Chłodny jesienny dzień

Rano zaświeciło słońce, ale lekki przymrozek jeszcze się utrzymywał. Wysiedliśmy z busa w Michniowie, a tam takie obrazki.

 studnia paruje w porannym słońcu

krzyż i kapliczka na skraju wsi

Potem malutki spacerek przez las, tempo spore, żeby się rozgrzać i już wychodzimy na nasze ulubione pola Wzdołu. Pobieżny rachunek w pamięci daje wynik – to już czwarte przejście tą drogą w tym roku. Wnioski: pewnie nie miałam pomysłu na nową trasę, lubię te drogi i widoki. A poza tym – czy zawsze muszą być nowe trasy? 

zamglone pola Wiącki

oziminy już wzeszły  

pola na skraju lasu

 

Skręcamy na południe i maszerujemy zapatrzeni na pola Podłazia, Zaskala, Zagórza i Wiącki. To kolejny nasz klasyk wycieczkowy. Tym razem w wydaniu jesiennym z dodatkiem słonecznych refleksów. 

brzózki - strażniczki Zaskala 

jesienne słońce w pułapce

Pasmo Klonowskie przed nami

i znów pola Wiącki 

gra cieni w Kapkazach  

 

Za wsią wybieramy drogę, którą Andrzej nazwał „królewska”. Prowadzi przez niewielki lasek prosto na Pasmo Klonowskie.

królewska droga Andrzeja

 

Droga się kończy i pora zdobywać szczyty. A raczej jeden – Bukową Górę. Wybieram coś, co wygląda jak ścieżka i prowadzi w lewo (to z braku kompasu określenie kierunku na południowy wschód). Sprawa ścieżki nieco się komplikuje, bo teren całkowicie zasypany liśćmi. Wspominamy, jak kiedyś zapadaliśmy się na tej drodze po kolana w śnieg, a dziś po kostki w szeleszczące liście. Zatrzymuję się, żeby zrobić kilka zdjęć hub.

Za chwilę widzę, że kolegów zaczyna znosić lekko na prawo. Wyczuli słabość kierownictwa i postanowili sprytnym manewrem odciągnąć od zdobywania szczytu. Wyjaśniamy sytuację i wspólnie decydujemy trawersować dalej zbocze w stronę szlaku bez męczącego wdrapywania się na szczyt.

A na szlaku cudnie jest. Jesienne liście opuściły już drzewa i ścielą się nam u stóp. Słońce bez większego trudu przedziera się przez bezlistne gałęzie i tworzy leśny teatr cieni. 

jesień zdjęła swój płaszcz i zrzuciła go na ziemię

wąwóz, w którym zwykle płynie strumień, teraz wysechł  

szlak jest, a co ze ścieżką?

 trzymaj się!

ten buk się poddał 

 

Żeby tylko tak zimno nie było…

zziębnięta parka

 

Przy starym buku w miejscu zakrętu szlaku decydujemy się na ryzykowne przedsięwzięcie – zaglądamy do kamieniołomu. 

Jest dzień roboczy, ale nie było słychać żadnych ostrzegawczych syren. Prace trwają w dużej odległości od nas. Poza tym ktoś ułożył specjalną poręcz (czytaj – pień drzewa) ułatwiającą podejście na skraj kamieniołomu i oglądanie go z bezpiecznego miejsca.

niebo nad Zagórzem 

w kamieniołomie

 

Ostatni odcinek leśny jest już mniej malowniczy – las mieszany, droga błotnista. Ot, idziemy. I tyle.

wśród liści prawdopodobnie ostatni czerwony kozak tego sezonu 

 

Mamy sporo czasu do odjazdu pociągu, nie spieszymy się więc i nakładamy cieplejsze polary, żeby nie marznąć idąc otwartym terenem do Łącznej. Na niebie pojawiły się malownicze chmury, a na szosie ciężki sprzęt przewożący urobek kamieniołomu. 

 widok na Jamno i Zajmie 

i cóż, że szosa? 

 

Znajdujemy jeszcze ostatnie (nieco przykurzone) jesienne owoce. 

prawdopodobnie rajskie jabłuszka

głóg

ligustr

 

I w końcu musimy jednak dotrzeć na peron, gdzie sprawdzamy odczyt długości naszej trasy – 13,8 kilometra. Może nie było daleko, ale za to sympatycznie i ładnie.

Zdjęcia – Janek i ja