Kilo błota pod butem

To miało być nasze pożegnanie z okolicami Chmielnika. Przejście grzbietem wzgórz, które kilkakrotnie oglądaliśmy z okien busa i wydawało się, że widoki tam będą rewelacyjne.

Wybraliśmy się na tę trasę w niedzielę. Wysiedliśmy w Lisowie.

I widoki od razu były trudne do określenia. Powiedziałabym zamglone.

Pełni nadziei na poprawę pogody wyruszamy na trasę. 

w Lisowie zapowiedź jesieni 

Na skraju Lisowa oglądamy kolejny z krzyży zbudowanych z części uzbrojenia po bitwie 13 stycznia 1945 r. Tym razem wykorzystano dużą część czołgu – to lufa z jarzmem.

oprócz lufy z jarzmem zastosowano tu pocisk przeciwpancerny i łuski po nabojach  

 

Dalej maszerujemy polnymi drogami w stronę Piotrkowic. Mgła nie daje za wygraną.

na trasie

 na głogach krople mgły, a może deszczu 

 

W Piotrkowicach natrafiamy na interesującą kamienną figurę z roku 1749. Nie potrafimy określić, jaki święty jest na niej przedstawiony. Niemłoda mieszkanka wsi sugeruje świętego Piotra. Trochę nam to nie pasuje, dlatego po powrocie do domu rozpoczynamy intensywne poszukiwania rozwiązania zagadki. Dopiero strona Stowarzyszenia Dziedzictwo Piotrkowic daje odpowiedź – to figura świętego Franciszka. 

figura św. Franciszka

 

Podobno święty został zamieniony w kamień i co roku przesuwa się o jedno ziarenko piasku w stronę Kaplicy Loretańskiej w Piotrkowicach. Jak tam dotrze, wiadomo – koniec świata. Nie martwicie się – ma sporo drogi do przejścia, ale chyba jednak mniej niż Pielgrzym na Święty Krzyż. 

święty Franciszek - Pielgrzym z Piotrkowic

 

Za Piotrkowicami wreszcie zbliżamy się do naszego grzbietu. Idziemy początkowo u jego podnóża, ale kolega Ed ciągnie nas wyżej. Droga jest początkowo dobra. Widoki – bez zmian.

podchodzimy

 wśród pól

 gdzie te widoki?

 

Na grzbiecie buty nam przemiękają w mokrej trawie. Wspinamy się na jego najwyższe wzniesienie – Kamienną Górę (295 m n.p.m.).

w stronę Kamiennej Góry

polna niespodzianka - nieoczekiwanie lądujemy w Tarnowie! 

nędzna namiastka widoków 

 

Potem suniemy w kierunku kamieniołomu, którego nie ma na mapie. To działająca ledwo od czterech lat kopalnia Suchowola - Kamienna Góra. Trzeba przyznać, że sporo już wykopano przez tak krótki czas. 

przyroda i kamieniołom - kto wygra?

mała podpowiedź

 

Fotografujemy kopalniane widoczki, a do naszych butów przyklejają się kolejne warstwy ciężkiej gliny. Poruszamy się z trudem, bo nie dość, że buty ciężkie, to i śliskie bardzo. 

kopalnia Suchowola - Kamienna Góra I

 

Na szczęście poza terenem kopalni udaje nam się pozbyć części balastu i możemy wędrować dalej. A co dalej? No cóż… kolejna kopalnia. Tym razem kopalnia wapienia Celiny. 

 radość wędrówki

 kolejna kopalnia na horyzoncie

I powtórka z rozrywki. Ja uskuteczniam swoisty taniec na glinie, bo każdy krok do przodu staje się sunięciem w nieprzewidywalnym kierunku. Mimo trudności w poruszaniu się fotografujemy prawie pustynne krajobrazy. 

 tu jeszcze trochę zieleni w tle

a tu już prawie pustynia

Nie powiem urządzenia fabryczne też mają swoisty urok. Byle tylko nie upaść w tę glinę, której pełno pod nogami. 

kopalnia i my 

Zmęczeni walką z podłożem postanowiliśmy zakończyć nasze przygody z gliną i zrezygnowaliśmy z marszu w kierunku trzeciej kopalni i Chmielnika. To było ponad nasze siły.

Taniec na glinie zakończyliśmy na przystanku w Celinach. Buty się jakoś odczyściło i kierowca wpuścił nas do busa. 

Trasa liczyła raptem 11,5 kilometra, ale nawet poprawa pogody nie była w stanie zmusić nas do jej kontynuowania.

Zdjęcia – Zosia, Edek, Janek i ja