki temu nieoczekiwanemu spotkaniu dotarliśmy na zachodni kraniec wsi Klonowa, a tam to już prosta, miękka droga do wsi o uroczej nazwie Gaj. I w tym Gaju wcale nie ponuro, wręcz przeciwnie. Mapa zapowiada tu młyn nad rzeką, której nazwy ani mapa ani spotkany w sadzie mieszkaniec nie znają. 

skrajem lasu do Gaju

 

Młyn jeszcze jest. Stoi sobie nad rzeczką i starzeje się dostojnie. 

młyn w Gaju

tu były stawidła

pozostałości wyposażenia

Z Gaju wędrujemy w kierunku Smogorzowa. Jest asfalt i są rozterki.  Mapa zapowiada w tej wsi nowy kościół, a my z okien autobusu stary widzieliśmy. Mamy sporo czasu (dziwne, ale prawdziwe), idziemy więc zrobić foto kościoła, a potem może sprawdzimy, jaki on jest - stary czy nowy. 

kościelna wieża w oddali

Podchodzimy i już wiemy. Kościół stary, widzimy przy nim nagrobek z drugiej połowy osiemnastego wieku.  A jakież piękne płaskorzeźby znajdują się przy portalu!

kościół pod wezwaniem Nawiedzenia NMP w Smogorzowie

 nagrobek z roku 1769

ozdobny fryz na ścianie kościoła  

płaskorzeźba z Ukrzyżowaniem

długo się zastanawiałam, kto jest przedstawiony na tej płaskorzeźbie i doszłam do wniosku, że to MB Bolesna (powinna jednak mieć 7, a nie 5 mieczów)

 

No i niespodzianka  - kościół ma efektownie zdobione wnętrze, które jest akurat w konserwacji. Możemy nieśmiało zajrzeć do środka i podziwiać bajecznie piękną dekorację rokokową w prezbiterium, a w kaplicy bocznej świeżo odnowioną barokową. 

barokowa dekoracja w kaplicy

ołtarz główny i rokokowe malowidła w prezbiterium

 

W drugiej kaplicy trwają prace, a chciało by się tam zajrzeć, bo kusi na przykład efektowny nagrobek z dwoma portretami i herbem Duninów. Może po renowacji uda się go zobaczyć w pełnej krasie. 

Jeden nagrobek widzimy w nawie głównej, podziwiamy też rokokowe ołtarze i ambonę. Skąd tu Duninowie? Otóż byli oni przez wieki właścicielami Smogorzowa, uposażali wcześniejszy kościół, a ten został odnowiony i rozbudowany o dwie kaplice, w siedemnastym wieku przez Karola Dunin Wąsowicza.

nagrobek z herbem Duninów - Łabędziem

ołtarz boczny św. Mikołaja 

piękna ambona

Z żalem opuszczamy świątynię, bo przed nami jeszcze kawałek drogi. To spacer polną drogą sąsiadującą z sadami, które teraz owocują nadzwyczaj obficie.

na drodze ze Smogorzowa

w sadzie

 

A  na końcu drogi Skrzyńsko i jego kościół pod wezwaniem św. Wojciecha, o którym wiemy, że jest sanktuarium Matki Bożej Staroskrzyńskiej, ale nie spodziewamy się obejrzenia Jej wizerunku, bo jest dzień powszedni i kościół na pewno będzie zamknięty. 

 kościół w Skrzyńsku

Po drodze opowiadam o cudownym odzyskaniu mowy i wzroku przez komesa Piotra Włostowica z rodu Łabędziów (w historii, którą czytałam dzięki jednemu z komentarzy pod starym wpisem, nazywa się on Petrek Włast). On to ufundował pierwszy kościół w Skrzyńsku, a potem kiedy popadł w niełaskę u Władysława Hermana i stracił język, modlił się przed obrazem MB w owym kościele.

Matka Boża Staroskrzyńska   

Jest też świetna część tej legendy mówiąca o tym, jak budowano nowy kościół i on koniecznie chciał być zbudowany na tym, a nie innym miejscu - materiał budowlany sam się przenosił nocą z placu na niewielkie wzgórze. I na tym wzgórzu kościół zbudowano.

A plac w Skrzyńsku nosi nazwę ... Plac Świętego Marka! I stoi na nim kolumna tego świętego, chociaż jest na niej nie patron kolumny, a Dzieciątko Jezus. Trzy lata temu (tu link) ubolewałam, że owa kolumna gdzieś zniknęła. A teraz - jest! Wróciła z renowacji.

 mocno nadgryziona zębem czasu kolumna w roku 2010

i obecnie 

Po obejrzeniu kolumny podchodzimy niepewnie do kościoła, a tam znów działa magia naszej trasy na szóstkę z plusem. Fotografuję portal i widzę otwarte drzwi!

 portal

Wchodzimy do środka, a tam wielki dziwny sprzęt, jakby dźwig, na nim pracownik czyszczący ołtarz główny. 

 prace we wnętrzu kościoła

Cichutko, żeby nie przeszkadzać i nie narazić się na wyproszenie, zwiedzamy kościół. Oglądamy ołtarze, tablice epitafijne. Obraz Matki Bożej też możemy zobaczyć! 

dziewiętnastowieczny ołtarz w kaplicy 

 nagrobek z trudnym do odczytania napisem

jeden z ołtarzy bocznych

Po takiej niespodziance możemy spokojnie kontynuować naszą trasę. Niewiele jej już zostało - byle dojść do Przysuchy, co ułatwia nam szlak zielony prowadzący obok przysuskiego cmentarza, a potem cienistą aleją w stronę miasta.

cmentarna kaplica Dembińskich herbu Nieczuja z Przysuchy

stare krzyże

 w lipowej alei

 

Na zakończenie wędrówki zaglądamy jeszcze w kilka miejsc w Przysusze i wracamy do domu.

pałac Dembińskich w Przysusze (obecnie Muzeum im. O. Kolberga)

 okazały buk w parku

synagoga w Przysusze - rok 2010

 i obecnie

zabytkowy spichlerz bez zmian

 

Trasa liczyła 16,6 kilometra i naszym zdaniem zasłużyła na wysoką ocenę. 

mapa trasy

Zdjęcia - Edek i ja