Piekło Niekłańskie, czyli wygrana na loterii pogodowej

W sobotę maszyna losująca zaproponowała na niedzielę deszcz, silny wiatr, zachmurzenie i niewielką nadzieję na słońce. Najpóźniej zapowiadał się deszcz w okolicach Niekłania, tam więc wyruszyliśmy. Trasę wybrałam asekuracyjną z możliwością szybkiego odwrotu w razie, gdyby jednak na loterii wygrał deszcz.

zrobiło się jesienie i zimno
 

Startujemy w lesie za Niekłaniem w pobliżu obleganego źródełka. Jest ono do tego stopnia popularne, że nie sposób je sfotografować – tyle tam zawsze plastikowych butli się czai na wodę. Maszerujemy więc szlakiem czerwonym i niebieskim w kierunku rezerwatu Piekło Niekłańskie. 

 

Zaraz jednak zatrzymujemy się przy solidnym głazie narzutowym, który okazuje się pomnikiem ku czci żołnierzy ZWZ – AK, którzy na przełomie roku 1940 i 41 utworzyli tak zwaną „placówkę odbiorczą”, która miała przejąć desant Cichociemnych. Do zrzutu żołnierzy w planowanym terminie nie doszło. Byli jednak oczekiwani przez kilka nocy na mrozie i śniegu. Szczerze powiem, że bez informacji z tablicy pamiątkowej na owym głazie, nic bym nie wiedziała o tego typu akcji. Dobrze, że go ustawiono. 

 

Szlak prowadzi do skałek ładną drogą. W lesie widać grzybiarzy, przy drodze pogardzane przez nich okazy.

 

Pierwszy dłuższy postój robimy przy wschodniej grupie skałek. Fotografujemy, wymyślamy, co nam skały przypominają swoim kształtem.

 

odrobina jesiennego złota

skalne potwory

 

ale my się ich nie obawiamy
 

Potem pora zejść do ścieżki czarnego szlaku, która doprowadzi nas do najpopularniejszych skał. 

 

Nie wiem, czy to brak słońca, czy rzeczywiście skały tracą swoje intensywnie żółte wybarwienie. Myślę, że to jednak typowe szarzenie piaskowca. 

z tej strony skałki jeszcze żółte

tu już nie

 

obserwatorzy obserwowani
 

Kiedy podchodziliśmy do skałek, zaczął siąpić drobniutki deszczyk. Szybko jednak minął, a nawet podczas postoju śniadaniowego wyjrzało słońce, zaciekawione, co tam jemy. Postanowiliśmy więc wydłużyć trasę. W tym celu dotarliśmy do niebieskiego szlaku, który kojarzy się z trudnymi do przebycia mokradłami. Ale od czego ma się mapę. Ona wskazuje miejsca podmokłe i wiem, że tam grupy nie poprowadzę.

 

przebłyski słońca na czarnym szlaku

 

tu już niebieski
 

Jeśli spojrzycie na mapkę trasy na dole wpisu, to zobaczycie dawny przebieg niebieskiego szlaku. Podczas naszej wycieczki przekonałam się, że poprowadzono go nową, mam nadzieję suchszą, drogą.

 

kolorowa rodzinka przy szlaku
 

My zaś docieramy do przyjemnego rozlewiska na bezimiennej rzeczce. Bobry nieźle się tu napracowały, ale woda nie wyszła na drogę i możemy iść spokojnie.

 

Jest tak spokojnie, że aż prawie nudno. Droga bita. W lesie po jej obu stronach czyhają na nas kolejne dorodne grzyby. Ci, co ulegli ich pokusie, targają ciężkie siaty. 

 

maślaczki

 

purchawka chropowata
 

Odporni na uroki grzybobrania zatrzymują się przy pozostałościach kopalni rudy „Piekło”. 

 

W końcu docieramy bezdeszczowo do parkingu. A tam namnożyło się aut co niemiara. Z tej to przyczyny oddalamy się na z góry upatrzone pozycje. To spotkanie na polance przy dębie „Hubal” w Furmanowie. Byliśmy tam raptem z pięć minut i cały czas padało. Dlatego też zdjęcia z plamami deszczu na obiektywie. Taki pech.

 

Pomnik przy dębie ma tak wzruszający napis, że pozwolę sobie go przytoczyć: „Dnia 5 listopada 1944 roku oddział 3 PP AK pod dowództwem kapitana Antoniego Hedy ps. Szary w bitwie „Piekiełko” zostawił na wiecznej warcie ciszy, spokoju i zapomnienia wspaniałych żołnierzy, wiernych synów Boga i Ojczyzny”. Tu następuje lista 8 nazwisk, ale nie zawsze są łatwe do odczytania, nie będę więc ich podawać, żeby uniknąć błędu.

 

Na polance pojawiła się też oryginalna kapliczka. Myślałam, że nowa. I tak i nie. Postawiono ją rzeczywiście niedawno. Jest jednak repliką kapliczki, którą w tym miejscu wystawił w roku 1945 nadleśniczy Jan Tarchalski dla upamiętnienia żołnierzy – partyzantów AK, którzy w tej okolicy walczyli i polegli. Tablica w pobliżu kapliczki podaje jeszcze informację o tym, że tu „zatrzymał się kondukt pogrzebowy ekshumowanych żołnierzy Świętokrzyskich Zgrupowań Partyzanckich Armii Krajowej „Ponury” z II Zgrupowania p. por. Cichociemnego „Robota” – Waldemara Mariusza Szwieca, którzy polegli na tej ziemi w 1943 roku.”

 

I tu kończymy wycieczkę. Na pogodowej loterii wygraliśmy przyjemny spacer w pięknej okolicy oraz ciekawe spotkanie z historią. Warto było wyjść z domu, zwłaszcza że potem mocno lało.

 

mapka trasy pieszej
 

Zdjęcia – tylko moje