Antoni syn Antoniego

To rodzinna tradycja, o której mi opowiedział wnuk Antoniego – Witold. Najstarszy syn otrzymywał to imię, a potem zostawał właścicielem młyna. Gdzie?

Już ruszamy w drogę, jak dotrzemy na miejsce, opowiem więcej.

Wysiadamy w Pawłowie. Poranne słońce przebija się przez chmury – może będzie ładny dzień.   

mazowiecki świt

niby tak płasko na tym Mazowszu, a jednak nie zawsze 

Na skraju wsi po raz nie wiadomo który podziwiamy studnię – cud techniki. 

i tylko wiadra brak
 

Teraz już każdy, kto tu bywa, wie, że to studnia w Krawarze. 
Ruszamy w stronę lasu. I w stronę rzeki. To, jak powiada mapa, Szabasówka. Ta płynie z okolic Chlewisk. Ale od strony Jastrzębia też płynie Szabasówka. Która z nich jest właściwa? Tyle sprzecznych informacji znalazłam, że nie podejmuję się rozwikłać tej kwestii. Na potrzeby naszej wycieczki ustalamy – idziemy w stronę Szabasówki.

I wreszcie jest! Siedlisko młyńskie w Krawarze. Tu Antoni Zajączkowski miał młyn od roku 1894 i przekazywał go kolejnemu Antoniemu. Ojciec pana Witolda, wiceprezesa skarżyskiego oddziału PTTK, nie był najstarszym synem Antoniego, więc młyna nie odziedziczył. Ale Witek, przedwojenne dziecko, jak sam mówi, spędzał sporo czasu u dziadka we młynie. W ciężkim wojennym okresie młynarz, który potajemnie nocami mełł mąkę, mógł odżywić wnuki, sporo ich więc tam  bywało.

 rozlewisko w okolicy dawnego młyna w Krawarze 

O powojenny los młyna nie wypytywałam – sami widzicie, jak się sprawa ma.  Jeszcze kilka lat temu widzieliśmy koło młyńskie, a teraz i jego brak.

tak było 10 lat temu
 

Rodzina jest mocno związana z miejscem. Jeden z Zajączkowskich przywiózł solidny kamień, który ustawiono na miejscu siedliska. Pan Witold zadbał o wyszlifowanie na nim stosownego napisu ku pamięci przyszłych pokoleń. Jako przewodnik pokazuje to miejsce skarżyskim turystom. Ja sama pierwszy raz trafiłam tu wiele lat temu podczas prowadzonej przez niego wycieczki.

kamień przed laty 

i obecnie
 

A rodzina spotyka się w Krawarze raz w roku latem. Na zjeździe, z którego są szczególnie dumni, było 600 osób!

Z Krawary mamy zamiar ruszyć na północ. Trzeba tylko znaleźć mostek przez rzekę. Obchodzimy całe rozlewisko – pozostałość po młynie. I nic. Nie przedrzemy się na północ.

Szabasówka - tu jej nie przekroczymy
 

Szef decyduje się szybko zmienić plany i ruszamy porządną drogą na południe. 

w stronę Marywilu 
 

Tym sposobem docieramy znów nad rzekę, którą łatwo przekroczyć po solidnej kładce. Trzeba przyznać, że jest na tym odcinku naprawdę malownicza. Taka prawdziwa, nieuregulowana.

 jest tu co?

chyba tak

Szabasówka w Marywilu 

No i mamy spotkanie z kolejnym młynem. Może wyda się to dziwne, ale pierwszy raz tu jesteśmy. Gdyby nie informacja od parlando nawet by mi do głowy nie przyszło, że jest tam taki porządny młyn. Nie wiedzieć czemu, mapa go nie pokazuje.

Szkoda tylko, że słońce już się dawno schowało, bo ruiny tego młyna robią duże wrażenie, a w słońcu ładniej by wyglądały. 

ruiny młyna w Marywilu 
 

No i mają kilka abstrakcyjnych obrazków do zaoferowania. 

Nigdzie nie trafiłam na informacje o jego historii. Jest tylko tablica z informacją o spotkaniu z czasów wojny. 

Z Marywilu ruszamy na północny wschód w stronę szosy. Nie lubimy włóczyć się szosami, więc zgodnie z sugestią mapy przenosimy się na ładną polną drogę na północ. Śniegu na niej niewiele, dobrze się idzie. Nawet górkę niedużą spotykamy po drodze – to wzgórze o wysokości 207 metrów. Jak na Mazowsze – sporo.

okolice Marywilu w czerni i bieli

sarenki wyskoczyły zza drzew 

a my polną drogą do ...  
 

Na tej drodze rozstaję się na krótko z czytelnikami. Ciąg dalszy opisu wycieczki plus mapa trasy w kolejnej relacji. 

PS Jeśli macie ochotę na wycieczkę do Krawary, zaglądajcie na stronę  skarżyskiego PTTK (tu link), na pewno traficie w jakimś miesiącu na zapowiedź takiej wyprawy i możecie się do niej przyłączyć.

Zdjęcia – Edek, Janek, Janusz i ja