Byle jaka pogoda, a wycieczka …?

No wycieczka to na najwyższym światowym poziomie – perfekcyjne zaplanowana i przeprowadzona. Nie wierzycie? To się przekonajcie.

Sms informacyjny zapowiadał trasę długości ok. 17 kilometrów. A ile zrobiliśmy? 17,44 km, czyli idealnie trafione. Ale to drobiazg w porównaniu z naszym wejściem smoka do Stąporkowa – na przystanku byliśmy dokładnie w chwili przyjazdu busa. Nawet człowiek zmarznąć nie miał kiedy.

No, bo przecież nie na trasie – ciepło było. Paskudnie, mżawka, brak słońca, ale żeby zimno, no to już nie.

Wyruszyliśmy z Niekłania – tym razem nie zawracaliśmy sobie głowy zwiedzaniem. 
Pomaszerowaliśmy szosą w kierunku niebieskiego szlaku, a nim to już piękną leśną drogą w kierunku Piasku. O, było co wspominać – jak to tu ładnie w tym lesie bywało jesienią. Nie to, co teraz… Ale bez narzekania. Teraz też było na czym oko zawiesić, ot choćby na niewielkim leśnym stawie, albo drzewie jakim.

na niebieskim szlaku

śródleśny staw wygląda na zamarznięty 

 odrobina koloru - kapliczka 

 

W Piasku znów nas nostalgia dopadła. Bo i młyna brak, i na ławeczce by się posiedziało, a tu śnieg. I refleksja historyczna też w Piasku nam stale towarzyszy, gdy zatrzymujemy się na chwilę przy pomniku poświęconym łączniczce AK – Zofii Janiszewskiej i jej mężowi – Janowi, zamordowanym 14 października 1943 r. przez hitlerowców podczas obławy na partyzantów ze zgrupowania „Robota”. Ja przy okazji zawsze robię choć jedno zdjęcie uroczej kamiennej figurce Matki Boskiej w pobliżu.

zalew na Młynkowskiej Rzece w Piasku 

jedno ze starych drzew na brzegu

brzozowa aleja (oj, żebyście ją widzieli w słoneczny jesienny dzień!)

i proszę bardzo - aleja w słońcu (zdjęcie od pana Pawła  Wełpy; dziękuję)

tablica upamiętniająca Zofię i Jana Janiszewskich

moja ulubiona figurka - tym razem widok ogólny z krzyżem, przy którym jest ustawiona 

 

Z Piasku maszerujemy do Smarkowa. Tym razem zaskoczyła nas ciekawa kaplica na początku wsi. Spora to budowla w dziwnym stylu, murowana, z licznymi ozdobami. Mieszkaniec wsi, którego o nią wypytywałam, powiada, że to całkiem nowa kapliczka, niedawno poświęcona. A takiej „Ostatniej Wieczerzy”, jak ta namalowana na jej drzwiach, to pewnie nie widzieliście nigdzie. Moim zdaniem to chyba współczesna sztuka ludowa.

kaplica w Smarkowie 

 "Ostatnia Wieczerza"

 

Za Smarkowem znów wchodzimy do lasu – mamy wrażenie, że tą drogą jeszcze nie chodziliśmy, a jest świetna na zimę – bez asfaltu, doskonała do chodzenia. To wielka zaleta, bo w lesie mokro i zejście z drogi mogłoby się skończyć niezłym przemoczeniem butów.

na leśnej drodze

mokradła w lesie

 

Na koniec trasy zalew w Stąporkowie, bus – i do domu. 

widok na zalew w Stąporkowie

  

Szybko i miło minął nam dziś czas, choć pogoda to by się jednak mogła trochę lepiej postarać. Dobrze, że przynajmniej poranna mżawka szybko się skończyła.  

Zdjęcia – Edek, Paweł Wełpa i ja