Mój prezent urodzinowy

Jaki jest najlepszy prezent na okrągłe urodziny kobiety? Niektórym się wydaje, że najlepiej pominąć ten fakt milczeniem. Błąd!

Najlepsze są „prawdziwe złoto, diamenty, perły, bardzo niewiele sztucznej biżuterii*” i kwiaty, rzecz jasna. A wszystko odpowiednio podane, z elegancją, w miłym towarzystwie. 

storczyk plamisty

Urodziny już wprawdzie przeszły, ale prezenty nadal mile widziane. 

Po ten wyruszamy z Krościenka. Przy szlaku nieodłączna kapliczka. A potem łagodne podejście z widokami na Krościenko i okolicę.

kapliczka przy szlaku w Krościenku (jedyna możliwość sfotografowania, bo z drugiej strony ktoś zaparkował auto)

widok na Krościenko

Wkraczamy do lasu, gdzie nieodmiennie rozczula mnie apel do turystów o uszanowanie majestatu gór.

 tablica Pienińskiego Parku Narodowego

I wreszcie są! Pienińskie łąki. Pełne kwiatów. I aromatu. Co może być piękniejszego? No, chyba kolejne łąki.

łąka z widokiem na góry 

 jarzmianka większa

wilżyna

 oset zwisły

bodziszek żałobny

mieczyk dachówkowaty

koniczyna pagórkowa

i tysiące innych ...

 

Z licznymi przystankami na podziwianie kwiecia i widoków docieramy na Przełęcz Szopka (Chwała Bogu, że dotarliśmy) i po krótkim odpoczynku wyruszamy zdobywać owe diamenty i perły umieszczone w Trzech Koronach. 

początek podejścia na Trzy Korony

w lesie

ciemiężyca niedaleko szczytu

Odrobina wysiłku dobrze nam robi, spodziewamy się za kilka minut porcji zachwytów i cudownych widoków znanych z wielu popularnych zdjęć.

Zaczynamy od sztucznej biżuterii, czyli schodów prowadzących na szczyt Okrąglicy. Luksus turystyczny – schody z ruchem dwukierunkowym. A tak to niegdyś bywało.

schody na Okrąglicę  na początku lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku 

 współczesne  schody

 

Widoki z platformy rozległe. Gorzej z możliwością ich pokazania za pomocą aparatu fotograficznego. Do człowieka i obiektywu przylepiają się miliardy drobnych owadów (muszki to podobno są). 

widok z  Trzech Koron na pola Sromowiec Niżnych - lata osiemdziesiąte 

 i współcześnie (widać, jak się rozrosła wieś) 

widok na Pieniny

Salwujemy się ucieczką, ale świadomość zdobycia Trzech Koron dodaje radości (klejnoty już mamy!). W drodze na dół podziwiamy kolejne okazy roślinności – tym razem naskalnej.

 smagliczka Arduina

irga czarna

Wiem, podobno mnich Cyprian z Czerwonego Klasztoru odleciał z Trzech Koron na własnoręcznie skonstruowanej „lotni”, ale my nie zamierzamy tak szybko rozstawać się z pienińskimi szlakami.

Schodzimy niebieskim szlakiem przez Ostry Wierch. 

 na razie schodzimy

przelot pospolity

Nie udało nam się zajrzeć na Zamek Pieniński, bo zabrania tego tablica informująca o zarwaniu się stropu. Urządzamy jedynie mały piknik na zamkowych schodach i ruszamy dalej na poszukiwanie przygód. 

Grota św. Kingi

 

Maszerujemy w kierunku Czertezika. O, jest inaczej niż dotychczas. Droga kamienista. Urozmaicona podejściami i zejściami. Skupienie i spokój panują w grupie. 

 trudniej na szlaku

lilia złotogłów

Na Czertezik prowadzą dwa szlaki – zielony, który do nas dołączył, i niebieski. A tu na drogowskazie informacja, że na tym odcinku „szlak eksponowany”. Nietrudno się domyślić, co to znaczy. Ela i Marek badają znaczenie tego przymiotnika na własnej skórze. Musieli się trochę nagimnastykować. Reszta grupy spacerowym krokiem dotarła na miejsce spotkania szlaków wygodną ścieżką zielonego. 

 chwila oczekiwania

zakończenie eksponowanego odcinka szlaku

A dalej z grani Czertezika kolejna porcja widoków na Sokolicę i przełom Dunajca. 

Sokolica w dali

Dunajec przebija się między górami  

wawrzynek wilczełyko 

 

Różnica wysokości Czertezika (772 m n.p.m.) i Sokolicy (747) jest niewielka, ale… No, nie da się przeskoczyć z jednego szczytu na drugi. Najpierw trzeba mozolnie zejść z Czertezika. I tu uporczywie towarzyszy mi myśl, że na szczęście tędy nie włazimy. W tle Janek prorokuje, że tyle, ile zeszliśmy z jednej góry musimy wleźć na drugą. 

 ostrożnie na dół

Może i jest w tym trochę racji, na szczęście niewiele, bo podejście na Sokolicę nie jest bardzo wymagające. Poradziliśmy sobie, chociaż dla góralek niskopiennych wysokość niektórych stopni na podejściu (a potem na zejściu) była momentami trudna do pokonania.

A co za atrakcje ma dla nas Sokolica? Wiadomo. Słynne widoki i jeszcze bardziej znane sosenki cudem jakimś trzymające się jej stromego zbocza. Z tym, że najbardziej znana sosenka chowa się teraz nieco wśród krzaczorów, które się w jej pobliżu rozpanoszyły. I widoki już jakby nie te…

widok z Sokolicy w latach osiemdziesiątych

 i obecnie

 turyści PTT na Sokolicy (lata dziewięćdziesiąte) 

 i my

 

Większość grupy opuszcza Sokolicę niebieskim szlakiem w kierunku Dunajca. Jest stromo. Kolana wołają o zmiłowanie, ale iść trzeba. Potem się odpocznie. 

łyczek herbaty

widok ze szlaku na Szczawnicę  

 

I odpoczywamy podczas króciutkiej przeprawy na drugi brzeg, a potem maszerujemy kilka minut na kwaterę.

docieramy do przeprawy 

przeprawa przez Dunajec 

I tak minęła nasza pierwsza pienińska wyprawa.

Jak wam się podoba mój bezcenny prezent urodzinowy? Bo mnie bardzo. Podzieliłam się nim z Ireną, która wkrótce też będzie obchodzić swoje okrągłe urodziny.

*E. Stachura „Niemowa”

Zdjęcia: Zosia, Edek(archiwalne), Janek i ja