Na śniadanie do Karczmy

…Kunowskiej, rzecz jasna.

Wyruszamy z Kunowa. Nie powiem, utrzymaliśmy się najdłużej w pociągu, który na różnych stacjach opuszczali inni turyści. Wędrowców z kieleckiego Klubu Turystów Pieszych "Przygoda", którzy wysiedli w Wąchocku, spotkaliśmy znów na peronie w Skarżysku – oni wsiadali do pociągu, my wysiadaliśmy.  Tak to się krzyżują turystyczne ścieżki.

Ale wracamy na naszą (a raczej moją, bo sama ją wykombinowałam) trasę. Jeszcze z okna pociągu Staszek wypatrzył kamienny krzyż w Kunowie, który akurat był na planowanej trasie. Oto on:

kamienny krzyż z roku 1800

Przy krzyżu skręcamy na północ i wędrujemy przez Kolonię Piaski. A tu „atrakcje przyrodnicze” w postaci plastikowych(!) bocianów i kamiennych grzybów.

plastikowy hiperrealizm w bocianim gnieździe

świętokrzyska odmiana kamiennych grzybów

Potem koledzy samodzielnie wypatrzyli piaskownię (bo, ja nic o niej wcześniej nie wiedziałam 😉). Dużo tu ładnego żółciutkiego piasku.  A zakaz wstępu ominęliśmy korzystając z możliwości obiektywu – się zrobiło zbliżenie zza krzaków. I nie trzeba było wchodzić na teren piaskowni. 

piaskownia w Kolonii Piaski

 

Wreszcie tory i wejście do lasu. Sami zobaczcie, jakie. 

 drzwi do lasu Anno Domini 2018

W lesie była planowana porządna droga na północ. I ta droga znalazła się oczywiście w terenie. 

i w las!

 

Przy drodze leśniczówka, a nieco dalej na północ rozlewiska nieznanego strumyka. 

leśniczówka na rozstajach leśnych dróg 

droga próbuje nas oszukać, że niby skręca na wschód, ale to tylko taki zwód, prowadzi na północ

 krzyż  w lesie - szukamy informacji - brak

zamarznięte rozlewisko  

No i las. I ciągle las. I ta radość, że jednak jest. 

 brzózki przy drodze

Przy skrzyżowaniu z drogą, którą prowadzi szlak rowerowy zrobiliśmy niewielką przerwę na herbatę i rogaliki. 

dobrze zorientowany rogalik - on wie, że ta droga w tle to nie nasza, bo prowadzi na zachód

 

Janek wykazywał zmęczenie stałym kierunkiem na północ, ale mężnie trwał na trasie w nadziei, że jednak nie idziemy do Radomia.

W porze turystycznego śniadania, czyli około jedenastej, dotarliśmy do Karczmy Kunowskiej. Ostatnio byliśmy tu prawie dziewięć lat temu. Nie da się ukryć, że okolica nieco zmieniona. Ale zgodnie z obietnicą zjedliśmy śniadanie w Karczmie. Leśnicy dostarczyli stoły, mroźny wiatr akurat nie wiał. To znaczy, przez cały leśny odcinek trasy wiatr nam raczej nie dokuczał. 

kapliczka przy drodze

 śniadanie w Karczmie Kunowskiej (gdzieś tu była dawniej ta śródleśna osada) 

 

Po śniadaniu skręcamy w pierwszą drogę na zachód. Tu nam mapa naobiecywała atrakcji, ale nie dotrzymała obietnicy.

Miało być coś – pomniczek, krzyż czy nie wiadomo co przy drodze. Wypatrywaliśmy, wypatrywali i nic. Ale droga sama w sobie bardzo przyjemna. 

przy drodze do Brodów

 

Drogę miała przekraczać rzeka. Ale malutka ona była, bo najprawdopodobniej całkiem zamarzła. Nic to, przynajmniej to zamarznięte rozlewisko nie sprawiało problemów z przechodzeniem. No i prezentowało się przyjemnie dla oka. 

 odpoczywam od kierowania

a grupa mi się oddala 

I jeszcze coś w rodzaju stawu. Myślę, że on gdzieś tam jednak jest, tylko niewłaściwą ścieżkę wybraliśmy, żeby go poszukać. W tej sytuacji się nie znalazł.

Skoro nie było stawu, to i drogi koło niego nie spotkaliśmy i trasa nam się skróciła, bo pruliśmy prościutko na zachód, zamiast odbić na północny zachód.

wygodna droga

 

Wyszliśmy zgodnie z planem na drogę w kierunku Brodów. Chociaż teraz to już chyba trzeba napisać, że w Brodach wyszliśmy, bo dawniej to tu były fajne wioski, na przykład Tatry, a teraz to już Brody.

w końcu asfalt

 

Krótki spacerek po ulicach – a tu nasza ulubiona willa, Chrystus Frasobliwy, sklep z lodami i już stacja. 

które to już zdjęcie tej willi na blogu?

kamienny Chrystus Frasobliwy (stary, ale trudno odczytać datę wystawienia na cokole) 

 

I po wycieczce. Okazała się krótsza niż planowałam – tylko 16,5 kilometra. Liczyłam, że się gdzie zgubimy w tych starachowickich lasach, ale nic z tych rzeczy. Drogi tu proste jak linijką wyznaczane. Trzeba się znów zapuścić w te okolice za jakiś czas.

 

Zdjęcia – Edek, Janek i ja