Co nowego w naszym lesie?

Zmiany obserwujemy od dłuższego czasu. Pierwsza wpadła na trop Zosia, która pokazała kilka zdjęć drewnianych konstrukcji, jakie pojawiły się w naszym lesie.  Było to jakoś w kwietniu.

Czyżby drzwi do lasu?

no może...

 drogowskaz w przygotowaniu

 

Kolejne zmiany zaobserwowałam w maju i na początku czerwca. Na niektórych moich ścieżkach pojawiły się kierunkowskazy i miejsca wypoczynku – ławeczki i solidne kosze na śmieci. Te kierunkowskazy zwykle pokazywały kierunek przeciwny do tego, w jakim chodzę, ale były. 

Zauważyłam też solidne konstrukcje przygotowane do umieszczenia tablic informacyjnych. I brama do lasu zmieniła się ewidentnie. Teraz pojawił się na niej napis informujący o głównym organizatorze przedsięwzięcia. Jest nim Nadleśnictwo Skarżysko, które w tym roku obchodzi jubileusz stulecia. 

Przy wyznaczonej kierunkowskazami ścieżce znajdują się dwie z pokazywanych przeze mnie mogił z czasów 2 wojny światowej. Oznaczono je tablicami, przygotowano solidne dojście. Już teraz nikt nie musi poszukiwać tych mogił – droga do nich prosta i wygodna. 

Minęło trochę czasu i na ścieżce nastąpiły kolejne zmiany. Umieszczono tu na obsypanych kamykami podwyższeniach 20 kamiennych bloków (piaskowce) z płaskorzeźbami. Każda z płaskorzeźb jest podpisana – to wyobrażenia kolejnych tajemnic różańca.  Autorem płaskorzeźb jest pan Wojciech Tarka. Ten element ścieżki wskazuje na kolejnego jej organizatora – parafię Matki Bożej Ostrobramskiej w Skarżysku. 

pierwsza z tajemnic Części Radosnej 

czwarta tajemnica Części Światła

czwarta tajemnica Części Bolesnej (ta część płaskorzeźb jest najtrudniejsza do fotografowania,  bo kamienie umieszczone w gęstym liściastym lesie przy słonecznej pogodzie są pokryte plamami światła i cienia, a w dzień pochmurny giną w ciemnym miejscu)

 trzecia tajemnica Części Chwalebnej 

Te płaskorzeźby tworzą ścieżkę różańcową połączoną ze ścieżką historyczno - przyrodniczo - edukacyjną. 

W okolicach kamienia z tajemnicą „Ustanowienie Eucharystii” znajduje się spora polanka z miejscem na posiłek. Duża ilość tablic wokół stołów może sugerować, że będzie tam można prowadzić pogadanki na tematy prezentowane na nich. Zapewne przyrodnicze lub historyczne.

A jak wygląda sama ścieżka? Jak to ścieżka w lesie – wszystko zależy od pogody. Prowadzi przez przyjemne leśne zakątki (głównie liściaste lub mieszane), po deszczu bywa podmokła, a jesienią, kiedy liście nabiorą złocistych barw może być bardzo kolorowa.  

Teraz jeszcze czekam na tablice informacyjne. Myślę, że pojawią się w najbliższych dniach, bo na 2 lipca organizatorzy ścieżki zaplanowali jej uroczyste otwarcie (tu link do oficjalnych zapowiedzi). 
Uzupełnienie z 1 lipca 2020:
Tablice już się pojawiły. Informują o historii i walorach przyrodniczych lasów na terenie nadleśnictwa Skarżysko. Chcę zwrócić uwagę na jedną z nich - poświęconą leśniczemu Kazimierzowi Szaferowi, który był również utalentowanym fotografem utrwalającym na zdjęciach pracę leśników w okresie międzywojennym.  Szafer uczestniczył w kampanii wrześniowej, w późniejszym czasie wstąpił do AK, był plutonowym podchorążym podobwodu "Morwa", dowódcą 105. Plutonu Kompanii "Jodła" (pseudonim "Grzyb"). W leśniczówce "Pleśniówka", gdzie mieszkał, znajdowały się magazyn broni i skrzynka kontaktowa AK. Aresztowany za działalność patriotyczną, był katowany dwa tygodnie w Skarżysku, a potem wywieziony do obozu koncentracyjnego Gross-Rosen, pod koniec wojny został przeniesiony do obozu Hersbruck. Tam zmarł 22 marca 1945 roku. Nigdy nie zdradził swoich towarzyszy broni. 

to z tej tablicy zaczerpnęłam informacje o K. Szaferze - są tu również prezentowane zdjęcia jego autorstwa 

fotografia z tej tablicy

Sama ścieżka liczy 1700 metrów, czyli pół godziny wystarczy na jej przejście. Uważam jednak, że to stanowczo za mało – jeśli mamy zamiar przejść ją solidnie, z zastanowieniem, w skupieniu, nie będziemy się śpieszyć. Możemy przy okazji wypatrzyć jakieś roślinki. Na zwierzęta bym nie liczyła, bo żeby spotkać lisa czy sarnę, trzeba iść cicho. Mnie się to udało. Ale bez zdjęć. Byłam zbyt powolna.

dzwonek brzoskwiniolistny

 modrzew
 

I jeszcze sprawa organizacyjna – ścieżka zaczyna się przy końcu ulicy Grottgera, a kończy w pobliżu siedziby nadleśnictwa. I tu dzieciaki mogą kontynuować wycieczkę, bo teren wokół tej siedziby od dawna oferuje kolejną ścieżkę – tym razem tylko przyrodniczą – dla uczniów.

a tak prezentuje się ścieżka w całości - plan umieszczony na jednej z tablic informacyjnych
 

Zdjęcia – Zosia i ja