Kto wymyślił tę trasę?

Nikt się nie przyznał. Od dawna była planowana, odkładana, aż w końcu tydzień temu w pociągu do Jędrzejowa padła ta myśl – następnym razem wysiadamy w Słowiku i maszerujemy do Chęcin przez Patrol i Zelejową. Dawno już tak nie chodziliśmy.

Słowo się rzekło, kobyłka u płotu. Termometr na budynku dworca wskazuje -1, ale wsiadamy do pociągu i ruszamy na spotkanie z wytęsknionymi górkami. 

 Pasmo Zgórskie już nabiera jesiennych barw 

przełom Bobrzy w Słowiku

Teraz zaczynamy mozolne podejście na Pasmo Zgórskie. Każdy porusza się własnym tempem – jedni szybciutko, inni zmachani po uszy, a jeszcze inni spokojnie, z przystankami na podziwianie przyrody. Strome podejście na Trupień chyba jednak każdemu daje się we znaki. No i nieźle rozgrzewa. Nikt już nie pamięta o porannym przymrozku.

pod górę

 a las jeszcze zielony

 buki dojrzewają

 

Po dotarciu na czerwony szlak zaczynamy schodzenie. Dziarsko maszerujemy ładną szeroką drogą szlaku, przekraczamy szosę i na chwilę zatrzymujemy się przy symbolicznej żołnierskiej mogile.

postój na szlaku

 żołnierska mogiła

stół przy niej zaanektowały grzyby

Przed nami podejście na Czerwoną Górę. Ten odcinek szlaku trochę nas zaskakuje, bo prowadzi zdecydowanie inaczej niż przed laty – omija jaskinię Raj. A jeszcze dwa lata temu przechodziliśmy w jej pobliżu (tu link). Dziwne tylko, że na szlaku nie ma drogowskazu kierującego potencjalnych zwiedzających w tę stronę.

Czerwona Góra jeszcze zielona 

 gniazdosz

 

Po wyjściu z lasu mamy wreszcie widoki na Chęciny i Zelejową. I znajdujemy się na terenie sykliny (to wklęsły fałd, o innym będzie kilka słów później) gałęzicko-bolechowickiej. 
Przed podjęciem wyzwania Zelejowej posilamy się na ładnym placyku z ławkami u podnóża góry. 

Chęciny i Góra Zamkowa widziane z Czerwonej Góry

 Pasmo Zelejowej

I pora na grań Zelejowej. Najpierw przedzieramy się ścieżką szlaku przez coraz bardziej gęste zarośla. Dłuży się ten odcinek niemiłosiernie.  

zarasta nam szlak, zarasta 
 

W końcu jest początek oczekiwanej grani. Nie jest bardzo lekko, ale wszyscy sobie dobrze radzą z przemieszczaniem się po skałach. Szkoda tylko, że widoków, które się pamięta sprzed lat jakoś coraz mniej. Za to zarośli przybywa.

może nie jest łatwo, ale dajemy radę

 nasza świętokrzyska grań 

widok z Zelejowej

 

W miejscu, gdzie szlak skręca i opuszcza Zelejową, proponuję, żebyśmy jeszcze nie rozstawali się z naszą granią i przeszli czarną ścieżką edukacyjną. Ten odcinek jest może trochę bardziej stromy, ale też i efektowny. Warto go pokonać. 

tam się wdrapiemy, ale nie po tej ścianie - jest obok ścieżka

i rzeczywiście - wdrapujemy się  

 naskalne formy życia (sosnowa igła dla porównania, jakie te formy są nieduże) 

 

Lądujemy w kamieniołomie, który jest ładnie oświetlony słońcem. Tu kolega Ed miał zamiar wygłosić pogadankę o słynnej antyklinie chęcińskiej, która powstała podczas fałdowania się warstw skalnych Gór Świętokrzyskich. Zelejowa i Góra Zamkowa są wysokimi skrzydłami fałdu, a miedzy nimi rozpościera się centralna część fałdu wypełniona kambrem, czyli Dolina Chęcińska. Zaprzyjaźniony geolog sprostował moje informacje, więc dodaję, że ta antyklina powinna być "wypukła", a nie wklęsła, jak syklina. Jest ona jednak antykliną, która jest przykładem inwersji rzeźby geologicznej (no się odwróciło i już). 

a tak to wszystko wyjaśnia rysunek
 
Tak czy inaczej nikogo nie powinno dziwić, że na Zelejowej z jej skałami, śladami wietrzenia krasowego i geologiczną przeszłością utworzono rezerwat przyrody.
Nie wiem, czy Edek o tym opowiadał, bo zagapiłam się na górze i dotarłam jako ostatnia do kamieniołomu, gdzie akurat trwała ożywiona dyskusja z człowiekiem z piłą spalinową. Oczyszcza on szlak z chaszczy. Dobry uczynek. Tylko nieco hałaśliwy. Ale następnym razem będzie się dużo łatwiej szło tą trasą.

ściany nieczynnego kamieniołomu "Szczerba", gdzie wydobywano tak zwaną "różankę zelejowską", czyli efektowny kalcyt, którego żyła wypełniała szczeliny tektoniczne

krótka pogawędka z konserwatorem rezerwatu
  

Ostatni fragment wycieczki to już proste przejście szeroką, nieasfaltową drogą, na końcu której już trwają intensywne roboty drogowe połączone z układaniem warstw czarnej nawierzchni.

Tym razem znów nie udało nam się zwiedzić Chęcin, bo nadjechał dogodny bus i wróciliśmy do domu. 

dowód na to, że byliśmy w Chęcinach 

 

Trasa liczyła ok. 14,5 kilometra. Niezależnie od tego, kto ją wymyślił, udała nam się, czyli, jak każdy sukces, ma wielu ojców. 

PS Mapy nie będzie, bo cała trasa szlakiem.

Zdjęcia – Edek i  ja