Wycieczka czy grzybobranie?

To się okaże. W każdym razie zaplanowałam wycieczkę. W terenie leśnym. Grzybobranie trudno więc było wykluczyć. Z tym, że ja znajduję jednego prawdziwka na jakieś 5 – 10 lat. Nie było obaw, że mnie wciągnie. A jednak…

Przy tym prawdziwku nastąpił przełom. Sama go znalazłam. A za chwilę kolejnego. I wpadłam po uszy. 

 

Mój ci on jest, chociaż ślimaczki też go lubią.
 

No, a teraz o wycieczce.

Wystartowaliśmy w Suchedniowie z zamiarem powtórzenia trasy sprzed 5 lat (tu link) i dotarcia do domu przed zapowiadanym na popołudnie deszczem. 

 

I od razu zaczęło się inaczej niż za pierwszy razem. Ominęliśmy piaskownię, a za cel w lesie obrałam zaznaczone na mapie oczko wodne, którego poprzednio nie widzieliśmy. Droga ku niemu nawet jakby była, ale polubiły ją dziki. Efekt – wybabraliśmy się w rdzawym błocie. Niektórzy bardziej. Rzecz jasna, to ja byłam w niechlubnej czołówce.

 

buchtowisko
 

A oczko? Szkoda gadać. To raczej rezerwuar wody wypompowywanej z kopalni Baranów.

 

Skoro już byliśmy w pobliżu kopalni, a nie było słychać odgłosów robót wydobywczych, i żadnej tabliczki z zakazem wstępu nie zauważyliśmy, to się poszło drogą, która sama zaprowadziła w pobliże wyrobiska. Ostrożnie zajrzeliśmy do niego z góry. 

 

 

Sami rozumiecie, że trudno się oprzeć takiemu marsjańskiemu pejzażowi (więcej o kopalni we wpisie, do którego już podawałam link).

 

 

Teraz raźnie kierujemy się do pierwszego zbiornika wodnego w lesie. Widać zmiany. Dawny drewniany pomost zniknął zupełnie. Za to brzeg zbiornika ma przyjemną ścieżkę i można obejść prawie cały niewielki staw. 

 

Pamiętam ścieżkę, którą przed laty poszliśmy do drugiego stawu. Tym razem zrezygnowałam z tego zamiaru. Zamiast drogi pojawiły się przed nami chaszcze nie do przebycia. 

 

koźlarz czerwony zamiast chaszczy
 

Za to kusił szlak znakowany jako konny z porządną, choć miejscami mocno błotnistą, drogą. Skorzystaliśmy ochoczo z tej drogi. A przy niej fotograficzne łowy na muchomory. Świetna zabawa. I zdjęcia też jakieś wyszły.

 

Okazało się też, jakie szczególne drzewo zostało zaznaczone na mapie. To wysoki i nieco pochylony pomnikowy modrzew. Tabliczka mu nieco spłowiała, ale on trzyma się nieźle. 

 

W sąsiedztwie też kilka niebrzydkich drzew. 

 

dąb ze skomplikowanym pniem
 

Zresztą, cały ten las śliczny. I obfitujący w grzyby. Ta obfitość powodowała, że tempo marszu spadło do ślimaczego. Mimo wszystko turystyczna dyscyplina pozwoliła nam się wziąć w garść i moja mała grupka pomaszerowała za mną do drugiego stawu. Fakt – trzeba się było cofnąć, co nie wzbudziło ani odrobiny sprzeciwu, a później wywołało wręcz entuzjazm. Jak się nietrudno domyślić, jego przyczyną była obfitość prawdziwków na drodze, którą wybrałam.

 

maślaczek też się trafiał
 

Mimo „przeszkadzajek” wszyscy dotarli nad staw. I ten okazał się całkiem przyjemny dla oka. 

 

Mapa zachęcała do przejścia w stronę trzeciego stawu. Znaleźliśmy nawet ścieżkę, ale przegrodziło ją spore rozlewisko i zrezygnowaliśmy z odwiedzin. Urządziliśmy za to przyjemny piknik nad wodą. 

 

 

A potem pora w drogę na północny wschód. O tym odcinku właściwie nie ma co pisać. Droga świetna, czasem nieco podmokła, ale nikogo to nie zrażało. Kierownictwo szło na czele dźwigając swoje kilka prawdziwków. Grupa udawała, że idzie, a cały czas myszkowała po obrzeżach drogi w poszukiwaniu grzybów. Oczywiście, z sukcesem. 

 

W ten sposób dotarliśmy na przystanek autobusowy na skraju miasta. Jego magia połączona z ciężkimi od grzybów siatami spowodowała całkowity zanik sportowego ducha. Postanowiliśmy wrócić do domu rezygnując z dotarcia nad zalew „Piachy”. Może innym razem…

 

mapka głównego fragmentu trasy
 

Decyzja była bardzo słuszna, bo ledwo wróciliśmy w domowe pielesze, a już zaczęło padać. Wniosek – wyszłam na wycieczkę, wróciłam z grzybobrania. Każdy z uczestników znalazł swoje prawdziwki i wszyscy byli zadowoleni.

 

Zdjęcia mojego wyrobu