Ach! jechać, jechać gdzieś nam, gdzie w koło cisza leśna. Tam na zmęczone uszy kłaść okład z tej głuszy.*

No to pojechaliśmy za całe 6,30 zł do Borek, a tam – w las. Nie powiem, wędrowaliśmy niebieskim szlakiem, ale sam się napraszał, to głupio by było rezygnować z  okazji.  

las zaprasza

Idziemy więc sobie porządną drogą przez las, coraz dalej od ludzkich osiedli, „i gdzież spokój, u licha!”*. No właśnie. Okazało się, że Mistrz miał rację „Ach, cisza, cisza leśna nie jest taka cicha. Niestety – nie jest.”* Na oko byliśmy naprawdę głęboko w lesie, ale uszy nie były tego pewne – gdzieś w oddali warczały piły motorowe, traktory. Czyli wrażenia jak ze średniej wielkości tartaku. W końcu i oczy się przetarły – wkroczyliśmy na trasę wywózki drewna. Ale nie z nami takie numery, pokonaliśmy cywilizację. Błoto się ominęło bokiem. Za to prawdziwe leśne bagno – o, to wyzwanie godne turysty pieszego. Trzeba się było wykazać zręcznością i pomysłowością, żeby ominąć najgłębsze trzęsawisko. I z tym sobie poradziliśmy!

Wystarczy zejść nieco ze szlaku, aby znów trafić do źródła Biały Stok.

 ślady cywilizacji na szlaku

a to przyzwoite bagno - aż miło 

W ten sposób dotarliśmy do rezerwatu Skałki Piekło pod Niekłaniem. Byliśmy tam prawie rok temu, a mimo to zaskoczyło nas parę rzeczy. Otóż pojawił się nowy przecudnej urody szlak czerwony. Wyłonił się z niebytu i prowadził razem z niebieskim. Oba zgodnie oprowadziły nas po wszystkich skałkach – duży plus. 

Czyżby to jeden z Entów zabłąkał się ze Śródziemia w nasze lasy i pilnuje dostępu do rezerwatu? 

To chyba jego brat - ten na terenie rezerwatu.

 Do skałek trzeba się wdrapać.

 

 

 skałki w słońcu i bez niego 

Po wyjściu z rezerwatu mieliśmy wybór – iść czerwonym i niebieskim lub czerwonym i czarnym. Wybraliśmy drugi wariant. Ścieżki raczej porządne, choć małe bagienko też się trafia, a hałas teraz inny – jak na budowie. Zgadujemy, że to odgłosy budowy mostu na Kamiennej. Pewności brak.

Kiedy tak sobie wędrujemy w „ciszy leśnej”, szlaki się rozdzielają – czerwony znika, a czarny prowadzi do Niekłania.  Nam w to graj, bo mamy ochotę obejrzeć pozostałości zabudowań z czasów świetności majątku Platerów. W starym zdziczałym parku natrafiamy na ruiny dawnej oficyny dla służby hrabiego Platera, a idąc główną ulicą wsi oglądamy budynki związane z działalnością przemysłową Platerów. Jedne są w rękach prywatnych i młodnieją, a inne przeznaczone na mieszkania komunalne popadają w zaniedbanie. O, dziwne – w Niekłaniu cicho jest. Gdzie leśne hałasy? 

 aleja grabowa w Niekłaniu

ruina - pozostałość oficyny

dawne biura przedsiębiorstwa Platerów

herb Platerów na budynku dawnej ochronki

niekłańska ciekawostka - zespół piwniczek w Niekłaniu Małym 

Z Niekłania maszerujemy przez Nadziejów do kolejnego lasu. I tu nareszcie złoto jesieni, sucha droga i cisza! Rozmawiać można. A jest o czym, bo znów natrafiamy na szlak czerwony. Wygląda na to, że ktoś go prowadzi z dwóch nieznanych nam końców i brakuje centralnego fragmentu. Oby się tylko te końce kiedyś połączyły! Podejrzewamy, że ten nowy ogniście czerwony szlak ma coś wspólnego z tak zwanym „piekielnym szlakiem”, bo jego tabliczki spotykaliśmy dziś kilkakrotnie. Ale, jak zwykle, pewności brak. Właściwej i solidnej informacji takoż. 

Jeśli ktoś z czytelników wie cokolwiek na ten temat, niech nie trzyma tej wiedzy w ukryciu i podzieli się z nami. 

 jesień w Nadziejowie 

jeden ze znaków szlaku piekielnego i jednocześnie czerwonego

My zaś syci świeżego powietrza, prawie wiosennego ciepła, widoków, zagadek i leśnej ciszy doczłapaliśmy do Pięt. 

Mijaliśmy ruiny cegielni w Sołtykowie.

Zdewastowany budynek to nie "Stacyjka Zdrój", oj nie. 

Brzozowa aleja  prowadzi do przystanku w Piętach.
 

I tym oto sposobem poszło nam w Pięty 19,6 km.

*J. Przybora „Cisza leśna”, piosenka z „Kabaretu jeszcze Starszych Panów”

Zdjęcia – Edek i ja