Kiedyś to byliśmy zuchy!

Minus 15 stopni i każdy siedzi w domu, ale nie my. Pięcioro śmiałków odważnie wysiadło z busa w Dąbrowie i pomaszerowało czerwonym szlakiem w kierunku Tumlina. 

szybkie tempo marszu na szlaku

Stara łacińska maksyma mówi, że śmiałym szczęście sprzyja, więc i nam sprzyjało. Zostaliśmy obdarowani pięknym słońcem, pełnymi uroku widokami i dobrym humorem (choć to nie zawsze – ostatecznie zgubienie szalika na mrozie nie poprawia humoru, wręcz przeciwnie; na szczęście szalik się znalazł następnego dnia w busie i służył jeszcze przez całą zimę). 

 słońce, śnieg i mróz 

Szlak prowadzi przez las iglasty, a w nim świerki pod czapami śniegu, na ziemi niewielka śniegowa kołderka i zamarznięte kałuże. W okolicach Jaworzni – dorodne buki i dęby. 

zima w lesie

 

W Tumlinie wychodzimy na pola, które są skąpane w słońcu, na drzewach szadź, cały świat baśniowo lśni i człowiek nie wie, na co kierować obiektyw aparatu.

las i pola w zimowej szacie

nasz ulubiony świerk w pobliżu stacji w Tumlinie

biel i błękit

Dalej wędrujemy szlakiem rowerowym i docieramy do Bartka. A ten zasnął snem zimowym i pozostaje tylko wierzyć, że wiosną znów wypuści liście i będzie nadal pomnikiem przyrody ożywionej.

dopływ Bobrzy przy szlaku 

gałązka 

w stronę Bartkowa

 Bartek

 

Jeszcze w Zagnańsku na peronie towarzyszy nam słońce, a w Skarżysku pochmurno i smutno. Warto więc jednak wyruszyć z domu nawet w mroźny dzień!  

samotny dom przy stacji w Zagnańsku - kiedyś witał przyjezdnych, później spłonął, a w tej chwili nawet ślad po nim nie został; to chyba jedno z ostatnich jego zdjęć 

Tak było w grudniu 2012 roku, czyli nie tak znowu dawno. A teraz siedzimy w ciepełku i wspominamy niegdysiejsze śniegi, tak jak by obecne słabe były. Z tęsknoty za wędrowaniem i odwagą z tamtych lat przypominam starą wycieczkę, o której pisałam w poprzedniej wersji naszego bloga.

Zdjęcia – Edek i ja